Campus

Nooit alleen

Aangezien ik nogal dicht bij de TU woon, is de fiets voor mij een handig vervoermiddel. Ik rij langs de crÈche, drop de kinderen en fiets fluitend tegen de regen in naar de TU.

Soms moet ik meteen na mijn werk weg naar een optreden, dan ben ik met de auto. Zo zat ik dus laatst in auto onderweg naar Drachten voor het eerste van vier optredens dat weekend. File, dus ik rem en zet de auto keurig twee meter achter de auto voor mij. Een of andere leasebakloser heeft een drukke dag gehad en zit alvast even wat te slapen. Ik zie ik zie wat hij niet en de kleur is zwart, namelijk mijn stilstaande auto. Ik tel af van drie, twee, een, impact. In die tijd zeg ik maar niets tegen mijn passagier (het moet natuurlijk wel een beetje een verrassing blijven). Ik zet me schrap en de robuuste Audi boort zich in mijn broze Opel en katapulteert deze op de robuuste Passat voor mij. Waarna hij nog een keer mijn achterklep definitief in mijn achterbank ramt. De trekhaak van de Passat doet de radiator meteen bloeden. Lang verhaal kort. Twee bestuurders bellen lachend hun leasemaatschappij en rijden verder en ik bel mijn vrouw, zie mijn auto weggetakeld worden, waarna ik mijzelf in een taxi naar huis vloek. Ik had die dag de auto net voor duizend euro laten reviseren, want ik wilde hem helemaal op rijden. Nou mensen, dat is gelukt. Hij is helemaal op. Een week later koop ik binnen een kwartier een nieuwe tweedehands. Meer tijd is er niet want we gaan een weekendje naar Parijs. Teruggekomen hoor ik wat ik terug krijg voor mijn oude auto, van dat geld gaan we lekker naar de McDonalds. Nou heeft gisteren iemand ingebroken in mijn auto. Ik had me niet verzekerd hiervoor. Katsjing! Nou hoor ik u denken waarom vertelt hij dit? Dat zal ik u vertellen. Ik wil medeleven, compassie. Dus mocht u mij tegenkomen, knikt u dan alstublieft begrijpend. U kunt mij herkennen aan een band om mijn nek en ketchup op mijn shirt.

Aangezien ik nogal dicht bij de TU woon, is de fiets voor mij een handig vervoermiddel. Ik rij langs de crÈche, drop de kinderen en fiets fluitend tegen de regen in naar de TU. Soms moet ik meteen na mijn werk weg naar een optreden, dan ben ik met de auto. Zo zat ik dus laatst in auto onderweg naar Drachten voor het eerste van vier optredens dat weekend. File, dus ik rem en zet de auto keurig twee meter achter de auto voor mij. Een of andere leasebakloser heeft een drukke dag gehad en zit alvast even wat te slapen. Ik zie ik zie wat hij niet en de kleur is zwart, namelijk mijn stilstaande auto. Ik tel af van drie, twee, een, impact. In die tijd zeg ik maar niets tegen mijn passagier (het moet natuurlijk wel een beetje een verrassing blijven). Ik zet me schrap en de robuuste Audi boort zich in mijn broze Opel en katapulteert deze op de robuuste Passat voor mij. Waarna hij nog een keer mijn achterklep definitief in mijn achterbank ramt. De trekhaak van de Passat doet de radiator meteen bloeden. Lang verhaal kort. Twee bestuurders bellen lachend hun leasemaatschappij en rijden verder en ik bel mijn vrouw, zie mijn auto weggetakeld worden, waarna ik mijzelf in een taxi naar huis vloek. Ik had die dag de auto net voor duizend euro laten reviseren, want ik wilde hem helemaal op rijden. Nou mensen, dat is gelukt. Hij is helemaal op. Een week later koop ik binnen een kwartier een nieuwe tweedehands. Meer tijd is er niet want we gaan een weekendje naar Parijs. Teruggekomen hoor ik wat ik terug krijg voor mijn oude auto, van dat geld gaan we lekker naar de McDonalds. Nou heeft gisteren iemand ingebroken in mijn auto. Ik had me niet verzekerd hiervoor. Katsjing! Nou hoor ik u denken waarom vertelt hij dit? Dat zal ik u vertellen. Ik wil medeleven, compassie. Dus mocht u mij tegenkomen, knikt u dan alstublieft begrijpend. U kunt mij herkennen aan een band om mijn nek en ketchup op mijn shirt.

Editor Redactie

Do you have a question or comment about this article?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.