Vorstvertraging, strenge huurderscriteria en huursubsidieperikelen ten spijt is er sinds een week of twee leven aan de Balthasar van der Polweg. Het lijkt het toevluchtsoord voor oudere studenten die de ranzigheid van Van Hasseltlaan of E.
du Perronlaan zat zijn. Hokkers, hackers en hardstuderende hogerejaars in Delfts nieuwste woontoren.
De geur van nieuw is alomtegenwoordig, uitgewasemd door ieder wandje, kozijn, bout en moer. De verdiepingsgewijze ontmaagding van de Balthasar van der Polweg gaat deze zaterdag de zevende juni zijn tweede weekeinde in. Een week eerder hebben de bewoners van de eenpersoons penthouses hun huurcontract getekend. Vervolgens levert woningbouwvereniging Duwo iedere halve week een nieuwe verdieping op: van boven naar beneden. ‘Handig’, zeggen de verhuizers die in de snikhitte hun spullen versjouwen. ,,Dan is de lift niet steeds bezet.”
Het gebouw produceert een oorverdovende herrie aan de verder zo uitgestorven Mekelweg. Het brandalarm loeit, en dat al vanaf de vroege morgen. Een politieauto staat erbij en kijkt ernaar, draait even later om en rijdt weer weg. De brandweer is al eerder voor niets langs geweest. Maar het alarm raast onverminderd voort; niemand schijnt er iets aan te kunnen doen.
In groepen van twee of drie sukkelen verhuizers de loopbrug over, van lift naar auto en weer terug. Moeder en zoon verslepen een bed, een ander loopt met een tv, een kruiwagen verlaat de lift. Van een afstand biedt het de aanblik van lome mieren die hun buit de termietenheuvel indragen.
Zoebaida Moeniralam (27, materiaalkunde) en Ineke van de Pol (24, industrieel ontwerpen) staan in de deuropening wat uit te rusten van het verven van de binnenmuren. Geel, maar met een sponsje brengen de dames structuur aan. De slaapkamer is reeds knalblauw geschilderd. Erg ín allemaal, geven ze toe. ,,Er hing een bouwbehangetje, maar dat vinden we maar niks.”
Moeniralam en haar vriend hebben woensdag de sleutel van het tweekamer-appartement gekregen. Van de Pol klust mee; binnenkort betrekt ook zij samen met háár geliefde een vergelijkbaar onderkomen op de derde verdieping. Tegen die tijd rekent zij op hulp wanneer de muren daar geverfd moeten worden.
Ikea
Samenwonen dus. Dat deden beide stellen ook al op de Korvezeestraat, maar daar leent de Balthasar van der Polweg zich volgens hen een stuk beter voor. Moeniralam: ,,Dit type woning is bedoeld om samen te wonen. Je hebt hier een woonkamer en een slaapkamer.” ,,Als je als student samenwoont in Delft heb je normaal nooit de kans op een slaap- en woonkamer”, zegt Van de Pol. En ze zegt medelijden te hebben met al die Delftse studenten die niet in aanmerking komen voor deze buitenkans, omdat hun liefje toevallig niet aan de TUstudeert.
Spullen staan er nog niet, die komen in de loop van de week. Eerst moet de man van De Tapijtshop – trots vertellen de vriendinnen dat ze hebben afgedongen op de prijs – de vloerbedekking nog leggen. Dat wordt niet zo’n goedkoop dunnetje van Kwantum of Leen Bakker, waarop ze enige anderen betrapt hebben, maar een half-hoogpolig tapijt: ,,Lekker met je blote voeten.” Ook de verlichting hangt er nog niet, maar ook daarover is al nagedacht: ,,Kabels met spotjes eraan, maar wel op de schakelaar.” De naam Ikea valt.
Het balkon ligt op het noorden. ,,Niet helemaal op het noorden”, zegt Moeniralam. ,,Rond een uur of vijf hebben we zon.” Het uitzicht aan deze zijde laat te wensen over. Moeniralam kijkt vanaf haar balkon net over de lelijke, blauwe hoogspanningshal van Elektrotechniek heen. Wee degenen die een aantal verdiepingen lager wonen. ,,Een klok hebben we in huis niet nodig”, zegt Moeniralam, en ze wijst op de Elektro-klok daarachter.
Nieuw is leuk, maar blijkt ook zijn nadelen te hebben. De beide meisjes winden zich erg op over de gasaansluiting in de keuken: ,,Er zit geen kraan aan. We moeten daarvoor zelf iemand laten komen. Dat kost minimaal honderdvijftig gulden. We hebben naar de technische dienst van de Duwo gebeld, die zeiden ook dat er eigenlijk wel een kraan aanhoort.”
Hoewel de hele verdieping al enige dagen in het bezit van de sleutel is, hebben Moeniralam en Van de Pol nog geen spoor van leven in de direct belendende woningen opgevangen. ,,Nog geen buren”, zegt Moeniralam. ,,Dat vind ik zo raar.” Ook de beide dakterrassen bleven voor de dames gesloten. ,,De deuren zijn afgesloten. Of wij er überhaupt nog op mogen, weet ik niet”, zegt de een. De ander meent dat het dakterras tevens vluchtweg is, dus zal het te zijner tijd wel opengaan.
Bouwbehang
Als er één onderwerp is dat de gemoederen aan de Balthasar van der Polweg bezighoudt, is het wel de kwestie van de huursubsidie en de plotseling toegevoegde passage aan het huurcontract waarin staat dat bewoners die afgestudeerd zijn medewerking moeten verlenen om het studentenkarakter van de flat te bewaren. Slechts weinigen hebben de Duwo niet gebeld voor uitleg van deze cryptische woorden. ,,Medewerking, dat kunnen ze nooit controleren. Sommige mensen zijn trouwens al afgestudeerd op het moment dat ze het contract tekenen”, zegt Van de Pol.
Reinoud Hermans (27, werktuigbouwkunde) zit tegen zijn afstuderen aan en werd ook verontrust door het bericht in Delta. ,,De woningbouwvereniging krijgt een berichtje van de TU als een student klaar is. De Duwo zei dat er in dat geval van je verwacht wordt dat je op zoek gaat naar iets anders. Maar het kwam zeer schappelijk over.” Voorlopig maakt Hermans zich niet druk meer.
Hermans is een aantal woningen verderop tapijt aan het leggen. Het is zijn eerste keer, en echt vlotten wil het niet. ,,Leen Bakker, 34 gulden per meter. Het kan nog goedkoper”, zegt Hermans. Het stanleymes ligt terzijde geschoven. Hermans meent deze ‘klote baan’ met een gewone schaar makkelijker tot een snel einde te kunnen brengen. ,,Dat bouwbehang, daar doe ikmooi niets aan. Ik vind het er netjes uitzien.”
Hermans betrekt deze driekamerwoning – ‘een C-woning’ – samen met een goede vriend. Voorheen deelden ze samen een woning in Delft-Zuid. Nu krijgen ze allebei een even grote kamer en delen een klein hok voor spullen en logés. De huisgenoot heeft zijn tapijtje al gelegd en is even naar de Gamma.
Erasmusbrug
,,Ik weet niet beter dan dat de huursubsidie gewoon doorgaat, en dan is het echt goedkoop. Regent het al?” Het regent nog niet, maar donkere wolken pakken zich samen en omfloersen het uitzicht op Rotterdam. Direct beneden liggen de velden van het sportcentrum, waar de laatste tennissers bezorgd de lucht in turen. ,,Het uitzicht is heel mooi”, zegt Hermans. ,,Zie je daar de Erasmusbrug. ‘s Avonds is die mooi verlicht.”
,,Huursubsidie is eigenlijk een belachelijk fenomeen”, vervolgt hij. ,,Mensen die het niet kunnen betalen gaan in een veel te dure woning wonen.”
Over zijn nieuwe onderkomen is Hermans zeer te spreken. Hij vindt het pand ‘heel origineel gebouwd’ en is gecharmeerd van de moderne, technische snufjes. ,,Wat ik zelf een ontzettend aardige fiets vind, is de netwerk-aansluiting met het Rekencentrum.” Hermans wijst naar de hoek, waar naast de bekende telefoon- en kabelaansluiting nog een derde opening in de muur zit. Ook het toilet gaat met zijn tijd mee. ,,De stortbak heeft een bespaar-unit, tenminste zo noem ik dat.” Het doorspoelen wordt onmiddellijk beëindigd na een tweede druk op de knop.
Over het ventilatierooster in de kamer is Hermans wat minder te spreken. ,,Het voldoet aan de laatste geluidsnormen, zodat je zelfs niets hoort als er een Boeing voorbij komt. Maar daardoor komt die bak twintig centimeter de kamer in. Hoe doe ik dat nou met het gordijn.”
De bel gaat: een Duwo-medewerker staat voor de deur. Hij meldt dat er iemand van het installatiebedrijf onderweg is vanuit Ermelo om het brandalarm uit te zetten. Het is rond drieën.
Brandalarm
In het serre-achtige atrium waar alle voordeuren, trappen en liften op uitkomen, is het ondertussen op deze verdieping een en al sociale bedrijvigheid. Er worden wat praatjes aangeknoopt, wat handen geschud. Een keurig stel ouders stelt zich voor aan de buren van hun zoon.
Eén ding is duidelijk: de Balthasar van der Polweg is geen plek waar de ranzige student zich thuis voelt. ,,Kijk naar de lift”, zegt Hermans: ,,Dat is toch geen studentenlift.” Iedere vergelijking met de liften van de Van Hasseltlaan of de E. du Perronlaan gaat inderdaad mank.
De studenten die hier wonen zijn vanwege Duwo-eisen de jongsten niet meer, misschien is dat een oorzaak. De Balthasar van der Polweg is het domein van stellen die gaan samenwonen, en van hardwerkende afstudeerders. Geen brallende ballen op de trap die een weggeteerde matras naar boven slepen, en geen bankstellen van voor de oorlog. Maar nette tapijtjes op de vloer en veel nieuwe spullen.
En het brandalarm, dat loeit maar voort. Dirkjan Tool (26,maritieme techniek) en Annousjka de Wildt (23, eerstejaars bouwkunde) hebben de pech dat één van de herriebronnen zich recht boven hun voordeur bevindt. Geluidswerend zijn de nieuwe appartementen wel. Kun je elkaar buiten nauwelijks verstaan, zodra de deur gesloten is, verstomt het lawaai tot achtergrond-gezoem.
De woonkamer staat vol Smiths-, Croky- en Chiquita-dozen: blijkbaar is er net verhuisd. ,,Donderdag kregen we de sleutel, toen hebben we gelijk vloerbedekking gelegd”, vertelt Tool, voor wie de Internetverbinding een belangrijke reden was om hier te gaan wonen. ,,Gistermiddag en -avond hebben we al mijn spullen hierheen gebracht. Met hulp van een kennis die zichzelf samen met zijn busje verhuurt.” De spullen van zijn vriendin De Wildt moeten nog uit Wijchen gehaald worden; het duo gaat voor het eerst samenwonen.
Tapijt gelegd? Er ligt een lap stof in de kamer die twintig centimeter tegen de muur opkruipt. Volgens Tool en De Wildt moeten de kreukels er eerst uitgelopen worden. Het echte leggen moet dus nog gebeuren. En ze krijgen daarbij te maken met een van de praktische nadelen van de esthetiek van het gebouw. Het stel heeft een kamer in het gedeelte waar de buitenmuur gekromd is. Ook de vloerbedekking zal die curve moeten volgen.
Noodweer
Het leggen van het tapijt wordt volgens Tool dan ook waarschijnlijk ‘helemaal lachen’. ,,Ik heb nog nooit tapijt gelegd.” Ouders? ,,Mijn pa zegt: zoek het zelf maar uit.”
Tool die van de Van Hasseltlaan komt, zat al redelijk ruim in zijn spullen. ,,Een paar oude Gamma-zelfbouwkasten”, neemt hij mee van zijn oude adres. ,,Een nieuwe Gamma-zelfbouwkast”, is een van de weinige zaken die hij nieuw aanschaft.
Het samenwonen betekent voor De Wildt een vertrek uit het ouderlijk huis. Maar in het zuiden kan een student tenminste nog op zijn familie rekenen: spullen van een tante die eveneens verhuist en een wasmachine. Het was een hele toer om de wasmachine – een oudje en dus een zware – boven te krijgen. ,,Met drie man hebben we staan sjorren aan dat ding”, vertelt Tool. ,,We waren drijfnat omdat het nogal warm was.”
Het gehannes rond de huursubsidie en de extra bepaling in het huurcontract baren Tool zorgen. ,,Aanvankelijk zeiden ze dat het geen punt was wanneer ik zou afstuderen. Dat ik gewoon kon blijven wonen”, vertelt hij. Toen besloten TU en Duwo om de extra bepaling op te nemen waarin staat dat afgestudeerden eigenlijk moeten vertrekken. Tool belde ongerust op: ,,Ze zeiden dat het voor de eerste bewoners niet in het huurcontract zou staan. Maar dat bleek wel zo. Nu zeggen ze dat ze het niet al te serieus op zullen vatten. Maar ja, het staat wel in het contract. Ik vrees het ergste, en ben er niet echt blij mee. Binnen een jaar ben ik klaar met mijn studie.”
Ook Tool en De Wildt werden zojuist op hun verkenningstocht geconfronteerd met een afgesloten dakterras, terwijl Tool er een paar dagen eerder nog op gelopen heeft. Ook het eigen balkon biedt de nodige problemen. De balkondeur is stuk. ,,In het begin klemde de deur al”, zegt Tool. ,,Maar nu is de knop getordeerd.” Vandaag geen koffie in het zonnetje dus. Allijkt dat op dit moment voor niemand weggelegd. Voor de tijd van het jaar wordt het erg donker binnen.
Beneden is de verhuizers abrupt een halt toegeroepen. Een zeldzaam noodweer heeft allen het gebouw ingedreven. Een drietal komt nog rennend uit de grijze watermuur tevoorschijn. ,,Delta? Moet je ‘ns horen, vanaf tien uur zitten we al in die herrie van dat brandalarm.” Het doorweekte trio vervolgt zijn weg en stapt verkleumd de lift in.
Vorstvertraging, strenge huurderscriteria en huursubsidieperikelen ten spijt is er sinds een week of twee leven aan de Balthasar van der Polweg. Het lijkt het toevluchtsoord voor oudere studenten die de ranzigheid van Van Hasseltlaan of E. du Perronlaan zat zijn. Hokkers, hackers en hardstuderende hogerejaars in Delfts nieuwste woontoren.
De geur van nieuw is alomtegenwoordig, uitgewasemd door ieder wandje, kozijn, bout en moer. De verdiepingsgewijze ontmaagding van de Balthasar van der Polweg gaat deze zaterdag de zevende juni zijn tweede weekeinde in. Een week eerder hebben de bewoners van de eenpersoons penthouses hun huurcontract getekend. Vervolgens levert woningbouwvereniging Duwo iedere halve week een nieuwe verdieping op: van boven naar beneden. ‘Handig’, zeggen de verhuizers die in de snikhitte hun spullen versjouwen. ,,Dan is de lift niet steeds bezet.”
Het gebouw produceert een oorverdovende herrie aan de verder zo uitgestorven Mekelweg. Het brandalarm loeit, en dat al vanaf de vroege morgen. Een politieauto staat erbij en kijkt ernaar, draait even later om en rijdt weer weg. De brandweer is al eerder voor niets langs geweest. Maar het alarm raast onverminderd voort; niemand schijnt er iets aan te kunnen doen.
In groepen van twee of drie sukkelen verhuizers de loopbrug over, van lift naar auto en weer terug. Moeder en zoon verslepen een bed, een ander loopt met een tv, een kruiwagen verlaat de lift. Van een afstand biedt het de aanblik van lome mieren die hun buit de termietenheuvel indragen.
Zoebaida Moeniralam (27, materiaalkunde) en Ineke van de Pol (24, industrieel ontwerpen) staan in de deuropening wat uit te rusten van het verven van de binnenmuren. Geel, maar met een sponsje brengen de dames structuur aan. De slaapkamer is reeds knalblauw geschilderd. Erg ín allemaal, geven ze toe. ,,Er hing een bouwbehangetje, maar dat vinden we maar niks.”
Moeniralam en haar vriend hebben woensdag de sleutel van het tweekamer-appartement gekregen. Van de Pol klust mee; binnenkort betrekt ook zij samen met háár geliefde een vergelijkbaar onderkomen op de derde verdieping. Tegen die tijd rekent zij op hulp wanneer de muren daar geverfd moeten worden.
Ikea
Samenwonen dus. Dat deden beide stellen ook al op de Korvezeestraat, maar daar leent de Balthasar van der Polweg zich volgens hen een stuk beter voor. Moeniralam: ,,Dit type woning is bedoeld om samen te wonen. Je hebt hier een woonkamer en een slaapkamer.” ,,Als je als student samenwoont in Delft heb je normaal nooit de kans op een slaap- en woonkamer”, zegt Van de Pol. En ze zegt medelijden te hebben met al die Delftse studenten die niet in aanmerking komen voor deze buitenkans, omdat hun liefje toevallig niet aan de TUstudeert.
Spullen staan er nog niet, die komen in de loop van de week. Eerst moet de man van De Tapijtshop – trots vertellen de vriendinnen dat ze hebben afgedongen op de prijs – de vloerbedekking nog leggen. Dat wordt niet zo’n goedkoop dunnetje van Kwantum of Leen Bakker, waarop ze enige anderen betrapt hebben, maar een half-hoogpolig tapijt: ,,Lekker met je blote voeten.” Ook de verlichting hangt er nog niet, maar ook daarover is al nagedacht: ,,Kabels met spotjes eraan, maar wel op de schakelaar.” De naam Ikea valt.
Het balkon ligt op het noorden. ,,Niet helemaal op het noorden”, zegt Moeniralam. ,,Rond een uur of vijf hebben we zon.” Het uitzicht aan deze zijde laat te wensen over. Moeniralam kijkt vanaf haar balkon net over de lelijke, blauwe hoogspanningshal van Elektrotechniek heen. Wee degenen die een aantal verdiepingen lager wonen. ,,Een klok hebben we in huis niet nodig”, zegt Moeniralam, en ze wijst op de Elektro-klok daarachter.
Nieuw is leuk, maar blijkt ook zijn nadelen te hebben. De beide meisjes winden zich erg op over de gasaansluiting in de keuken: ,,Er zit geen kraan aan. We moeten daarvoor zelf iemand laten komen. Dat kost minimaal honderdvijftig gulden. We hebben naar de technische dienst van de Duwo gebeld, die zeiden ook dat er eigenlijk wel een kraan aanhoort.”
Hoewel de hele verdieping al enige dagen in het bezit van de sleutel is, hebben Moeniralam en Van de Pol nog geen spoor van leven in de direct belendende woningen opgevangen. ,,Nog geen buren”, zegt Moeniralam. ,,Dat vind ik zo raar.” Ook de beide dakterrassen bleven voor de dames gesloten. ,,De deuren zijn afgesloten. Of wij er überhaupt nog op mogen, weet ik niet”, zegt de een. De ander meent dat het dakterras tevens vluchtweg is, dus zal het te zijner tijd wel opengaan.
Bouwbehang
Als er één onderwerp is dat de gemoederen aan de Balthasar van der Polweg bezighoudt, is het wel de kwestie van de huursubsidie en de plotseling toegevoegde passage aan het huurcontract waarin staat dat bewoners die afgestudeerd zijn medewerking moeten verlenen om het studentenkarakter van de flat te bewaren. Slechts weinigen hebben de Duwo niet gebeld voor uitleg van deze cryptische woorden. ,,Medewerking, dat kunnen ze nooit controleren. Sommige mensen zijn trouwens al afgestudeerd op het moment dat ze het contract tekenen”, zegt Van de Pol.
Reinoud Hermans (27, werktuigbouwkunde) zit tegen zijn afstuderen aan en werd ook verontrust door het bericht in Delta. ,,De woningbouwvereniging krijgt een berichtje van de TU als een student klaar is. De Duwo zei dat er in dat geval van je verwacht wordt dat je op zoek gaat naar iets anders. Maar het kwam zeer schappelijk over.” Voorlopig maakt Hermans zich niet druk meer.
Hermans is een aantal woningen verderop tapijt aan het leggen. Het is zijn eerste keer, en echt vlotten wil het niet. ,,Leen Bakker, 34 gulden per meter. Het kan nog goedkoper”, zegt Hermans. Het stanleymes ligt terzijde geschoven. Hermans meent deze ‘klote baan’ met een gewone schaar makkelijker tot een snel einde te kunnen brengen. ,,Dat bouwbehang, daar doe ikmooi niets aan. Ik vind het er netjes uitzien.”
Hermans betrekt deze driekamerwoning – ‘een C-woning’ – samen met een goede vriend. Voorheen deelden ze samen een woning in Delft-Zuid. Nu krijgen ze allebei een even grote kamer en delen een klein hok voor spullen en logés. De huisgenoot heeft zijn tapijtje al gelegd en is even naar de Gamma.
Erasmusbrug
,,Ik weet niet beter dan dat de huursubsidie gewoon doorgaat, en dan is het echt goedkoop. Regent het al?” Het regent nog niet, maar donkere wolken pakken zich samen en omfloersen het uitzicht op Rotterdam. Direct beneden liggen de velden van het sportcentrum, waar de laatste tennissers bezorgd de lucht in turen. ,,Het uitzicht is heel mooi”, zegt Hermans. ,,Zie je daar de Erasmusbrug. ‘s Avonds is die mooi verlicht.”
,,Huursubsidie is eigenlijk een belachelijk fenomeen”, vervolgt hij. ,,Mensen die het niet kunnen betalen gaan in een veel te dure woning wonen.”
Over zijn nieuwe onderkomen is Hermans zeer te spreken. Hij vindt het pand ‘heel origineel gebouwd’ en is gecharmeerd van de moderne, technische snufjes. ,,Wat ik zelf een ontzettend aardige fiets vind, is de netwerk-aansluiting met het Rekencentrum.” Hermans wijst naar de hoek, waar naast de bekende telefoon- en kabelaansluiting nog een derde opening in de muur zit. Ook het toilet gaat met zijn tijd mee. ,,De stortbak heeft een bespaar-unit, tenminste zo noem ik dat.” Het doorspoelen wordt onmiddellijk beëindigd na een tweede druk op de knop.
Over het ventilatierooster in de kamer is Hermans wat minder te spreken. ,,Het voldoet aan de laatste geluidsnormen, zodat je zelfs niets hoort als er een Boeing voorbij komt. Maar daardoor komt die bak twintig centimeter de kamer in. Hoe doe ik dat nou met het gordijn.”
De bel gaat: een Duwo-medewerker staat voor de deur. Hij meldt dat er iemand van het installatiebedrijf onderweg is vanuit Ermelo om het brandalarm uit te zetten. Het is rond drieën.
Brandalarm
In het serre-achtige atrium waar alle voordeuren, trappen en liften op uitkomen, is het ondertussen op deze verdieping een en al sociale bedrijvigheid. Er worden wat praatjes aangeknoopt, wat handen geschud. Een keurig stel ouders stelt zich voor aan de buren van hun zoon.
Eén ding is duidelijk: de Balthasar van der Polweg is geen plek waar de ranzige student zich thuis voelt. ,,Kijk naar de lift”, zegt Hermans: ,,Dat is toch geen studentenlift.” Iedere vergelijking met de liften van de Van Hasseltlaan of de E. du Perronlaan gaat inderdaad mank.
De studenten die hier wonen zijn vanwege Duwo-eisen de jongsten niet meer, misschien is dat een oorzaak. De Balthasar van der Polweg is het domein van stellen die gaan samenwonen, en van hardwerkende afstudeerders. Geen brallende ballen op de trap die een weggeteerde matras naar boven slepen, en geen bankstellen van voor de oorlog. Maar nette tapijtjes op de vloer en veel nieuwe spullen.
En het brandalarm, dat loeit maar voort. Dirkjan Tool (26,maritieme techniek) en Annousjka de Wildt (23, eerstejaars bouwkunde) hebben de pech dat één van de herriebronnen zich recht boven hun voordeur bevindt. Geluidswerend zijn de nieuwe appartementen wel. Kun je elkaar buiten nauwelijks verstaan, zodra de deur gesloten is, verstomt het lawaai tot achtergrond-gezoem.
De woonkamer staat vol Smiths-, Croky- en Chiquita-dozen: blijkbaar is er net verhuisd. ,,Donderdag kregen we de sleutel, toen hebben we gelijk vloerbedekking gelegd”, vertelt Tool, voor wie de Internetverbinding een belangrijke reden was om hier te gaan wonen. ,,Gistermiddag en -avond hebben we al mijn spullen hierheen gebracht. Met hulp van een kennis die zichzelf samen met zijn busje verhuurt.” De spullen van zijn vriendin De Wildt moeten nog uit Wijchen gehaald worden; het duo gaat voor het eerst samenwonen.
Tapijt gelegd? Er ligt een lap stof in de kamer die twintig centimeter tegen de muur opkruipt. Volgens Tool en De Wildt moeten de kreukels er eerst uitgelopen worden. Het echte leggen moet dus nog gebeuren. En ze krijgen daarbij te maken met een van de praktische nadelen van de esthetiek van het gebouw. Het stel heeft een kamer in het gedeelte waar de buitenmuur gekromd is. Ook de vloerbedekking zal die curve moeten volgen.
Noodweer
Het leggen van het tapijt wordt volgens Tool dan ook waarschijnlijk ‘helemaal lachen’. ,,Ik heb nog nooit tapijt gelegd.” Ouders? ,,Mijn pa zegt: zoek het zelf maar uit.”
Tool die van de Van Hasseltlaan komt, zat al redelijk ruim in zijn spullen. ,,Een paar oude Gamma-zelfbouwkasten”, neemt hij mee van zijn oude adres. ,,Een nieuwe Gamma-zelfbouwkast”, is een van de weinige zaken die hij nieuw aanschaft.
Het samenwonen betekent voor De Wildt een vertrek uit het ouderlijk huis. Maar in het zuiden kan een student tenminste nog op zijn familie rekenen: spullen van een tante die eveneens verhuist en een wasmachine. Het was een hele toer om de wasmachine – een oudje en dus een zware – boven te krijgen. ,,Met drie man hebben we staan sjorren aan dat ding”, vertelt Tool. ,,We waren drijfnat omdat het nogal warm was.”
Het gehannes rond de huursubsidie en de extra bepaling in het huurcontract baren Tool zorgen. ,,Aanvankelijk zeiden ze dat het geen punt was wanneer ik zou afstuderen. Dat ik gewoon kon blijven wonen”, vertelt hij. Toen besloten TU en Duwo om de extra bepaling op te nemen waarin staat dat afgestudeerden eigenlijk moeten vertrekken. Tool belde ongerust op: ,,Ze zeiden dat het voor de eerste bewoners niet in het huurcontract zou staan. Maar dat bleek wel zo. Nu zeggen ze dat ze het niet al te serieus op zullen vatten. Maar ja, het staat wel in het contract. Ik vrees het ergste, en ben er niet echt blij mee. Binnen een jaar ben ik klaar met mijn studie.”
Ook Tool en De Wildt werden zojuist op hun verkenningstocht geconfronteerd met een afgesloten dakterras, terwijl Tool er een paar dagen eerder nog op gelopen heeft. Ook het eigen balkon biedt de nodige problemen. De balkondeur is stuk. ,,In het begin klemde de deur al”, zegt Tool. ,,Maar nu is de knop getordeerd.” Vandaag geen koffie in het zonnetje dus. Allijkt dat op dit moment voor niemand weggelegd. Voor de tijd van het jaar wordt het erg donker binnen.
Beneden is de verhuizers abrupt een halt toegeroepen. Een zeldzaam noodweer heeft allen het gebouw ingedreven. Een drietal komt nog rennend uit de grijze watermuur tevoorschijn. ,,Delta? Moet je ‘ns horen, vanaf tien uur zitten we al in die herrie van dat brandalarm.” Het doorweekte trio vervolgt zijn weg en stapt verkleumd de lift in.
Comments are closed.