Zoals water een kringloop heeft, zo kent ook zout die. Alleen, dat proces is maar nauwelijks in kaart gebracht, en dat terwijl daar zoveel problemen mee voorkomen zouden kunnen worden. Civieler Anthony Meyer zu Schlochtern gaf de wetenschap een voorzetje.
Terugkijkend is het niet helemaal het summum van stevig onderzoek, het in kaart brengen van de water- en zoutbalans van de Coloradorivier, vindt hij – het manco van een bachelor-eindproject. Leerzaam was het wel. Anthony Meyer zu Schlochtern (25) graaft er even voor in zijn geheugen. Hij is aan het afstuderen, en druk in de weer met zijn bedrijf Innovation Booster, dat hij opzet met nog twee TU-studenten en een TU-docent. Dat faciliteert, traint en coacht in innovatieprojecten, en richt zich op het creatiever omspringen met de resources die we hebben; het nét even buiten de kaders denken. “En nee, eens niet bij YesDelft”, lacht hij.
Goh, dat is even iets anders dan watermanagement. Viel zijn opleiding zo tegen? Dat niet, zegt de student. Het is gewoon een kwestie van combineren. “Ik studeer nu af op de vraag hoe je de overstromingen in Indonesië op een creatieve manier kan oplossen, zonder dat het al teveel geld hoeft te kosten.” In zekere zin zou iets dergelijks kunnen gebeuren met zijn bachelor-eindproject, dat hij nog niet zo lang geleden in twee maanden tijdens de avonduren maakte. ‘Even tussendoor’, na een jaar presidentschap van het corps en met zijn master al in volle gang. De vraag: hoe en waar verplaatsen opgeloste zouten zich door het stroomgebied van de rivier? “In watermanagement bestaat net zoiets als de Wet van behoud van Energie, maar dan met water: de waterbalans”, vertelt hij. “Water verdwijnt niet zomaar. Het stroomt de zee in, verdampt en komt weer terug op aarde. Dat heeft een relatie met de zoutbalans: zout lost op in water wanneer het water erlangs stroomt. Ik heb onderzocht wat er gebeurt in de Coloradorivier in Amerika. De regen die daar op de bergen valt, infiltreert in die bergen en neemt daar zouten in zich op, om vervolgens in rivieren naar het zuiden te stromen. Dat is een droog gebied, waar veel irrigatie nodig is om planten te onderhouden. Maar die planten nemen de zouten in dat water bijna niet op. Die blijven dus in de grond zitten. En dat is slecht, want op den duur is je grond zo zout, dat je er niets meer mee kunt.”
Dáár zou je vervolgens een creatieve oplossing voor kunnen bedenken, maar zo ver is de student nooit gekomen. Een bachelor-eindproject kent nu eenmaal zijn beperkingen. Het enige wat Meyer zu Schlochtern heeft gedaan, is met behulp van geografische informatiesystemen (GIS) in kaart brengen wat de water- en zoutbalans zijn in de Coloradorivier en wat er plaatsvindt aan evaporatie, transpiratie, en wat uiteindelijk in zee belandt. Niet dat dat nou zo simpel was, want dat je zoveel data goed moet sorteren en categoriseren, leerde hij wel tijdens dat proces.
De student: “Hoeveel zout komt daar nu uiteindelijk echt in de grond terecht? Als we dat weten, kunnen we onderzoeken hoe je dat kunt voorkomen.” Dát onderzoek wordt waarschijnlijk opgepakt door zijn begeleider, maar veel heeft de civielstudent daar niet meer over gehoord. Misschien een onderwerp om zelf nog eens creatief mee aan de slag te gaan als zijn bedrijf up and running is. Want gelukkig kent het zakenleven ook gewoon zijn kringloop.
Comments are closed.