Puur om te eten

Als eerste komen dertien leden van een Jansbrug-jaarclub binnenzetten. ,,Jullie hadden toch voor elf personen gereserveerd?”, vraagt de namendoorstreepster. ,,Dan moeten twee van jullie eruit, sorry.”

Tijdens het vollopen van de zaal wordt de overheadprojector in stelling gebracht. ,,Heeft iemand in de zaal verstand van overheadprojectors?”, vraagt Van Boxtel. Iemand van Studium Generale spreekt zijn verwachting uit voor dit diner pensant: ,,Het was de bedoeling dat er een driegangenbuffet zou komen, maar omdat dat er niet is doen we het zo: jullie scheppen eerst een beetje eten op en luisteren naar act één van de lezing. Daarna keren jullie terug voor de tweede ronde, schep zoveel op als je wilt en luister naar act twee. Na de koffie volgt act drie.”

De praktijk: de eerste groep probeert nog z’n beleefd kleine portie rijst aan te vullen met veel kroepoek. Maar degenen daarna scheppen flink op. Nadat de jaarclub nog net een volledige maaltijd bij elkaar heeft weten te scheppen, kan de laatste tafel deze avond uitsluitend food for thought tot zich nemen. Met kroepoek, die is er in overvloed.

,,Normaal gaat ‘t niet zo”, verzekert Van Boxtel ,,Meestal staan de bordjes al opgeschept klaar zodat het eten een beetje afgekoeld is: dan kan ik lekker snel beginnen.” De in literatuurwetenschappen afgestudeerde Van Boxtel weet dat de mensen hier niet voor zijn lezing komen. ,,Tuurlijk niet, ze komen puur om te eten.”

Terwijl de onfortuinlijke laatste groep de kroepoek naar binnen kraakt en de rest nog een gratis biertje haalt, wisselt de organisator een stevig woordje met de catering.

Na de eerste lezing – twintig minuten gepraat over onder andere de Darwin-Award-verkiezing op Internet – volgt act twee zonder pauze. Want er is niks meer te eten. ,,Veel dia’s”, beloofde Van Boxtel vooraf. Veel dia’s kwamen er. Beeldmateriaal afkomstig uit de ‘Encyclopedie van de domheid’ waarvan Van Boxtel de auteur is.

Dan mag er geapplaudisseerd worden, de lezing is blijkbaar voorbij. De zaal begeeft zich naar de bar voor een kop koffie. En een tweede kopje – het is tenslotte gratis.

Als eerste komen dertien leden van een Jansbrug-jaarclub binnenzetten. ,,Jullie hadden toch voor elf personen gereserveerd?”, vraagt de namendoorstreepster. ,,Dan moeten twee van jullie eruit, sorry.”

Tijdens het vollopen van de zaal wordt de overheadprojector in stelling gebracht. ,,Heeft iemand in de zaal verstand van overheadprojectors?”, vraagt Van Boxtel. Iemand van Studium Generale spreekt zijn verwachting uit voor dit diner pensant: ,,Het was de bedoeling dat er een driegangenbuffet zou komen, maar omdat dat er niet is doen we het zo: jullie scheppen eerst een beetje eten op en luisteren naar act één van de lezing. Daarna keren jullie terug voor de tweede ronde, schep zoveel op als je wilt en luister naar act twee. Na de koffie volgt act drie.”

De praktijk: de eerste groep probeert nog z’n beleefd kleine portie rijst aan te vullen met veel kroepoek. Maar degenen daarna scheppen flink op. Nadat de jaarclub nog net een volledige maaltijd bij elkaar heeft weten te scheppen, kan de laatste tafel deze avond uitsluitend food for thought tot zich nemen. Met kroepoek, die is er in overvloed.

,,Normaal gaat ‘t niet zo”, verzekert Van Boxtel ,,Meestal staan de bordjes al opgeschept klaar zodat het eten een beetje afgekoeld is: dan kan ik lekker snel beginnen.” De in literatuurwetenschappen afgestudeerde Van Boxtel weet dat de mensen hier niet voor zijn lezing komen. ,,Tuurlijk niet, ze komen puur om te eten.”

Terwijl de onfortuinlijke laatste groep de kroepoek naar binnen kraakt en de rest nog een gratis biertje haalt, wisselt de organisator een stevig woordje met de catering.

Na de eerste lezing – twintig minuten gepraat over onder andere de Darwin-Award-verkiezing op Internet – volgt act twee zonder pauze. Want er is niks meer te eten. ,,Veel dia’s”, beloofde Van Boxtel vooraf. Veel dia’s kwamen er. Beeldmateriaal afkomstig uit de ‘Encyclopedie van de domheid’ waarvan Van Boxtel de auteur is.

Dan mag er geapplaudisseerd worden, de lezing is blijkbaar voorbij. De zaal begeeft zich naar de bar voor een kop koffie. En een tweede kopje – het is tenslotte gratis.