Een universiteit staat bol van de mensen die graag bijzonder willen zijn. Het is zo’n typische fluistering van het ego waarop ik mijzelf ook wel eens betrap.
Nu de ene helft van Nederland de andere helft coacht, voel ik mij soms als een mier in een kolonie. Klein en ijverig. Dankzij één van mijn
cliënten ben ik mijn mierige bijdrage toch anders gaan waarderen.
Ik coachte een talentvolle wetenschapper, die ik voor het gemak even Jaap noem. Jaap was een begenadigd spreker. Maar zoals vaker het geval bij communicatieve mensen, kon hij niet zo heel goed luisteren. Nu hij moest leidinggeven, werd hem steeds duidelijker dat hij zich meer moest gaan verbinden met het team.
De gelegenheid om hiermee te oefenen deed zich voor op de school van zijn zoon. De leerkracht had de hele klas overstuur gemaakt. Jaap, die in de ouderraad zat, zou normaal gesproken meteen naar school zijn gegaan om deze leerkracht eens flink de les te lezen. Dit keer parkeerde Jaap zijn mening en probeerde hij te begrijpen wat er was gebeurd. Het werd een bijzonder gesprek, waarbij de leerkracht vertelde wat nog niemand wist: namelijk dat zijn vrouw ernstig ziek was. De leerkracht was blij met de welgemeende aandacht en bood de kinderen de volgende dag zijn excuses aan. De hele klas droeg hem binnen de kortste keren op handen.
Toen ik Jaap weer zag, bedankte hij mij met een grote grijns op zijn gezicht, ‘ook namens de leraar, de kinderen en de schooldirecteur’.
Dit zette mij aan het denken over het resultaat van één ijverige mier.
Het balletje rolde door toen ik de volgende dag een groep promovendi trainde. Peter was stuiterend van de ambitie aan zijn onderzoek begonnen, om te ontdekken dat hij er maar een fractie van kon waarmaken. “Wat draagt dat hele onderzoek van mij nu eigenlijk bij?” zuchtte hij. Natuurlijk praatte ik hem niet zomaar uit zijn ‘tweedejaarsdip’. Maar toen ik hem het verhaal vertelde van de mierenkolonie, verscheen er een waterige glimlach op zijn gezicht.
Aletta Wubben is coach en trainer van wetenschappers.
Het leek in het begin zo’n goed idee: een dubbelwandig biologisch afbreekbaar zakje voor urine en ontlasting. Ureum in het binnenzakje zet ontbinding van de ontlasting in gang waardoor er na enkele weken alleen vruchtbare mest overblijft. Het gebruik van de zogeheten Peepoo bag gaat zonder water, waardoor het geen aanslag vormt op de schaarse waterreserves.
Vijf IO-studenten vertrokken 1 oktober naar Nairobi, Kenia om daar in de bekendste sloppenwijk Kibera (onderkomen voor 1-2 miljoen mensen) hun sanitaire oplossing aan de man te brengen.
Een maand later, en halverwege het project, heerst desillusie op de website. Research doen in een sloppenwijk blijkt een hele ‘uitdaging’. De studenten worden vooral gezien als ‘Muzungu’ (blanken) en geassocieerd met gemakkelijk geld.
Hier speelt een rol dat Kibera als bekendste slum een veelheid van hulporganisaties en NGO’s heeft aangetrokken, en dat de inwoners de hulpverleners als bron van inkomsten zijn gaan beschouwen, ongeacht hun project.
De studenten moeten altijd een (betaalde) begeleider inhuren als ze de wijk intrekken, en iedereen die ze spreken moet zonder uitzondering gepast bedankt worden.
Op hun Engelstalige weblog berichten ze over de omstandigheden waaronder het prototype de komende maand ontwikkeld moet gaan worden: “Next to the prototype, a part of the sponsorship is allocated to enable us to perform the research at all. Protection and guidance by locals is a necessity and money makes the world go round, especially in Kibera.”
Volg hun avonturen op:
http://peepoople.wordpress.com/
‘Poepzak voor beter wereld’, AD, 2 oktober 2009
Comments are closed.