Nierpatiëntjes hebben dubbel pech. Niet alleen is een deel van hen veroordeeld tot een dialyseapparaat, gemiddeld 25 kinderen in Nederland moeten daar ook nog eens drie keer per week een heel eind voor rijden. Als het aan Tamar Meijer ligt, rijdt het dialyseapparaat voortaan naar hén.
Puur toeval was het, dat Meijer (24) voor haar bachelor-eindproject bij IO aan de slag ging met een medische toepassing. “Ik werkte in opdracht van het bedrijf S+B. Dat maakt eigenlijk inrichtingen voor laboratoria en practicumlokalen, maar ze wilden eens een andere richting op – het liefst een medische.” Een eyeopener, vond Meijer. “Want ik bleek dat medische heel leuk te vinden.”
Het was uiteindelijk haar docent die het idee voor een mobiel dialyseapparaat aanreikte. “Zij noemde de bussen waarin het bevolkingsonderzoek naar borstkanker wordt gedaan. Hé, dacht ik, zou er ruimte zijn om binnen dat mobiele medische aspect iets te ontwerpen?” Samen met haar zus, die geneeskunde studeert, sloeg Meijer vervolgens aan het brainstormen. Vanaf daar was het een kwestie van inkoppen. Na het nodige onderzoek, natuurlijk, want wat heb je eigenlijk allemaal nodig om te dialyseren en hoeveel patiënten zijn er? “Toen ik erachter kwam dat er een heuse dialysecamper bestaat, wist ik dat mijn ontwerpidee mogelijk was. De maker van die camper was bovendien een grote hulp; hij wist heel precies wat er allemaal nodig is voor een mobiel dialyseapparaat.”
Aan het apparaat zelf heeft Meijer niets veranderd. “S+B ging het vooral om de inrichting van de bus, maar ik ben ook nog op zoek gegaan naar de bus zélf. Die moet natuurlijk van goede kwaliteit zijn.” Daarnaast richtte ze zich op een bijpassend educatief programma. “Zodat bijvoorbeeld de klas van een nierpatiënt kan komen kijken en ziet wat hun klasgenoot allemaal doormaakt.”
Mobialyse, doopte ze haar bus. Maar waarom is hij eigenlijk alleen voor kinderen? Meijer: “Volwassen nierpatiënten kunnen naar dialysecentra door het hele land – en dat zijn er best veel. Kinderen zijn aangewezen op één van de vier kinderziekenhuizen in Nederland. Daar werken gespecialiseerde verpleegkundigen en die zijn onmisbaar. Maar dat betekent wel dat veel van die kinderen drie keer per week een heel eind moeten rijden voor drie uur spoelen.”
Een wonder dat de Mobialyse nog niet bestond, zou je dus zeggen. “Het Radboud Ziekenhuis in Nijmegen, één van die vier kinderziekenhuizen, had er inderdaad ook al eens aan gedacht”, weet Meijer. “Alleen, er is geen geld voor.” Want behalve de bus, heb je er ook nog gespecialiseerd personeel bij nodig. En dat voor een relatief kleine groep van 25 patiënten in Nederland. Veel kinderen kunnen namelijk gewoon thuis dialyseren.
Maar Meijer geeft niet op. “Mijn bus kan ook voor volwassenen gebruikt worden. En het blijft een vernuftig ontwerp, met bijvoorbeeld een draaibare voorstoel voor een zo efficiënt mogelijk gebruik.” Eerst maar eens specialiseren. Bij medisign natuurlijk, van de master design for interaction.
Eindcijfer: 8.
Peering down the hallway and into Virgiel’s main meeting room, the scene recalls that of a misty autumn day. Yet it’s the middle of winter and time for celebrating the New Year. Each year the student society’s herendispuut (men’s club), Van den Vos Reynaarde, celebrates the new year with the requisite oliebollen (fried dough balls) and powdered sugar. Although an oliebollen borrel (party) at this time of year isn’t so strange, this particular party certainly is. The festivities start at midday when members cook oliebollen according to a secret recipe. “We’ve used this recipe since the club started 20 years ago”, explains Paul van Tricht, ‘voszitter’ (or chairman) of Van den Vos Reynaarde.
After an afternoon of toil in the kitchen, the table is soon overflowing with oliebollen and powdered sugar, ready for the party. The Vossen (Foxes), as club members are known, can choose to cover the oliebollen with powdered sugar beforehand. “But experience has shown that it’s better to throw a cloud of powdered sugar into a flame”, says Van Tricht, “as this creates a blowtorch-like effect.” In addition to the fiery clouds, many of the stuffed red-brown foxes get covered in powdered sugar and end up looking like arctic foxes!
As expected, after a few bites of oliebol with garlic or pepper, the atmosphere in the room quickly changes, becoming more like a paint-ball battlefield where oliebollen are sent flying through the air. “It’s important that there’s enough ammunition”, says Van Tricht, who confirms that this society room is ideal for actual ‘firefights’. “All the pieces of furniture in the room serve as excellent obstacles.”
Once all the pyromania and warfare dies down, the borrel ends with the chugging down of Bacardi-cola cocktails! And you can guess what that means…
Comments are closed.