Mijn of colablikje?

r.ir. Ligthart (EWI), prof.dr. Yarovoy (EWI)

Tussenstand: Kovalenko hoopt volgend voorjaar te promoveren

“Aanvankelijk werkte ik hier niet als promovendus. Ik ben in 2002 vanuit de Oekraïne naar Delft gekomen voor een echt specialistenwerkje: het verzamelen, analyseren, verwerken en presenteren van radargegevens. Men werkte hier aan een nieuwe, zeer gevorderde grondpenetrerende radar, en er was iemand nodig om de speciale software daarvoor te schrijven.

Ik werkte met radarsignalen van het proefterrein van TNO in Den Haag. Daar liggen ongeveer honderd mijnen begraven, tussen nog eens een stuk of honderd andere objecten. Het veld was op acht manieren doorgemeten, en dus zat ik met een enorme berg gegevens. Echt een heidens karwei om daar wijs uit te worden. Als hulpmiddeltje voor mijzelf heb ik toen de wiskunde achter de signalen gezocht, en software geschreven waarmee ik de mijnen gemakkelijk kon onderscheiden van de andere voorwerpen. Pas later drong tot me door: goh, dit zou wel eens handig kunnen zijn om plastic mijnen in het algemeen te detecteren. Mijn begeleiders vonden dat ook, en zodoende kreeg ik een paar jaar extra, om te werken aan een dissertatie over het onderwerp.

Natuurlijk heeft mijn algoritme beperkingen. Het is bedoeld voor bepaalde grondsoorten: droog, en zanderig. En het werkt alleen voor mijnen die min of meer schotelvormig zijn. Ik kan nu wel een colablikje van een mijn onderscheiden, maar als iemand een mijn heeft gemaakt van een colablikje, dan herken ik hem niet als mijn.

Uiteraard heeft de verkiezing van Victor Joesjenko en daarop volgende omwenteling in mijn thuisland mij persoonlijk zeer geraakt. Ik ben tijdens de crisis in Oekraïne naar het consulaat gegaan, samen met veel landgenoten. We stonden daar vooral om Europa te vragen: laat de Oekraïne niet zakken. Maar als ik zeg ‘we’, dan heb ik het overigens wel over slechts de helft, of misschien zestig procent van de bevolking. De Oekraïne is verdeeld. Ik kom zelf uit het oosten, en daar voelen de meeste mensen het alsof ze hebben verloren. Zelf vind ik dat de good guys hebben gewonnen. Laat ik het zo zeggen: oranje [de politieke kleur van Joesjenko’s aanhang .red.] is niet ideaal. Maar het is wel beter dan het alternatief, en veel beter dan president Koetsjma, die we daarvoor hadden. Laat het een klein stapje zijn, het is wel een stapje de goede kant op. Er is weer plaats voor enige oppositie, het goede is dat de democratie heeft gewonnen. Dat stemt me optimistisch.

Hoe het verder gaat met de mijndetectie kan ik eigenlijk moeilijk zeggen. Ik ben toegepast wiskundige, ik weet niet precies wat er al op de markt is. Of mijn algoritme straks ook wordt gebruikt? Haha, misschien gebeurt dat nu al. Mijn onderzoek is gewoon na te lezen in de vakliteratuur. Anderen zullen daar vast wel iets uit hebben overgenomen.” (MK)

(Foto: Sam Rentmeester/FMAX)

Naam: Vsevolod Kovalenko (32)

Nationaliteit: Oekraïens

Onderwerp: Advanced algorithms for plastic cased anti-personnel mines detection with GPR

Promotor: prof.dr.ir. Ligthart (EWI), prof.dr. Yarovoy (EWI)

Tussenstand: Kovalenko hoopt volgend voorjaar te promoveren

“Aanvankelijk werkte ik hier niet als promovendus. Ik ben in 2002 vanuit de Oekraïne naar Delft gekomen voor een echt specialistenwerkje: het verzamelen, analyseren, verwerken en presenteren van radargegevens. Men werkte hier aan een nieuwe, zeer gevorderde grondpenetrerende radar, en er was iemand nodig om de speciale software daarvoor te schrijven.

Ik werkte met radarsignalen van het proefterrein van TNO in Den Haag. Daar liggen ongeveer honderd mijnen begraven, tussen nog eens een stuk of honderd andere objecten. Het veld was op acht manieren doorgemeten, en dus zat ik met een enorme berg gegevens. Echt een heidens karwei om daar wijs uit te worden. Als hulpmiddeltje voor mijzelf heb ik toen de wiskunde achter de signalen gezocht, en software geschreven waarmee ik de mijnen gemakkelijk kon onderscheiden van de andere voorwerpen. Pas later drong tot me door: goh, dit zou wel eens handig kunnen zijn om plastic mijnen in het algemeen te detecteren. Mijn begeleiders vonden dat ook, en zodoende kreeg ik een paar jaar extra, om te werken aan een dissertatie over het onderwerp.

Natuurlijk heeft mijn algoritme beperkingen. Het is bedoeld voor bepaalde grondsoorten: droog, en zanderig. En het werkt alleen voor mijnen die min of meer schotelvormig zijn. Ik kan nu wel een colablikje van een mijn onderscheiden, maar als iemand een mijn heeft gemaakt van een colablikje, dan herken ik hem niet als mijn.

Uiteraard heeft de verkiezing van Victor Joesjenko en daarop volgende omwenteling in mijn thuisland mij persoonlijk zeer geraakt. Ik ben tijdens de crisis in Oekraïne naar het consulaat gegaan, samen met veel landgenoten. We stonden daar vooral om Europa te vragen: laat de Oekraïne niet zakken. Maar als ik zeg ‘we’, dan heb ik het overigens wel over slechts de helft, of misschien zestig procent van de bevolking. De Oekraïne is verdeeld. Ik kom zelf uit het oosten, en daar voelen de meeste mensen het alsof ze hebben verloren. Zelf vind ik dat de good guys hebben gewonnen. Laat ik het zo zeggen: oranje [de politieke kleur van Joesjenko’s aanhang .red.] is niet ideaal. Maar het is wel beter dan het alternatief, en veel beter dan president Koetsjma, die we daarvoor hadden. Laat het een klein stapje zijn, het is wel een stapje de goede kant op. Er is weer plaats voor enige oppositie, het goede is dat de democratie heeft gewonnen. Dat stemt me optimistisch.

Hoe het verder gaat met de mijndetectie kan ik eigenlijk moeilijk zeggen. Ik ben toegepast wiskundige, ik weet niet precies wat er al op de markt is. Of mijn algoritme straks ook wordt gebruikt? Haha, misschien gebeurt dat nu al. Mijn onderzoek is gewoon na te lezen in de vakliteratuur. Anderen zullen daar vast wel iets uit hebben overgenomen.” (MK)

(Foto: Sam Rentmeester/FMAX)