Kijk jij ook zo uit naar het festivalseizoen? Muziek in de buitenlucht, bier uit plastic bekers en hutje mutje op de festivalcamping? Nou, laat dat laatste maar zitten, voor IO-student Sophie Broeken. Als het aan haar ligt, kruipt ze lekker rustig in haar Mount Inn.
Rust op een festivalcamping – yeah, right. De enige stilte die je hooguit vindt, is op een ranzige dixi. En dat is nou precies wat Sophie Broeken (23) voor haar bachelor-eindproject bij IO wilde oplossen.
Een beetje tricky was dat wel. Het bedrijf waarvoor ze haar opdracht deed, RS Developments, doet namelijk helemaal niets met festivals. Broeken: “Het is een halffabricaatbedrijf, dat ooit begon met de productie van golfkarton. Nu heeft het een ‘sandwichplaat’ van metaal ontwikkeld, met een gegolfde metalen binnenkern. Het bedrijf zocht dus toepassingen.” Moeilijk, maar gelukkig bakende de opdrachtgever de keuze zelf al af. “Eén van de dochterondernemingen houdt zich namelijk bezig met modulaire architectuur en snel opbouwbare units. Ik heb een combinatie van die twee BV’s gebruikt.
RS Developments richt zich vooral op kantoren, beurzen en de bouw, en ik besloot het eens over een heel andere boeg te gooien: de openbare ruimte en recreatie.” Festivals, dus. Zelf houdt de student wel van een openluchtconcert op zijn tijd. Maar op twee keer Lowlands en drie keer Sziget was het gek genoeg niet het gebrek aan privacy dat haar – en het overgrote deel van de ondervraagde festivalgangers – het ergste tegenstond: “Het was de hygiëne! Maar ja, daar kun je met metaal zo weinig mee.” Oké, geen golfmetalen dixi voor je privacy dan, maar wat dan wel? Een Mount Inn, bedacht Broeken, ‘een plek op de festivalcamping om in uit te rusten, op te laden, en even helemaal tijd voor jezelf te hebben’. De naam is een woordspeling met het Engelse ‘mountain’ en ‘inn’ (herberg). “Het is namelijk echt een berg in het landschap”, zegt Broeken, “die meteen dient als uitkijkpost en meetingpoint. Een markering in het landschap.”
Zelf omschrijft ze haar ontwerp als ‘een dakje met gaten’, waarin meterslange, menshoge cocons worden geschoven. De gaten dienen ook als trapje naar die cocons, waarin festivalgangers even rustig kunnen zitten en van het uitzicht kunnen genieten. De drie gangen samen bieden plek aan zo’n dertig mensen. Klinkt een beetje eng, want wat als zo’n gang overvol raakt? Vallen mensen er aan de andere kant dan niet weer uit? Onmogelijk, volgens Broeken. “Elke gang heeft een tussenschot in het midden, waardoor mensen er nooit per ongeluk uitgeduwd worden.” De Mount Inn is ruim zes meter hoog, zeven meter lang en gemakkelijk in- en uit te klappen. “Hij past nog precies in een vrachtwagen”, lacht Broeken. Aan werkelijk elk detail heeft de IO-student gedacht. Niet verwonderlijk dus dat ze er een negen voor kreeg. “Maar daar heb ik ook echt alles voor gedaan. Het bacherlor-eindproject is dé kans om te bewijzen wat je hebt geleerd. Dat wilde ik dolgraag laten zien.” En beter nog: op de laatste dag van de eindpresentaties meldde het bedrijf dat het er meer mee wil. “Geen idee wat nog”, zegt Broeken. “Maar het zou natuurlijk fantastisch zijn als de Mount Inn ooit op Sziget staat.”
Als columnist moet je vaak wat ongenuanceerd schrijven om scherp over te komen. Dap Hartmann, wiens columns ik meestal met plezier lees, gaat in zijn stukje ‘Seven year itch’ (Delta08) volgens mij verder dan ‘wat ongenuanceerd’. Talent wordt volgens hem onvoldoende gestimuleerd vanwege linkse dogma’s die tot het pamperen van talentlozen en andere nietsnutten leidt. En passant pleit hij ervoor de zaken door een sociaal-Darwinistische bril te bekijken. Enige onderbouwing van deze stellingen levert hij niet.
In ons land zijn het vooral linkse partijen als GroenLinks en D66 die innovatie willen stimuleren en in deze tijden van crisis goed onderwijs in stand willen houden. Ook internationaal zijn het vaker rechtse regeringen die bezuinigen op onderzoek. Als Hartmann naar excellentie in de wetenschap streeft, kan hij ‘links’ dus nog wel eens nodig hebben. In deze tijden komen de bedreigingen voor cultuur, wetenschap en een gezond ondernemingsklimaat vooral van populistisch-rechts.
Verder in het stukje is te lezen dat frustratie over zijn persoonlijke situatie ten grondslag ligt aan het schrijven. Dat is zelden aanleiding tot de beste columns en we moeten het hem waarschijnlijk niet al te zeer kwalijk nemen. In hoeverre zijn – terechte – klachten de schuld van ‘links’ zijn, wordt niet duidelijk. Hij kan toch moeilijk het bestuur van onze universiteit – die eerder zelfs een linkse journalist (Frank Biesboer) met een Berufsverbot trof – beschuldigen van linkse dogma’s.
Chris Duif, medewerker Reactor Instituut Delft (faculteit Technische Natuurwetenschappen)
Comments are closed.