Studeren is duur en daarom moet de University of the People ‘s werelds eerste collegegeldvrije internetuniversiteit worden. Toch zit er een addertje onder het gras.
De virtuele werelduniversiteit werd afgelopen week gelanceerd op het hoofdkwartier van de Verenigde Naties in New York. Oprichter is Shai Reshef, een internetondernemer uit Israel.
Volgens Reshef hebben meer dan tweehonderd studenten zich al ingeschreven voor één van de twee bachelorprogramma’s, bedrijfskunde en informatica.
De internetuniversiteit is vooral bedoeld voor studenten uit ontwikkelingslanden die een opleiding aan een gewone universiteit niet kunnen betalen. Iedereen met een middelbareschooldiploma mag zich er inschrijven en wie dat nu doet, betaalt helemaal niets.
Wel moeten toekomstige studenten eerst twee introductielessen volgen – een vak Engels en een computerles – voordat ze aan één van de veertig bachelorvakken mogen beginnen.
Het addertje? De opleidingen zijn niet geaccrediteerd, en zullen niet lang gratis blijven. De universiteit wil inschrijvingsgeld vragen en studenten laten betalen voor het maken van tentamens.
De woonplaats van de student bepaalt straks de hoogte van het inschrijfgeld, dat zal variëren van 15 tot 50 dollar: iemand uit Noorwegen betaalt dan het hoogste bedrag, een student uit Ethiopië het laagste.
Ook voor tentamens moeten studenten straks de portemonnee trekken: de online toetsen zullen 10 tot 100 dollar per vak kosten. Wie de hele opleiding volgt, is voor zijn ‘gratis’ bachelor dan toch nog tussen de 415 dollar (ongeveer driehonderd euro) en 4050 dollar (drieduizend euro) kwijt.
Wereldwijd zijn er heel wat scheepswrakken te vinden die doelbewust zijn afgezonken om een onderkomen te bieden aan algen, koralen, zeesterren en vissen. “Voor duikers zijn die wrakken leuk omdat er veel zeeleven te zien is”, vertelt Udo van Dongen desgevraagd. Van Dongen is onderzoekstechnicus microbiologie bij Technische Natuurwetenschappen en reist daarnaast als onderwaterfotograaf over de wereld op zoek naar bijzondere zeedieren. “Om een mooie duikstek te creëren hebben ze bij de Canarische Eilanden enkele schepen afgezonken. Maar ook bij de Filippijnen, bij Noorwegen en bij Bonaire heb ik tussen scheepswrakken gedoken die daar speciaal zijn geplaatst.” Een metrowagon heeft hij op de zeebodem nog niet aangetroffen. “In het Oostvoornse Meer in Zuid-Holland zijn wel een SRV-bus en enkele autowrakken te vinden”, vertelt hij. “Ook die liggen daar puur en alleen om het voor duikers aantrekkelijker te maken, want verder is er daar beneden helemaal niets te zien.”
Volgens de duiker zijn echter niet alle wrakken even geschikt als onderkomen voor zeeplanten en dieren. “In de Indische oceaan ligt een vluchtelingenboot van fiberglass op de oceaanbodem. En ergens bij de Verenigde Staten hebben ze een rif van autobanden gemaakt. Maar dat werkt dus helemaal niet. Er groeit niets op.”
Waarom de algen beter groeien op staal dan op fiberglass of rubber, weet promovendus ir. Leon van Paassen van Technische Natuurkunde. “Staal heeft het voordeel dat het roest. Bij de oxidatie komen ijzer en andere metalen vrij en dat zijn belangrijke voedingsstoffen voor algen en bacteriën. Daarnaast resulteert metaaloxidatie in de verruwing van het oppervlak. Daardoor blijven bacteriën en algen makkelijker plakken.”
Hoewel de stalen metrowrakken in principe geschikt zouden zijn als leefomgeving voor zeeplanten en dieren, vindt Van Paassen de dump van de wagons “zonde van het staal”. Er zijn volgens hem makkelijkere manieren om het zeeleven te stimuleren. “Eén van de belangrijkste voorwaarden voor de groei van algen en koralen is de aanwezigheid van een vaste ondergrond. Om daarvoor te zorgen kun je ook gewoon een hoop stenen op de zeebodem storten.”
Recyclingdeskundige dr.ir. Maarten Bakker van Civiele Techniek en Geowetenschappen vindt echter dat de verspilling van staal wel meevalt: “Aan zo’n metrowagon zit niet zo heel veel staal. Je zou het kunnen recyclen, maar veel winst haal je daar niet uit. Het materiaal wordt nu teruggegeven aan de natuur. Dat heeft ook wel wat.” Bakker benadrukt wel dat de het afzinken van wrakken met beleid moet gebeuren: “Een stalen wagon kan best als kunstrif dienen, maar dan moeten alle kunststoffen, oliën, foams en andere giftige en moeilijk afbreekbare stoffen wel uit de wagons verwijderd zijn.”
De virtuele werelduniversiteit werd afgelopen week gelanceerd op het hoofdkwartier van de Verenigde Naties in New York. Oprichter is Shai Reshef, een internetondernemer uit Israel.
Volgens Reshef hebben meer dan tweehonderd studenten zich al ingeschreven voor één van de twee bachelorprogramma’s, bedrijfskunde en informatica.
De internetuniversiteit is vooral bedoeld voor studenten uit ontwikkelingslanden die een opleiding aan een gewone universiteit niet kunnen betalen. Iedereen met een middelbareschooldiploma mag zich er inschrijven en wie dat nu doet, betaalt helemaal niets.
Wel moeten toekomstige studenten eerst twee introductielessen volgen – een vak Engels en een computerles – voordat ze aan één van de veertig bachelorvakken mogen beginnen.
Het addertje? De opleidingen zijn niet geaccrediteerd, en zullen niet lang gratis blijven. De universiteit wil inschrijvingsgeld vragen en studenten laten betalen voor het maken van tentamens.
De woonplaats van de student bepaalt straks de hoogte van het inschrijfgeld, dat zal variëren van 15 tot 50 dollar: iemand uit Noorwegen betaalt dan het hoogste bedrag, een student uit Ethiopië het laagste.
Ook voor tentamens moeten studenten straks de portemonnee trekken: de online toetsen zullen 10 tot 100 dollar per vak kosten. Wie de hele opleiding volgt, is voor zijn ‘gratis’ bachelor dan toch nog tussen de 415 dollar (ongeveer driehonderd euro) en 4050 dollar (drieduizend euro) kwijt.
Comments are closed.