Allochtonendisco

We komen binnen via een halletje met een heuse uitsmijter. Ons laat hij met rust, maar de man die mee is wordt voorzichtig doch deskundig gefouilleerd. Ongevaarlijk bevonden krijgt hij een streepkaart voor onze drankjes.

De bezoekers lopen nogal uiteen, al schatten we het merendeel Turks in. De enige blonde Hollandse dame blijkt bij navraag de vriendin van de broer van de eigenaar. Er zijn twee bardames: jong, fris en werkelijk superblij. Achter hun bar dansen ze harder en wilder dan alle gasten bij elkaar. En er wordt continu gedanst op het speciaal hiervoor hardwit betegelde deel van de zaak.

Minder handig dat je via de dansvloer bij de wc’s komt. Wij dansen ook: zien dansen doet dansen. Bij een bepaald liedje gaat iedereen opeens schuifelen, het volgende lokt enkel mannen die samen een dansje doen. De hele tijd staat de dj, die een eigen hok heeft achterin, supercool te zijn en mee te swingen op zijn eigen keuzes. Er is werkelijk geen enkel liedje dat we kennen, maar het klinkt allemaal lekker.

Sommige dingen zijn nergens anders. Terug aan de bar zit er voor we het doorhebben een man binnen twee zinnen in één van onze oren. Vakkundig worden we gered door onze eigen escorte én een van de vaste klanten. Tja, eikels heb je overal, de stamgast geeft ons fluitjes voor de schrik. We leren dat het normaal drukker is, maar ja, “ADO heeft vanavond gespeeld, en dan blijven veel mensen in Den Haag.” Het is nu eens niet ‘gezellig’ in de kroeg die we bezoeken – niks van dat Hollandse-bruine-kroeg-gedoe, bier en blijven zitten. Er moet bewogen worden. Tarkan, eat your heart out!

Delftse Bleu, Verwersdijk, Delft

Een paar weken geleden troffen we café Erciyes dicht, deze keer is het ons wel gelukt een beetje te ‘integreren’. De Delftse Bleu is namelijk een allochtonendisco. We komen binnen via een halletje met een heuse uitsmijter. Ons laat hij met rust, maar de man die mee is wordt voorzichtig doch deskundig gefouilleerd. Ongevaarlijk bevonden krijgt hij een streepkaart voor onze drankjes.

De bezoekers lopen nogal uiteen, al schatten we het merendeel Turks in. De enige blonde Hollandse dame blijkt bij navraag de vriendin van de broer van de eigenaar. Er zijn twee bardames: jong, fris en werkelijk superblij. Achter hun bar dansen ze harder en wilder dan alle gasten bij elkaar. En er wordt continu gedanst op het speciaal hiervoor hardwit betegelde deel van de zaak.

Minder handig dat je via de dansvloer bij de wc’s komt. Wij dansen ook: zien dansen doet dansen. Bij een bepaald liedje gaat iedereen opeens schuifelen, het volgende lokt enkel mannen die samen een dansje doen. De hele tijd staat de dj, die een eigen hok heeft achterin, supercool te zijn en mee te swingen op zijn eigen keuzes. Er is werkelijk geen enkel liedje dat we kennen, maar het klinkt allemaal lekker.

Sommige dingen zijn nergens anders. Terug aan de bar zit er voor we het doorhebben een man binnen twee zinnen in één van onze oren. Vakkundig worden we gered door onze eigen escorte én een van de vaste klanten. Tja, eikels heb je overal, de stamgast geeft ons fluitjes voor de schrik. We leren dat het normaal drukker is, maar ja, “ADO heeft vanavond gespeeld, en dan blijven veel mensen in Den Haag.” Het is nu eens niet ‘gezellig’ in de kroeg die we bezoeken – niks van dat Hollandse-bruine-kroeg-gedoe, bier en blijven zitten. Er moet bewogen worden. Tarkan, eat your heart out!

Delftse Bleu, Verwersdijk, Delft