Moskee

Plots hoor ik een zangerig islamitisch gebed opklinken: een onzichtbare bariton zingt een contemplatieve melodie van oosterse tonen. Ongrijpbare intervallen voor mijn westers oor, dat alleen kennis had van de klanken van Bach en Vivaldi. Het is alsof ik alleen primaire kleuren kende, en plots wordt gebaad in warm glorieus oranje. Het is prachtig. Ik zit doodstil en word weer wakker in Egypte door de melodie, ik zweef in het magische moment tussen slaap en waken. Na een tijdje sterft het weg. Ik besef weer wat ik aan het doen was. Als ik de kamer uitkom, zie ik niemand. Ik oefen zachtjes die vreemde, klagende toonladder. Dit is dus het doel van bidden door de dag heen: het is alsof al je functies weer op nul worden gezet. Verslaat alle arbeidsvitaminen. Hoezo het aantal moskeeën verminderen?

Ik heb überhaupt nooit geweten dat we een heuse moskee hebben. Dat er douches waren wist ik wel. Dus toen ik vorige week islamitisch uitziende mannen hun schoenen zag aantrekken terwijl ze uit het trappenhuis kwamen, dacht ik alleen aan een lunch-hardloopclubje. Toegegeven, ik zie niet vaak een groepje zwetende islamitische mannen in trainingspak voortjoggen, maar op zo’n moment denk je daar niet aan. Maar er is dus een moskee. Met aparte biduren voor brothers en sisters, staat er op de deur. En iets wat Doehr en Asr heet. Wat geheimzinnig! Zou de overheid daarom denken dat ze het over heel andere dingen hebben in zo’n gebedsruimte?

Hoe zit dat eigenlijk, met dat gebed? Mijn collega wist gelijk dat het om de vieruursverzen van de koran ging. Aha! In Egypte hing door het hele dorp een omroepinstallatie, maar ik had nooit onderscheid gehoord tussen de klanken die er ‘s ochtends en ‘s avonds uit schalden. Wat handig dat je zo weet hoe laat het is. Maar de alledaagsheid van haar antwoord ontnuchterde ook. Misschien is het wel zo dat er één vol overgave zingt, terwijl de rest op sokken stilletjes twijfelt tussen lam of couscous voor het avondeten. Zoals de zondagsmis natuurlijk de uitgelezen gelegenheid is om te bedenken welke kleren er nog in de was moeten. Misschien was het toch niet zo’n goed idee, dat omroepen. Om de drie uur te worden wakkergeschud met het islamitische equivalent van een ‘Wees gegroet Maria vol van genade’ werkt op den duur vast niet meer zo verfrissend. Dat ik uit mezelf was opgetild, was een wonderlijk toeval. Wie weet waar de mysterieuze bariton zich nu laat horen in de TU.

In de rustkamer ergens in de voet van het EWI-gebouw zit ik te kolven: een mechaniek onttrekt op eigen houtje een stroompje borstvoeding voor een flesje voor mijn afwezige baby. Plots hoor ik een zangerig islamitisch gebed opklinken: een onzichtbare bariton zingt een contemplatieve melodie van oosterse tonen. Ongrijpbare intervallen voor mijn westers oor, dat alleen kennis had van de klanken van Bach en Vivaldi. Het is alsof ik alleen primaire kleuren kende, en plots wordt gebaad in warm glorieus oranje. Het is prachtig. Ik zit doodstil en word weer wakker in Egypte door de melodie, ik zweef in het magische moment tussen slaap en waken. Na een tijdje sterft het weg. Ik besef weer wat ik aan het doen was. Als ik de kamer uitkom, zie ik niemand. Ik oefen zachtjes die vreemde, klagende toonladder. Dit is dus het doel van bidden door de dag heen: het is alsof al je functies weer op nul worden gezet. Verslaat alle arbeidsvitaminen. Hoezo het aantal moskeeën verminderen?

Ik heb überhaupt nooit geweten dat we een heuse moskee hebben. Dat er douches waren wist ik wel. Dus toen ik vorige week islamitisch uitziende mannen hun schoenen zag aantrekken terwijl ze uit het trappenhuis kwamen, dacht ik alleen aan een lunch-hardloopclubje. Toegegeven, ik zie niet vaak een groepje zwetende islamitische mannen in trainingspak voortjoggen, maar op zo’n moment denk je daar niet aan. Maar er is dus een moskee. Met aparte biduren voor brothers en sisters, staat er op de deur. En iets wat Doehr en Asr heet. Wat geheimzinnig! Zou de overheid daarom denken dat ze het over heel andere dingen hebben in zo’n gebedsruimte?

Hoe zit dat eigenlijk, met dat gebed? Mijn collega wist gelijk dat het om de vieruursverzen van de koran ging. Aha! In Egypte hing door het hele dorp een omroepinstallatie, maar ik had nooit onderscheid gehoord tussen de klanken die er ‘s ochtends en ‘s avonds uit schalden. Wat handig dat je zo weet hoe laat het is. Maar de alledaagsheid van haar antwoord ontnuchterde ook. Misschien is het wel zo dat er één vol overgave zingt, terwijl de rest op sokken stilletjes twijfelt tussen lam of couscous voor het avondeten. Zoals de zondagsmis natuurlijk de uitgelezen gelegenheid is om te bedenken welke kleren er nog in de was moeten. Misschien was het toch niet zo’n goed idee, dat omroepen. Om de drie uur te worden wakkergeschud met het islamitische equivalent van een ‘Wees gegroet Maria vol van genade’ werkt op den duur vast niet meer zo verfrissend. Dat ik uit mezelf was opgetild, was een wonderlijk toeval. Wie weet waar de mysterieuze bariton zich nu laat horen in de TU.