Kerstpakkettenobsessie

br />
Maar als het moment suprÈme aanbrak . het uitdelen van de kerstpakketten – viste ik altijd achter het net. Je bent er namelijk twee weken vóór de kerst bijgekomen en een beetje werkgever weet dat zo’n uitzendkracht in de tweede week van januari weer verdwenen is. Veel meer dan een stuk speculaas of een amandelstaaf kreeg ik nooit. Of van die kleine flesjes goedkope champagne of wijn die niet te zuipen zijn . eigenlijk hoort er een etiket op: ‘Drinken op eigen risico’. Eens mocht ik de trui die ik voor buiten werken van het uitzendbureau had gekregen en de oerlelijke veiligheidsschoenen houden. Die trui was op zich wel goed, ik heb hem nog in mijn kast, maar het was nog steeds geen kerstpakket.

Eindelijk kreeg ik een keer een baan, ruim voor de kerst. Ik werd aangesteld als studentenassistent en mocht het scheikundepracticum voor studenten (gezamenlijke) propedeuse technische natuurwetenschappen mee-ontwikkelen. Als dit niet een baan was waarbij je een echt kerstpakket krijgt, dan wist ik het ook niet meer. We naderden eind december, het moment van de waarheid kwam dichterbij. Je zag steeds vaker mensen met grote dozen heen en weer lopen. En hoe meer ik keek, hoe groter de pakketten leken te worden.

Door mijn obsessie voor kerstpakketten lette ik goed op welke faculteit de grootste pakketten uitdeelde. Dat was elektrotechniek en vergeleken daarmee vielen onze pakketten wel tegen. Ik had alleen een probleempje. Op mijn racefiets zonder bagagedrager kon ik zo’n groot pakket niet naar huis brengen. En helemaal lopen naar huis met een zwaar pakket was ook geen optie. Ik bedacht dat ik de auto van een vriend moest lenen.

En daar sta je dan, in je uppie tegenover de man van de kerstpakketten. Met de nodige trots meldde ik me. Hij ging het halen. Nee, deze schoenendoos kon niet van mij zijn. “U vergist zich, ik werk hier al een tijd en ben geen uitzendkracht. Ik blijf ook de komende maanden werken hoor”, zei ik jaloers kijkend naar de grote dozen achter hem. Dat was wel waar, bevestigde de kerstman, maar omdat ik maar één dag per week werkte, was mijn kerstpakket ook vijf keer kleiner. Hoewel ik eigenlijk geen zin had om het doosje te openen, heb ik thuis toch gekeken. Weer een fles wijn . net iets groter dan de miniflesjes die ik al kende, maar die opentrekken was waarschijnlijk niet verstandig en daarom staat ie nog steeds op de kast – een kaars en een kandelaar. Die heb ik ook nog thuis liggen, niet omdat ik de kaars te leuk vond om te branden, maar omdat de kaars niet op de kandelaar past.

Behnam Taebi studeert materiaalkunde. Hij is fractievoorzitter van de SP in de gemeenteraad van Delft.

Een van de leukste dingen aan de kerst vind ik altijd het kerstpakket. Een uitstekende reden om tegen de kerst een bijbaan te nemen. En dat deed ik een paar jaar achter elkaar; de ene keer als vakkenvuller, de andere keer stapte ik in de auto als koerier en de derde keer probeerde ik als telemarketeer mensen spaarproducten aan te smeren.

Maar als het moment suprÈme aanbrak . het uitdelen van de kerstpakketten – viste ik altijd achter het net. Je bent er namelijk twee weken vóór de kerst bijgekomen en een beetje werkgever weet dat zo’n uitzendkracht in de tweede week van januari weer verdwenen is. Veel meer dan een stuk speculaas of een amandelstaaf kreeg ik nooit. Of van die kleine flesjes goedkope champagne of wijn die niet te zuipen zijn . eigenlijk hoort er een etiket op: ‘Drinken op eigen risico’. Eens mocht ik de trui die ik voor buiten werken van het uitzendbureau had gekregen en de oerlelijke veiligheidsschoenen houden. Die trui was op zich wel goed, ik heb hem nog in mijn kast, maar het was nog steeds geen kerstpakket.

Eindelijk kreeg ik een keer een baan, ruim voor de kerst. Ik werd aangesteld als studentenassistent en mocht het scheikundepracticum voor studenten (gezamenlijke) propedeuse technische natuurwetenschappen mee-ontwikkelen. Als dit niet een baan was waarbij je een echt kerstpakket krijgt, dan wist ik het ook niet meer. We naderden eind december, het moment van de waarheid kwam dichterbij. Je zag steeds vaker mensen met grote dozen heen en weer lopen. En hoe meer ik keek, hoe groter de pakketten leken te worden.

Door mijn obsessie voor kerstpakketten lette ik goed op welke faculteit de grootste pakketten uitdeelde. Dat was elektrotechniek en vergeleken daarmee vielen onze pakketten wel tegen. Ik had alleen een probleempje. Op mijn racefiets zonder bagagedrager kon ik zo’n groot pakket niet naar huis brengen. En helemaal lopen naar huis met een zwaar pakket was ook geen optie. Ik bedacht dat ik de auto van een vriend moest lenen.

En daar sta je dan, in je uppie tegenover de man van de kerstpakketten. Met de nodige trots meldde ik me. Hij ging het halen. Nee, deze schoenendoos kon niet van mij zijn. “U vergist zich, ik werk hier al een tijd en ben geen uitzendkracht. Ik blijf ook de komende maanden werken hoor”, zei ik jaloers kijkend naar de grote dozen achter hem. Dat was wel waar, bevestigde de kerstman, maar omdat ik maar één dag per week werkte, was mijn kerstpakket ook vijf keer kleiner. Hoewel ik eigenlijk geen zin had om het doosje te openen, heb ik thuis toch gekeken. Weer een fles wijn . net iets groter dan de miniflesjes die ik al kende, maar die opentrekken was waarschijnlijk niet verstandig en daarom staat ie nog steeds op de kast – een kaars en een kandelaar. Die heb ik ook nog thuis liggen, niet omdat ik de kaars te leuk vond om te branden, maar omdat de kaars niet op de kandelaar past.

Behnam Taebi studeert materiaalkunde. Hij is fractievoorzitter van de SP in de gemeenteraad van Delft.