Vijftig kilometer buiten de kust heeft Japan gashydraten gewonnen. De Aziaten willen dit vuurijs, waarvan grote voorraden zijn, binnen zes jaar grootschalig winnen en een nieuwe energierevolutie ontketenen.
Al jaren zijn onderzoekers op jacht naar de beste techniek om gashydraten uit de zeebodem te winnen. De gashydraten zijn ijskoud en staan onder hoge druk waardoor het uitermate moeilijk is om ze gecontroleerd naar boven te halen. Het wordt niet voor niets vuurijs genoemd. Gashydraat heeft de structuur van sorbetijs maar bevat ook het brandbare methaan. Dat kan net zoals conventioneel gas gebruikt worden en is daardoor zeer interessant als potentiële energiebron.
Japan slaagde er voor het eerst in om gashydraten te winnen uit de zeebodem. Dat lukte in de Nankai-trog op ongeveer vijftig kilometer buiten de kust. “Dat is een mijlpaal”, zegt gashydratenspecialist prof.dr. Pacelli Zitha (Civiele Techniek en Geowetenschappen) desgevraagd. “Er is maar een klein gebied van hoge druk en lage temperatuur waarin de gashydraten stabiel zijn. De Japanners slaagden er in om binnen dit gebied de druk wat te verlagen en de temperatuur te verhogen, waardoor de gasbellen los komen en naar de oppervlakte gaan.”
Zitha wijst er op dat het gas niet te snel naar boven mag gaan. “Het is een spel met de juiste temperatuur en druk. Water en gas hebben verschillende dichtheden en zijn daarom zonder veel moeite weer te scheiden”, zegt Zitha. Hij werd door verschillende media, waaronder de NOS en Kennislink, gevraagd de geslaagde proefboring te duiden. Gashydraten zijn vooral interessant vanwege de grote voorraden. Specialisten schatten dat er twee keer zoveel van is als de huidige gas-, olie- en kolenvoorraden. Japan is grondstofarm en importeert dus veel fossiele brandstoffen. Lange tijd zette het land ook in op kernenergie, maar dat is na de Fukushima- ramp uit de gratie geraakt. Japan zoekt daarom naar alternatieve energiebronnen en denkt met gashydraten een goudmijn te hebben gevonden. Het gebied waarin Japan nu boort bevat genoeg methaan om het land de komende elf jaar te voorzien van gas.
Het is echter nog onduidelijk of de hydraten overal geschikt zijn om te winnen. Ook is er het risico dat methaan in de atmosfeer komt. Methaan draagt ongeveer vijfentwintig keer meer bij aan het broeikasgaseffect dan koolstofdioxide. “Dat risico bestaat inderdaad, maar is heel erg klein”, volgens Zitha. “Als er tijdens het winnen bijvoorbeeld een infiltratie is van te warm water, kan het methaan te snel losraken van het ijs. Vervolgens komt het dan versneld en ongecontroleerd omhoog. Maar dit is een hypothetisch probleem. De temperatuur van water valt goed te meten en is ook te begrenzen.”
Momenteel leveren gashydraten vooral nog problemen op. Bij offshore olieboringen moet men vaak eerst door een laag gashydraat heen. “De boorvloeistof kan de gashydraten verhitten, waardoor het boorgat ongecontroleerd groter wordt.”
De Japanners verwachten binnen zes jaar een grootschalige productie van gashydraten op te zetten. Zitha denkt dat het Aziatische land er toe in staat is. “Ze moeten nog wel slimme oplossingen bedenken om het op grote schaal te winnen. Maar vijftien jaar geleden leek het ook ontzettend lastig om gashydraten gecontroleerd naar boven te halen. Dat is ze nu toch gelukt, dus in principe kunnen ze er ook in slagen om een grote productietechnologie op te zetten.”
Comments are closed.