Een kale paspop in kaki’s en een kartonnen pijlstaartrog. Weinig feest aan Brabantse Turfmarkt 21, deze vrijdag. Bewoners Jip en Reinder dragen driedelig zwart en staren naar hun buitenmuur.
Daarop vangt crocodile hunter Steve Irwin, vorige week overleden aan de steek van een pijlstaartrog, krokodillen. Bij een foto van Irwin brandt een kaars.
Jip is de hele dag bezig geweest met het voorbereiden van de wake. “Ik was een groot fan. Die man was een held!” Willem van de Dungen komt binnen. Kaal. In zijn hand een plastic tas. “Ik kom mijn haar doneren” zegt hij en plakt met ducktape zijn blonde krullen op paspop Steve. Net echt. De meeste gasten dragen kaki’s en safarihoeden.
Ik moet eerlijk toegeven dat Steve Irwin mij weinig zei totdat hij overleed aan die rog. Een gast barst beledigd los in een monoloog over het belang van Steve’s werk en zijn bijdrage aan the wildlife in het algemeen en ‘kroks’ in het bijzonder. Ik knik eerbiedig in de richting van het altaar.
Ondertussen hebben meer mensen de wake ontdekt. “Een wake? Voor die krokodillenman? Vet gezellig!” En de vierde Schultebrau gaat open.
In het midden van het terras schaart iedereen zich rond de warmtepaal. De gesprekken veranderen van onderwerp. “Hier baal ik nou van”, verzucht Jip. “Niemand is meer bezig met Steve. Stilstaan bij de dood. Het rouwproces. Het is weer veel te gezellig.” En hij glimlacht breed. Life goes on. “We moeten het leven vieren zolang het kan.” Ook Jip neemt een biertje en nestelt zich op de overvolle bank. ‘Crocs rule’ mompel ik in een verlaten stad, als ik ‘s nachts naar huis fiets. Jammer dat ik zo laat fan werd. (AN)
Een kale paspop in kaki’s en een kartonnen pijlstaartrog. Weinig feest aan Brabantse Turfmarkt 21, deze vrijdag. Bewoners Jip en Reinder dragen driedelig zwart en staren naar hun buitenmuur. Daarop vangt crocodile hunter Steve Irwin, vorige week overleden aan de steek van een pijlstaartrog, krokodillen. Bij een foto van Irwin brandt een kaars.
Jip is de hele dag bezig geweest met het voorbereiden van de wake. “Ik was een groot fan. Die man was een held!” Willem van de Dungen komt binnen. Kaal. In zijn hand een plastic tas. “Ik kom mijn haar doneren” zegt hij en plakt met ducktape zijn blonde krullen op paspop Steve. Net echt. De meeste gasten dragen kaki’s en safarihoeden.
Ik moet eerlijk toegeven dat Steve Irwin mij weinig zei totdat hij overleed aan die rog. Een gast barst beledigd los in een monoloog over het belang van Steve’s werk en zijn bijdrage aan the wildlife in het algemeen en ‘kroks’ in het bijzonder. Ik knik eerbiedig in de richting van het altaar.
Ondertussen hebben meer mensen de wake ontdekt. “Een wake? Voor die krokodillenman? Vet gezellig!” En de vierde Schultebrau gaat open.
In het midden van het terras schaart iedereen zich rond de warmtepaal. De gesprekken veranderen van onderwerp. “Hier baal ik nou van”, verzucht Jip. “Niemand is meer bezig met Steve. Stilstaan bij de dood. Het rouwproces. Het is weer veel te gezellig.” En hij glimlacht breed. Life goes on. “We moeten het leven vieren zolang het kan.” Ook Jip neemt een biertje en nestelt zich op de overvolle bank. ‘Crocs rule’ mompel ik in een verlaten stad, als ik ‘s nachts naar huis fiets. Jammer dat ik zo laat fan werd. (AN)

Comments are closed.