Van de dingen die je meemaakt zijn Eerste Keren zo’n beetje de belangrijkste. Je eerste gebrabbel. Je eerste gestrompel. Je eerste gestuntel. Het zijn privé mijlpalen, ongeveer zoals jaartallen dat zijn voor de geschiedenis.
1450: Uitvinding boekdrukkunst; 1990: Sex op de achterbank. Het zijn ontdekkingen van totaal nieuwe werelden en daardoor ondanks de bijbehorende onhandigheid meestal toch wel erg indrukwekkend en onvergetelijk. Zolang je niet al te dronken bent tenminste. Alle keren erna vormen een vormeloze brij waarvan je je later weinig anders kunt herinneren dan dat het ook wel leuk was. Hoewel dat ook wel leuk is natuurlijk.
De enige echt onvergetelijke herhaling van de eerste keer is alleen de laatste keer. Je laatste zwemles. Je laatste schooldag. Je laatste college. Je wordt al nostalgisch bij de gedachte aan de nostalgie later. De laatste keer is de laatste kans, en als je dat beseft probeer je eruit te halen wat erin zit. Het probleem met laatste keren is alleen dat je dat bijna nooit van te voren beseft. Daardoor blijft er altijd spijt; geen spijt over de dingen die je hebt gedaan, maar juist over de dingen die je niet hebt gedaan. Zo’n einde is onbevredigend. Dat wil je niet. In de laatste keer moet alles samenkomen: alle keren die ervoor zijn geweest, en alle keren die erna niet meer zullen komen. De laatste keer moet het symbool zijn van al die andere keren.
Mijn Laatste Practicum begon drie jaar geleden. Toen wist ik nog niet dat het mijn laatste practicum zou worden, want dat was het toen ook nog niet. Dat kwam pas later. Het practicum bestond uit een voorbespreking, een proef en een verslag. De voorbespreking ging glad en soepel. Het was duidelijk dat de docent al honderd jaar deze gladde en soepele voorbesprekingen hield. Aan het einde werden we glad en soepel in groepen van vijf verdeeld en ingeroosterd voor de proef. Ik kwam op 25 september terecht. 1994.
Gisteren hebben we het verslag afgemaakt. Het is een mooi verslag geworden, met kleurengrafieken enzo. De proef heb ik pas twee weken geleden gedaan, want op 25 september kon ik niet, toen. Ik had nog gevraagd of ik op een andere dag kon. Dat kon niet, zei de docent die al honderd jaar dit practicum glad en soepel leidde. Ook niet ergens als zesde persoon?
-,,Onmogelijk. Vijf is absoluut maximaal. Wij doen ons best om het rooster zo in te roosteren. Dit rooster is het rooster. Anders was het wel anders ingeroosterd.”
Dat was natuurlijk een duidelijke reden. Mijn reden was minder duidelijk. Omdat het nogal moeilijk precies uit te leggen was hield ik het maar op trieste familieomstandigheden.
-,,Onmogelijk. Dan moet je maar beter plannen”, zei de docent. Zelf roosterde hij zijn trieste familieomstandigheden natuurlijk ver van te voren in. In groepen van vijf, waarschijnlijk.
Tweeëneenhalf jaar lang heb ik uit principe het practicum niet gedaan maar met principes haal je geen bul. Principes zijn dingen voor later. Twee weken geleden zaten we dus in dat lab met z’n allen op een knop te drukken en naar een schermpje te staren. Met z’n achten trouwens; er was zeker een nieuwrooster ingeroosterd. Het verslag is ingeleverd en Het Laaste Practicum is af. Ik heb nu al heimwee.
Van de dingen die je meemaakt zijn Eerste Keren zo’n beetje de belangrijkste. Je eerste gebrabbel. Je eerste gestrompel. Je eerste gestuntel. Het zijn privé mijlpalen, ongeveer zoals jaartallen dat zijn voor de geschiedenis. 1450: Uitvinding boekdrukkunst; 1990: Sex op de achterbank. Het zijn ontdekkingen van totaal nieuwe werelden en daardoor ondanks de bijbehorende onhandigheid meestal toch wel erg indrukwekkend en onvergetelijk. Zolang je niet al te dronken bent tenminste. Alle keren erna vormen een vormeloze brij waarvan je je later weinig anders kunt herinneren dan dat het ook wel leuk was. Hoewel dat ook wel leuk is natuurlijk.
De enige echt onvergetelijke herhaling van de eerste keer is alleen de laatste keer. Je laatste zwemles. Je laatste schooldag. Je laatste college. Je wordt al nostalgisch bij de gedachte aan de nostalgie later. De laatste keer is de laatste kans, en als je dat beseft probeer je eruit te halen wat erin zit. Het probleem met laatste keren is alleen dat je dat bijna nooit van te voren beseft. Daardoor blijft er altijd spijt; geen spijt over de dingen die je hebt gedaan, maar juist over de dingen die je niet hebt gedaan. Zo’n einde is onbevredigend. Dat wil je niet. In de laatste keer moet alles samenkomen: alle keren die ervoor zijn geweest, en alle keren die erna niet meer zullen komen. De laatste keer moet het symbool zijn van al die andere keren.
Mijn Laatste Practicum begon drie jaar geleden. Toen wist ik nog niet dat het mijn laatste practicum zou worden, want dat was het toen ook nog niet. Dat kwam pas later. Het practicum bestond uit een voorbespreking, een proef en een verslag. De voorbespreking ging glad en soepel. Het was duidelijk dat de docent al honderd jaar deze gladde en soepele voorbesprekingen hield. Aan het einde werden we glad en soepel in groepen van vijf verdeeld en ingeroosterd voor de proef. Ik kwam op 25 september terecht. 1994.
Gisteren hebben we het verslag afgemaakt. Het is een mooi verslag geworden, met kleurengrafieken enzo. De proef heb ik pas twee weken geleden gedaan, want op 25 september kon ik niet, toen. Ik had nog gevraagd of ik op een andere dag kon. Dat kon niet, zei de docent die al honderd jaar dit practicum glad en soepel leidde. Ook niet ergens als zesde persoon?
-,,Onmogelijk. Vijf is absoluut maximaal. Wij doen ons best om het rooster zo in te roosteren. Dit rooster is het rooster. Anders was het wel anders ingeroosterd.”
Dat was natuurlijk een duidelijke reden. Mijn reden was minder duidelijk. Omdat het nogal moeilijk precies uit te leggen was hield ik het maar op trieste familieomstandigheden.
-,,Onmogelijk. Dan moet je maar beter plannen”, zei de docent. Zelf roosterde hij zijn trieste familieomstandigheden natuurlijk ver van te voren in. In groepen van vijf, waarschijnlijk.
Tweeëneenhalf jaar lang heb ik uit principe het practicum niet gedaan maar met principes haal je geen bul. Principes zijn dingen voor later. Twee weken geleden zaten we dus in dat lab met z’n allen op een knop te drukken en naar een schermpje te staren. Met z’n achten trouwens; er was zeker een nieuwrooster ingeroosterd. Het verslag is ingeleverd en Het Laaste Practicum is af. Ik heb nu al heimwee.
Comments are closed.