Vereeuwigd

Impressie, expressie, kubisme; uiteindelijk gooiden ze het hele concept van afbeelding maar naast zich neer. Maar foto’s kennen een probleem: ze worden in onnoemelijk grote aantallen geschoten. Het zogenaamde vereeuwigen verliest alle betekenis, wanneer foto’s met honderden tegelijk in stoffige laadjes verdwijnen. De heren op Rembrandts Nachtwacht waren allang vergeten, indien zij destijds naar de fotograaf gestapt waren.

Dit inzicht wellicht in het achterhoofd lieten de heren van Delfts bekendste studentenhuis De Engelenbak (veertien corpsleden en veertien Virgilianen) zich ouderwets vereeuwigen door middel van penseel op doek. Een geschilderd portret heeft nóg iets voor op een gewone foto, meent bewoner Tycho Schellart: ,,Op een schilderij kun je de uitstraling van mensen vastleggen.” Een uitstraling die de bewoners van De Engelenbak blijkbaar delen, want ze staan er en masse erg eigenwijs op.

Wat is het geval? De Engelenbak bestond twee jaar geleden vijftig jaar; reden om de paar ruggen in de gezamenlijke huispot te besteden aan ‘iets voor het huis.’ Na de aankoop van de grote tafel was het geld nog lang niet op, en het idee ontstond om de komende decennia in het huis te blijven voortleven.

De moeder van een van de studenten bleek kunstenares. Ze had ooit in opdracht van Freddie Heineken het kabinet vereeuwigd, dus dat zat wel goed. Riky Schellart bleek ook nog eens zo tof slechts tegen onkostenvergoeding de huisgenoten van haar zoon op een groepsportret te willen vastleggen.

Met tussenpozen werkte Schellart anderhalf jaar aan het doek. Dertig jongens (twee inmiddels afgestudeerden betaalden een maand langer huur om het recht van afbeelding te behouden) reisden individueel af naar het atelier in Tilburg, waar moeder Schellart ze allen goed leerde kennen.

Er heerste afgelopen zaterdag tijdens de onthulling van het doek dan ook een gezellige sfeer. Anecdotes over brakke studentenkoppen die in Tilburg arriveerden deden het goed, snelle parades nog beter: ,,Ik had de volgende dag tentamen.” Trotse vaders en moeders bleken gespaard te hebben voor een lijst voor het doek. En zelfs voormalig TU-rector Schenck was opgetrommeld. ,,Ik denk dat geen enkel studentenhuis in Delft zoiets heeft”, sprak Schenck, en vergrootte ieders tevredenheid. Het borrelen kon beginnen.

Sinds de uitvinding van de fotografie hebben portretschilders het moeilijk. Het nauwkeurig afbeelden van personen werd het domein van de techniek. Schilders gingen op zoek naar andere vormen van weergave. Impressie, expressie, kubisme; uiteindelijk gooiden ze het hele concept van afbeelding maar naast zich neer. Maar foto’s kennen een probleem: ze worden in onnoemelijk grote aantallen geschoten. Het zogenaamde vereeuwigen verliest alle betekenis, wanneer foto’s met honderden tegelijk in stoffige laadjes verdwijnen. De heren op Rembrandts Nachtwacht waren allang vergeten, indien zij destijds naar de fotograaf gestapt waren.

Dit inzicht wellicht in het achterhoofd lieten de heren van Delfts bekendste studentenhuis De Engelenbak (veertien corpsleden en veertien Virgilianen) zich ouderwets vereeuwigen door middel van penseel op doek. Een geschilderd portret heeft nóg iets voor op een gewone foto, meent bewoner Tycho Schellart: ,,Op een schilderij kun je de uitstraling van mensen vastleggen.” Een uitstraling die de bewoners van De Engelenbak blijkbaar delen, want ze staan er en masse erg eigenwijs op.

Wat is het geval? De Engelenbak bestond twee jaar geleden vijftig jaar; reden om de paar ruggen in de gezamenlijke huispot te besteden aan ‘iets voor het huis.’ Na de aankoop van de grote tafel was het geld nog lang niet op, en het idee ontstond om de komende decennia in het huis te blijven voortleven.

De moeder van een van de studenten bleek kunstenares. Ze had ooit in opdracht van Freddie Heineken het kabinet vereeuwigd, dus dat zat wel goed. Riky Schellart bleek ook nog eens zo tof slechts tegen onkostenvergoeding de huisgenoten van haar zoon op een groepsportret te willen vastleggen.

Met tussenpozen werkte Schellart anderhalf jaar aan het doek. Dertig jongens (twee inmiddels afgestudeerden betaalden een maand langer huur om het recht van afbeelding te behouden) reisden individueel af naar het atelier in Tilburg, waar moeder Schellart ze allen goed leerde kennen.

Er heerste afgelopen zaterdag tijdens de onthulling van het doek dan ook een gezellige sfeer. Anecdotes over brakke studentenkoppen die in Tilburg arriveerden deden het goed, snelle parades nog beter: ,,Ik had de volgende dag tentamen.” Trotse vaders en moeders bleken gespaard te hebben voor een lijst voor het doek. En zelfs voormalig TU-rector Schenck was opgetrommeld. ,,Ik denk dat geen enkel studentenhuis in Delft zoiets heeft”, sprak Schenck, en vergrootte ieders tevredenheid. Het borrelen kon beginnen.