Ralph Steinman krijgt toch de Nobelprijs voor de geneeskunde, ook al overleed hij drie dagen voordat de toekenning wereldkundig werd. Dat is gisteravond besloten.
De situatie is “uitzonderlijk”, meent het bestuur van de stichting die de Nobelprijzen beheert. Voor zover bekend is dit nooit eerder gebeurd. Daarom kon de knoop gisteren niet meteen worden doorgehakt.
Volgens de regels kunnen mensen alleen bij leven een Nobelprijs krijgen, tenzij ze overlijden nadat de namen van de laureaten bekend zijn gemaakt. Het doel van die regel is dat de Nobelprijs niet met opzet aan een overleden persoon zal worden toegekend, stelt het comité. In de geest van die regel heeft het comité besloten de prijs toch aan Ralph Steinman te geven. Het comité koos hem immers als winnaar toen zijn overlijden nog niet bekend was.
Bij de Nobelprijs hoort een bedrag van zo’n 1,1 miljoen euro, waarvan Steinman de helft zou krijgen. Het is nog niet duidelijk wat er met dat geld gebeurt. Gaat dat naar zijn universiteit, zijn erfgenamen of de andere twee winnaars van dit jaar? “Daarover moeten we nog een beslissing nemen”, zegt een woordvoerder van het comité.
De aula was tot de nok gevuld met milieubewuste mensen die afkwamen op een grote duurzaamheidconferentie van de TU. Aangezien ik hartstikke duurzaam ben, zat ik ergens achterin, halfhoog. Het viel mij op dat ‘de man met kaal eilandje op achterhoofd’ zwaar vertegenwoordigd was. Mijn KIJK-collega Joost had hiervoor een verklaring. De duurzame man krijgt moeilijke problemen op zijn bord. Hij krabbelt zich tijdens het peinzen door het haar op zijn achterhoofd, en net zoals een tapijt verslijt door langdurig ijsberen, zo verslijt ook dit achterkantje haar. Oké, ik ben verkocht (goedgelovigheid is een van mijn gezelligste eigenschappen).
Het overschot aan mannen met kale eilandjes compenseerde het geheel ontbreken van een andere bevolkingsgroep. Om me heen zag ik man of vrouw, strak in het pak. Waar, dacht ik, zijn de bomenknuffelaars? De persoon die fietsend naar de conferentie komt, die principieel vegetariër is en die het haar al jaren niet meer kamt. Dit type mens was in geen velden of wegen te bekennen. Dit zette mij aan het denken. Het gaat slecht met de biodiversiteit in de wereld. Soorten sterven bij bosjes uit. Een groot probleem, want soorten hebben allemaal hun specifieke vaardigheden die later nodig kunnen zijn. Zo heeft ook de bomenknuffelaar een belangrijke taak. Deze man of vrouw roept: ‘De techniek is niet de ultieme redder; de mens moet er zelf ook zin in hebben!’ Dit in tegenstelling tot het geloof ‘Plak ergens zonnepanelen op, en voilà, je product is duurzaam’. Niet dus.
Ik voel een persoonlijke missie aankomen. Dit weekend heb ik de gang van mijn huis gewit. Daarbij viel een dikke klodder latex in mijn haar. Dit kan het begin vormen van een prachtige dreadlock. Ik draag sowieso alleen nog maar tweedehands kleding, en bomen knuffelen lijkt me heerlijk. Volgend seminar ben ik de bomenknuffelaar die keihard roept: ‘Techniek is niet alles, denk ook aan de mens!’

Comments are closed.