Het is dit jaar een halve eeuw geleden dat de Duitse kunstenares Käthe Kollwitz overleed. Voor het Chabot Museum in Rotterdam aanleiding voor een kleine overzichtstentoonstelling.
,,Het is mijn opgave het lijden van de mensen een stem te geven”, vertelt Kollwitz in de film die in het museum wordt vertoond.
Het Museumpark in Rotterdam heeft de laatste jaren een totaal ander aangezicht gekregen. Op steenworp afstand van het Museum Boymans-Van Beuningen verrezen het Nederlands Architectuurinstituut van Sjoerd Soeters en De Kunsthal van Rem Koolhaas. Schuin tegenover het Boymans bevindt zich een expositieruimte die de argeloze voorbijganger meestal links laat liggen: het Chabot Museum.
Gehuisvest in een moderne villa beschikt het museum over de particuliere verzameling van het werk van de schilder/beeldhouwer Henk Chabot (1894-1949). Met regelmaat organiseert het museum tentoonstellingen over tijdgenoten en geestverwanten van Chabot.
In dat kader loopt er nu een expositie over het werk van Käthe Kollwitz (1867-1945). In het begin van haar schildersloopbaan tekende ze voornamelijk anekdotisch, maar gegrepen door de zware levensomstandigheden van arbeiders, die ze van nabij leerde kennen, omdat ze dagelijks de artsenpraktijk van haar echtgenoot bezochten, begon ze aan het einde van de 19de eeuw hun leven uit te beelden.
De eerste cyclus die aldus tot stand kwam kreeg de titel ‘Een weversopstand’ mee. Met de drie litho’s en de drie etsen zette ze in een expressionistische stijl een signatuur neer die ook haar latere werk zeer herkenbaar maakt. Het is doortrokken van somberheid, doodsangst en het lijden waar de mensen van haar tijd door de beide wereldoorlogen en het nazisme onder gebukt gingen. Dat werd nog eens versterkt door haar eigen levensgeschiedenis, want ze verloor in de Eerste Wereldoorlog haar zoon.
Op de eerste verdieping van het museum zijn haar schilderijen, tekeningen en haar grafische werk te bewonderen en op de bovenste etage haar sculpturen. Samengebalde beeldhouwwerken van veelal innig verstrengelde mensen waarmee ze niet voorop liep in de avant garde, maar die wel een persoonlijke stijl uitdragen.
Dat Kollwitz een getormenteerd mens was valt vooral af te lezen aan haar zelfportretten. Op slechts éen ervan heeft ze zichzelf lachend afgebeeld, maar die dateert van 1888-’89 toen het leven haar nog niet zijn andere gezicht had getoond. Aan het einde van de film, in haar laatste levensjaar, zegt ze dat ze verlangt naar de eeuwige rust van de dood maar dat ze tegelijktijd bang is om te sterven. (M.v.d.L)
De tentoonstelling over Käthe Kollwitz is nog t/m 7 januari te zien in het Chabot Museum, Museumpark 11 in Rotterdam.
Het is dit jaar een halve eeuw geleden dat de Duitse kunstenares Käthe Kollwitz overleed. Voor het Chabot Museum in Rotterdam aanleiding voor een kleine overzichtstentoonstelling. ,,Het is mijn opgave het lijden van de mensen een stem te geven”, vertelt Kollwitz in de film die in het museum wordt vertoond.
Het Museumpark in Rotterdam heeft de laatste jaren een totaal ander aangezicht gekregen. Op steenworp afstand van het Museum Boymans-Van Beuningen verrezen het Nederlands Architectuurinstituut van Sjoerd Soeters en De Kunsthal van Rem Koolhaas. Schuin tegenover het Boymans bevindt zich een expositieruimte die de argeloze voorbijganger meestal links laat liggen: het Chabot Museum.
Gehuisvest in een moderne villa beschikt het museum over de particuliere verzameling van het werk van de schilder/beeldhouwer Henk Chabot (1894-1949). Met regelmaat organiseert het museum tentoonstellingen over tijdgenoten en geestverwanten van Chabot.
In dat kader loopt er nu een expositie over het werk van Käthe Kollwitz (1867-1945). In het begin van haar schildersloopbaan tekende ze voornamelijk anekdotisch, maar gegrepen door de zware levensomstandigheden van arbeiders, die ze van nabij leerde kennen, omdat ze dagelijks de artsenpraktijk van haar echtgenoot bezochten, begon ze aan het einde van de 19de eeuw hun leven uit te beelden.
De eerste cyclus die aldus tot stand kwam kreeg de titel ‘Een weversopstand’ mee. Met de drie litho’s en de drie etsen zette ze in een expressionistische stijl een signatuur neer die ook haar latere werk zeer herkenbaar maakt. Het is doortrokken van somberheid, doodsangst en het lijden waar de mensen van haar tijd door de beide wereldoorlogen en het nazisme onder gebukt gingen. Dat werd nog eens versterkt door haar eigen levensgeschiedenis, want ze verloor in de Eerste Wereldoorlog haar zoon.
Op de eerste verdieping van het museum zijn haar schilderijen, tekeningen en haar grafische werk te bewonderen en op de bovenste etage haar sculpturen. Samengebalde beeldhouwwerken van veelal innig verstrengelde mensen waarmee ze niet voorop liep in de avant garde, maar die wel een persoonlijke stijl uitdragen.
Dat Kollwitz een getormenteerd mens was valt vooral af te lezen aan haar zelfportretten. Op slechts éen ervan heeft ze zichzelf lachend afgebeeld, maar die dateert van 1888-’89 toen het leven haar nog niet zijn andere gezicht had getoond. Aan het einde van de film, in haar laatste levensjaar, zegt ze dat ze verlangt naar de eeuwige rust van de dood maar dat ze tegelijktijd bang is om te sterven. (M.v.d.L)
De tentoonstelling over Käthe Kollwitz is nog t/m 7 januari te zien in het Chabot Museum, Museumpark 11 in Rotterdam.
Comments are closed.