Personeelsleden van de TU die het niet eens zijn met een beslissing of beoordeling, hoeven niet meteen de gang naar de rechtbank te maken. Ze kunnen het geschil intern voorleggen aan het college van bestuur.
,,Het is van groot belang dat de partijen eerst zelf rond de tafel gaan zitten. Het aantekenen van bezwaar is een laatste mogelijkheid.”
Figuur 1 Mr. L.M.M. Hendriks: ,,Ga eerst met elkaar praten”
Een docent is het niet eens met de ingangsdatum van zijn bevordering. De tijdelijke aanstelling van een portier wordt niet verlengd. Wegens bezuinigingen krijgt een secretaresse te horen dat ze wordt ontslagen. Voorbeelden van situaties waarin beslissingen over personeelsleden van de TU worden genomen.
Wanneer de betrokkene het daar niet mee eens is, kan hij sinds twee jaar met dergelijke geschillen binnen de universiteit terecht bij een onafhankelijke Bezwarencommissie. Deze commissie hoort de partijen, verdiept zich in de bezwaren en komt op grond van de regels en jurisprudentie tot een advies aan het college van bestuur. Zowel aio als hoogleraar, en chauffeur net zo goed als docent; iedereen kan gebruik maken van deze mogelijkheid om bezwaar aan te tekenen.
Voorheen moest de TU-werknemer rechtstreeks naar de arrondissementsrechtbank als hij het niet eens was met een beslissing van zijn beheerder. In de nieuwe situatie blijft de de gang naar de rechtbank mogelijk, maar is een extra mogelijkheid geschapen om het conflict eerst ‘binnenshuis’ bij te leggen. Dit kan bij de Bezwarencommissie voor personeel- en organisatiezaken. Hierin hebben een aantal onafhankelijke leden zitting. Zij worden ondersteund door een drietal secretarissen van de Dienst Personeel en Organisatie. Zolang de procedure binnen de TU plaatsvindt, spreekt men van bezwaar. Als het geschil daar nog niet beslecht is en de partijen zich alsnog tot de rechter wenden, wordt er gesproken van beroep.
Ontslag
Zo’n bezwaarprocedure kan als volgt verlopen. Een laboratoriummedewerker krijgt niet de bevordering die hij verwachtte. Deze beslissing krijgt hij medegedeeld in een brief, die ondertekend is door de secretaris-beheerder van de faculteit, namens het college van bestuur. De laboratoriummedewerker schrijft binnen zes weken een gemotiveerd bezwaar, waarop de commissie het bezwaar in behandeling neemt.
Tijdens een hoorzitting van de commissie kunnen de medewerker en de secretaris-beheerder toelichting geven. De commissie baseert haar standpunt op het ontvangen bezwaarschrift en het gehoorde tijdens de zitting. De Algemene Wet Bestuursrecht (AWB) fungeert hierbij als kader. Daarbinnen hanteert men de regels van het Rechtspositiereglement Wetenschappelijk Onderwijs en Onderzoek (RWOO) en de interne richtlijnen van deTU. In veel gevallen kan ook de jurisprudentie bepalend zijn voor de formulering van het advies. Het college van bestuur neemt een beslissing en maakt haar advies bekend.
Als deze uitspraak niet in het voordeel is van (in dit geval) de laboratoriummedewerker, dan kan deze alsnog de oude weg bewandelen: beroep aantekenen bij de arrondissementsrechtbank en eventueel nog een hoger beroep. Zo’n hoger beroep behoort overigens tot de uitzonderingen; slechts tien procent van alle bezwaarden doorloopt de hele trits bezwaar-beroep-hoger beroep.
Kosten
Jaarlijks krijgt de TU-bezwarencommissie zo’n tachtig gevallen te behandelen. Volgens de voorzitter van de commissie, mr. L.M.M. Hendriks, is dat een stijgend aantal: ,,Vroeger, en dan heb ik het over de jaren zestig en zeventig, was er minder aanleiding binnen de TU om mensen te ontslaan of negatief te beoordelen. Er was veel werk en geld op de universiteiten. Die tijd is voorbij. Het klimaat is zakelijker geworden en de TU kijkt nu kritischer naar haar werknemers. Die veranderde situatie kan tot meer bezwaren leiden”.
Ondanks het toenemende aantal is het niet aantrekkelijker geworden om bezwaar aan te tekenen. De interne procedure kan binnen 10 weken afgerond zijn, maar voor de rechtbank kan het proces maanden, en soms jaren duren. En zonder rechtsbijstandverzekering of de steun van een vakbond kunnen de kosten behoorlijk oplopen. Sinds kort kan de bezwaarde een vergoeding voor juridische hulp krijgen, maar alleen wanneer de zaak voor het arrondissement dient én als hij in het gelijk gesteld wordt. Bovendien gaat het hier om een vergoeding. Het resterende deel (soms enkele duizenden guldens) moet uit eigen zak worden betaald. Daarnaast is het een feit dat de meerderheid van de protesterende TU-werknemers het gelijk uiteindelijk niet aan haar kant krijgt.
Hendriks: ,,De interne bezwarenprocedure is niet opgezet om de ‘protestdrempel’ te verlagen. Het is eigenlijk een filter om de ambtenarengerechten te ontlasten. Daarbij is het natuurlijk gunstig als geschillen zo snel mogelijk worden opgelost. Dus niet voor de rechter, maar binnen de TU. En liefst nog eerder, zonder de Bezwarencommissie in te schakelen. Ga eerst eens met elkaar praten. Want het komt nog steeds voor dat wij gevallen behandelen die met een goed gesprek ook op te lossen waren geweest.”
Personeelsleden van de TU die het niet eens zijn met een beslissing of beoordeling, hoeven niet meteen de gang naar de rechtbank te maken. Ze kunnen het geschil intern voorleggen aan het college van bestuur. ,,Het is van groot belang dat de partijen eerst zelf rond de tafel gaan zitten. Het aantekenen van bezwaar is een laatste mogelijkheid.”
Figuur 1 Mr. L.M.M. Hendriks: ,,Ga eerst met elkaar praten”
Een docent is het niet eens met de ingangsdatum van zijn bevordering. De tijdelijke aanstelling van een portier wordt niet verlengd. Wegens bezuinigingen krijgt een secretaresse te horen dat ze wordt ontslagen. Voorbeelden van situaties waarin beslissingen over personeelsleden van de TU worden genomen.
Wanneer de betrokkene het daar niet mee eens is, kan hij sinds twee jaar met dergelijke geschillen binnen de universiteit terecht bij een onafhankelijke Bezwarencommissie. Deze commissie hoort de partijen, verdiept zich in de bezwaren en komt op grond van de regels en jurisprudentie tot een advies aan het college van bestuur. Zowel aio als hoogleraar, en chauffeur net zo goed als docent; iedereen kan gebruik maken van deze mogelijkheid om bezwaar aan te tekenen.
Voorheen moest de TU-werknemer rechtstreeks naar de arrondissementsrechtbank als hij het niet eens was met een beslissing van zijn beheerder. In de nieuwe situatie blijft de de gang naar de rechtbank mogelijk, maar is een extra mogelijkheid geschapen om het conflict eerst ‘binnenshuis’ bij te leggen. Dit kan bij de Bezwarencommissie voor personeel- en organisatiezaken. Hierin hebben een aantal onafhankelijke leden zitting. Zij worden ondersteund door een drietal secretarissen van de Dienst Personeel en Organisatie. Zolang de procedure binnen de TU plaatsvindt, spreekt men van bezwaar. Als het geschil daar nog niet beslecht is en de partijen zich alsnog tot de rechter wenden, wordt er gesproken van beroep.
Ontslag
Zo’n bezwaarprocedure kan als volgt verlopen. Een laboratoriummedewerker krijgt niet de bevordering die hij verwachtte. Deze beslissing krijgt hij medegedeeld in een brief, die ondertekend is door de secretaris-beheerder van de faculteit, namens het college van bestuur. De laboratoriummedewerker schrijft binnen zes weken een gemotiveerd bezwaar, waarop de commissie het bezwaar in behandeling neemt.
Tijdens een hoorzitting van de commissie kunnen de medewerker en de secretaris-beheerder toelichting geven. De commissie baseert haar standpunt op het ontvangen bezwaarschrift en het gehoorde tijdens de zitting. De Algemene Wet Bestuursrecht (AWB) fungeert hierbij als kader. Daarbinnen hanteert men de regels van het Rechtspositiereglement Wetenschappelijk Onderwijs en Onderzoek (RWOO) en de interne richtlijnen van deTU. In veel gevallen kan ook de jurisprudentie bepalend zijn voor de formulering van het advies. Het college van bestuur neemt een beslissing en maakt haar advies bekend.
Als deze uitspraak niet in het voordeel is van (in dit geval) de laboratoriummedewerker, dan kan deze alsnog de oude weg bewandelen: beroep aantekenen bij de arrondissementsrechtbank en eventueel nog een hoger beroep. Zo’n hoger beroep behoort overigens tot de uitzonderingen; slechts tien procent van alle bezwaarden doorloopt de hele trits bezwaar-beroep-hoger beroep.
Kosten
Jaarlijks krijgt de TU-bezwarencommissie zo’n tachtig gevallen te behandelen. Volgens de voorzitter van de commissie, mr. L.M.M. Hendriks, is dat een stijgend aantal: ,,Vroeger, en dan heb ik het over de jaren zestig en zeventig, was er minder aanleiding binnen de TU om mensen te ontslaan of negatief te beoordelen. Er was veel werk en geld op de universiteiten. Die tijd is voorbij. Het klimaat is zakelijker geworden en de TU kijkt nu kritischer naar haar werknemers. Die veranderde situatie kan tot meer bezwaren leiden”.
Ondanks het toenemende aantal is het niet aantrekkelijker geworden om bezwaar aan te tekenen. De interne procedure kan binnen 10 weken afgerond zijn, maar voor de rechtbank kan het proces maanden, en soms jaren duren. En zonder rechtsbijstandverzekering of de steun van een vakbond kunnen de kosten behoorlijk oplopen. Sinds kort kan de bezwaarde een vergoeding voor juridische hulp krijgen, maar alleen wanneer de zaak voor het arrondissement dient én als hij in het gelijk gesteld wordt. Bovendien gaat het hier om een vergoeding. Het resterende deel (soms enkele duizenden guldens) moet uit eigen zak worden betaald. Daarnaast is het een feit dat de meerderheid van de protesterende TU-werknemers het gelijk uiteindelijk niet aan haar kant krijgt.
Hendriks: ,,De interne bezwarenprocedure is niet opgezet om de ‘protestdrempel’ te verlagen. Het is eigenlijk een filter om de ambtenarengerechten te ontlasten. Daarbij is het natuurlijk gunstig als geschillen zo snel mogelijk worden opgelost. Dus niet voor de rechter, maar binnen de TU. En liefst nog eerder, zonder de Bezwarencommissie in te schakelen. Ga eerst eens met elkaar praten. Want het komt nog steeds voor dat wij gevallen behandelen die met een goed gesprek ook op te lossen waren geweest.”
Comments are closed.