,,Het zijn gewone mensen die even iets bijzonders doen en daarop apetrots zijn”, zegt fotograaf Nout Steenkamp. ,,Tien minuten lang zijn zij de held.’
‘ Samen met Hans Stakelbeek fotografeerde hij mensen die vorige week in Schevingen de traditionele nieuwjaarsduik namen. De foto’s hangen in café De Wijnhaven en vormen de eerste serie in een reeks die moet uitmonden in een fotoboek van het duo.
,,Die jongen kwam heel laat aan en wist nog niet zeker of hij het ging doen”, zegt Steenkamp. Hij wijst naar een foto boven een cafétafel in De Wijnhaven waarop een jongen in doorweekt t-shirt. Met een verkleumde grijns komt hij de zee uitstrompelen, de handen krampachtig samengebald. ,,We hebben hem net zo lang aangemoedigd totdat hij het deed. Hij ging zelfs nog een stukje zwemmen, wat toch niet echt gebruikelijk is.”
Bij binnenkomst in het café zijn Steenkamp en Stakelbeek, beiden huisfotograaf van Delta, nog druk bezig met het ophangen van de foto’s. Vijf dagen geleden liepen ze met een camera door de branding, tot en met gisteren stonden ze in de doka, en vandaag hangt het werk in lijsten aan de muur. En ze denken alweer aan het volgende project. ,,We hoopten dat de Elfstedentocht door zou gaan. Daar waren we meteen op afgegaan. De mensen die eraan meedoen zijn ook even de held van de dag”, aldus Steenkamp.
Het tweetal houdt nog even een slag om de arm of dat thema ook terugkomt in de volgende tien à twaalf series die uiteindelijk het fotoboek zullen uitmaken. ,,We willen ons nog niet helemaal vastleggen”, menen ze. Ook los daarvan is de serie over de nieuwjaarsduik een prachtig begin. Iedereen kent het fenomeen van het NOS-journaal, slechts weinigen zijn er ooit getuige van geweest. Mede daarom spreken de foto’s zo tot de verbeelding.
Malloten
In eerste instantie denk je dat het malloten zijn, maar als je een blik op de foto’s werpt, blijkt het een bonte verzameling van vooral jonge mensen. Drie leden van de Haagsche Studenten Vereniging (HSV), waarvan twee meisjes in kersttoga en een lilliputter in Wall Street-outfit, staan zij aan zij met een Tedje van Es-achtig type die een t-Shirt draagt met de tekst: ‘Ik ga voor Ajax’. Demonstratief showt hij zijn spierballen. Dan die jongeman met een Aziatisch uiterlijk die erbij staat alsof er een zacht lentebriesje waait. Maar hij is een uitzondering, de meesten stralen een overwinningsroes uit.
,,Je moet wel bedenken dat de buitentemperatuur min twee graden celsius was”, benadrukt Steenkamp, ,,en het water was maar vier graden bóven nul.” Hij kan het beamen. Twintig minuten lang hebben beide fotografen tot hun middel in het water gestaan. ,,We hadden onder onze kleren een surfpak aan en een vuilniszak om de onderbenen getaped. Dat waren wel watvoorzorgsmaatregelen.”
Zowel Steenkamp (33) als Stakelbeek (30) zijn autodidact. Steenkamp zit inmiddels al wat jaartjes in het vak. Hij doet journalistiek werk, heeft meerdere malen geëxposeerd en publiceerde een fotoboek. Voordat Stakelbeek zich professioneel met fotografie ging bezighouden, verrichtte hij de meest uiteenlopende banen. Stakelbeek: ,,Ik fotografeerde uit puur hobbyisme. Toen ik voor het eerst foto’s ophing, wilden mensen sommige kopen. Daar stond ik versteld van, want dat was helemaal niet de bedoeling. Het leek wel een sprookje! Maar van techniek had ik geen kaas gegeten. Ik zag een mooi plaatje op straat, drukte op de knop en daar zat toevallig weleens een leuke foto bij.”
Kroeg
,,We kennen elkaar van de kroeg”, zegt Steenkamp. ,,Ik weet nog hoe het ging. We zaten op een terras ongeveer zes meter uit elkaar. Hans riep ineens: ‘Heb jij al vakantieplannen?’ Dertig seconden later hadden we besloten dat we samen op stap gingen. De bestemming deed er niet toe, als de zon maar scheen. We zijn naar Kreta gegaan en hebben daar foto’s gemaakt. Ik merkte dat Hans er oog voor had, maar aan zijn techniek mankeerde nogal wat. Techniek kun je leren, inzicht niet.”
Stakelbeek ging vervolgens bij Steenkamp in de leer. ,,Ik merkte dat mijn werk met sprongen vooruitging”, zegt hij. ,,Het is voor mij belangrijk geweest dat ik kritisch keek naar het werk van andere fotografen.” Steenkamp meent dat ‘kritisch zijn’ het allerbelangrijkste is. ,,Je moet nooit tevreden zijn. Een foto komt soms in de buurt, maar er is altijd wel iets wat nóg beter had gekund.”
Het toekomstige fotoboek, waarvan de serie over de nieuwjaarsduik de opmaat moet vormen, is hun eerste langlopende project. Hun samenwerking hieraan gaat zo ver dat je aan de foto’s nauwelijks kunt zien wie welke foto heeft geschoten. Steenkamp: ,,We bedenken samen het idee en doen samen de voorbereidingen. Vantevoren dokteren we alles uit. We hebben dagenlang op het strand rondgelopen om te kijken welke problemen we konden tegenkomen. En we werken met één camera. Eén van ons sleept de mensen ervoor, de ander maakt de foto.”
Beiden denken dat ze het project niet alleen hadden aangekund. ,,Je moet je voorstellen dat die mensen het ijskoud hebben en als een speer het water uitrennen”, zegt Steenkamp. ,,Die moet je tegenhouden om een foto van ze te maken. Dat lukt in je eentje niet.” Stakelbeek: ,,Het heeft er ook mee te maken dat je het allebei hartstikke leuk vindt.”
Steenkamp: ,,Fotograferen is eigenlijk best een eenzaam bestaan. Je ontmoet hartstikke veel mensen, maar het zijn altijd korte en oppervlakkige contacten. Daarnaast sta je nachtenlang alleen in de doka. Daarom is het goed om dit samen te doen.”
Figuur 1 Selectie van de nieuwjaarsduik in Scheveningen
,,Het zijn gewone mensen die even iets bijzonders doen en daarop apetrots zijn”, zegt fotograaf Nout Steenkamp. ,,Tien minuten lang zijn zij de held.” Samen met Hans Stakelbeek fotografeerde hij mensen die vorige week in Schevingen de traditionele nieuwjaarsduik namen. De foto’s hangen in café De Wijnhaven en vormen de eerste serie in een reeks die moet uitmonden in een fotoboek van het duo.
,,Die jongen kwam heel laat aan en wist nog niet zeker of hij het ging doen”, zegt Steenkamp. Hij wijst naar een foto boven een cafétafel in De Wijnhaven waarop een jongen in doorweekt t-shirt. Met een verkleumde grijns komt hij de zee uitstrompelen, de handen krampachtig samengebald. ,,We hebben hem net zo lang aangemoedigd totdat hij het deed. Hij ging zelfs nog een stukje zwemmen, wat toch niet echt gebruikelijk is.”
Bij binnenkomst in het café zijn Steenkamp en Stakelbeek, beiden huisfotograaf van Delta, nog druk bezig met het ophangen van de foto’s. Vijf dagen geleden liepen ze met een camera door de branding, tot en met gisteren stonden ze in de doka, en vandaag hangt het werk in lijsten aan de muur. En ze denken alweer aan het volgende project. ,,We hoopten dat de Elfstedentocht door zou gaan. Daar waren we meteen op afgegaan. De mensen die eraan meedoen zijn ook even de held van de dag”, aldus Steenkamp.
Het tweetal houdt nog even een slag om de arm of dat thema ook terugkomt in de volgende tien à twaalf series die uiteindelijk het fotoboek zullen uitmaken. ,,We willen ons nog niet helemaal vastleggen”, menen ze. Ook los daarvan is de serie over de nieuwjaarsduik een prachtig begin. Iedereen kent het fenomeen van het NOS-journaal, slechts weinigen zijn er ooit getuige van geweest. Mede daarom spreken de foto’s zo tot de verbeelding.
Malloten
In eerste instantie denk je dat het malloten zijn, maar als je een blik op de foto’s werpt, blijkt het een bonte verzameling van vooral jonge mensen. Drie leden van de Haagsche Studenten Vereniging (HSV), waarvan twee meisjes in kersttoga en een lilliputter in Wall Street-outfit, staan zij aan zij met een Tedje van Es-achtig type die een t-Shirt draagt met de tekst: ‘Ik ga voor Ajax’. Demonstratief showt hij zijn spierballen. Dan die jongeman met een Aziatisch uiterlijk die erbij staat alsof er een zacht lentebriesje waait. Maar hij is een uitzondering, de meesten stralen een overwinningsroes uit.
,,Je moet wel bedenken dat de buitentemperatuur min twee graden celsius was”, benadrukt Steenkamp, ,,en het water was maar vier graden bóven nul.” Hij kan het beamen. Twintig minuten lang hebben beide fotografen tot hun middel in het water gestaan. ,,We hadden onder onze kleren een surfpak aan en een vuilniszak om de onderbenen getaped. Dat waren wel watvoorzorgsmaatregelen.”
Zowel Steenkamp (33) als Stakelbeek (30) zijn autodidact. Steenkamp zit inmiddels al wat jaartjes in het vak. Hij doet journalistiek werk, heeft meerdere malen geëxposeerd en publiceerde een fotoboek. Voordat Stakelbeek zich professioneel met fotografie ging bezighouden, verrichtte hij de meest uiteenlopende banen. Stakelbeek: ,,Ik fotografeerde uit puur hobbyisme. Toen ik voor het eerst foto’s ophing, wilden mensen sommige kopen. Daar stond ik versteld van, want dat was helemaal niet de bedoeling. Het leek wel een sprookje! Maar van techniek had ik geen kaas gegeten. Ik zag een mooi plaatje op straat, drukte op de knop en daar zat toevallig weleens een leuke foto bij.”
Kroeg
,,We kennen elkaar van de kroeg”, zegt Steenkamp. ,,Ik weet nog hoe het ging. We zaten op een terras ongeveer zes meter uit elkaar. Hans riep ineens: ‘Heb jij al vakantieplannen?’ Dertig seconden later hadden we besloten dat we samen op stap gingen. De bestemming deed er niet toe, als de zon maar scheen. We zijn naar Kreta gegaan en hebben daar foto’s gemaakt. Ik merkte dat Hans er oog voor had, maar aan zijn techniek mankeerde nogal wat. Techniek kun je leren, inzicht niet.”
Stakelbeek ging vervolgens bij Steenkamp in de leer. ,,Ik merkte dat mijn werk met sprongen vooruitging”, zegt hij. ,,Het is voor mij belangrijk geweest dat ik kritisch keek naar het werk van andere fotografen.” Steenkamp meent dat ‘kritisch zijn’ het allerbelangrijkste is. ,,Je moet nooit tevreden zijn. Een foto komt soms in de buurt, maar er is altijd wel iets wat nóg beter had gekund.”
Het toekomstige fotoboek, waarvan de serie over de nieuwjaarsduik de opmaat moet vormen, is hun eerste langlopende project. Hun samenwerking hieraan gaat zo ver dat je aan de foto’s nauwelijks kunt zien wie welke foto heeft geschoten. Steenkamp: ,,We bedenken samen het idee en doen samen de voorbereidingen. Vantevoren dokteren we alles uit. We hebben dagenlang op het strand rondgelopen om te kijken welke problemen we konden tegenkomen. En we werken met één camera. Eén van ons sleept de mensen ervoor, de ander maakt de foto.”
Beiden denken dat ze het project niet alleen hadden aangekund. ,,Je moet je voorstellen dat die mensen het ijskoud hebben en als een speer het water uitrennen”, zegt Steenkamp. ,,Die moet je tegenhouden om een foto van ze te maken. Dat lukt in je eentje niet.” Stakelbeek: ,,Het heeft er ook mee te maken dat je het allebei hartstikke leuk vindt.”
Steenkamp: ,,Fotograferen is eigenlijk best een eenzaam bestaan. Je ontmoet hartstikke veel mensen, maar het zijn altijd korte en oppervlakkige contacten. Daarnaast sta je nachtenlang alleen in de doka. Daarom is het goed om dit samen te doen.”
Figuur 1 Selectie van de nieuwjaarsduik in Scheveningen

Comments are closed.