,,Dit jaar zal de opzet geheel anders zijn: meer sfeer, meer en vooral betere bands en acts, meer verrassing, meer plezier, en dat alles voor dezelfde prijs!” Met een tamelijk onnodige neiging tot produktvernieuwing organiseert studievereiging i.d
van Industrieel Ontwerpen vrijdag 21 maart de twaalfde editie van het IO-festival. Het popfestival dat geen zeperds in zijn geschiedenis kent, behoeft geen krans. Het kleinere broertje van het Bouwkunde-festival, dat huishoudt in de werkplaats aan de Drebbelweg, biedt ook dit jaar weer voldoende kwaliteit waaronder Evil Superstars en Flowers for Breakfast uit België. Als waagstuk zijn The Oblivians uit de Verenigde Staten in huis gehaald. Ultra-hip en met het geluid van een loslopende lintzaag.
Al sinds enige tijd knaagt een klein Amerikaans trio aan de reputatie van de Jon Spencer Blues Explosion. Berucht en bemind om hun vrije, eigentijdse interpretatie van de blues bewegen deze Newyorkse innovators zich in de voorhoede van een muzieksoort die veelal lijkt opgenomen in een koektrommel en klinkt als een loslopende lintzaag. Maar waar Jon Spencer het stof schatplichtig van de blues blies en deze 25 jaar vooruit hielp, daar komen The Oblivians met een behandeling waarbij elk respect voor de vroege meesters zoek lijkt.
,,Sometimes it just feels so cool when whitey treats the blues so disrespectfully”, schreef een Amerikaanse recensent over de eerste EP van The Oblivians, Call the Shots uit 1993, waarop een cover van Lightning Hopkins. De muziek van The Oblivians wortelt dan misschien in de blues, het heeft de bevrijdende lelijkheid van de eerste punk; schijt (pardon) aan conventies en liefst zo hard en luid mogelijk.
Op het eerste gehoor klinken The Oblivians verschrikkelijk. Alsof er stof onder de naald zit. In werkelijkheid dicteert de cultus van de slechte smaak bij The Oblivians het geluid. De garage-sound, genoemd naar het geluid van de vele Amerikaanse groepen die halverwege de jaren zestig met minimale middelen hun nummers op de plaat zetten, wordt maximaal uitgebuit. Het kan voorkomen dat het trio Do The Locomotion speelt of hun versie van Kiss’ Anyway You Want It ten beste geeft, zonder dat de luisteraar het herkent.
Terwijl de VU-meters dus al in het rood staan, zitten The Oblivians met het tempo van hun nummers bij voorkeur op de linker weghelft. Er wordt daarom wel gezegd dat de muzikale stamboom van The Oblivians begint bij Amerikaanse punkgroep van het eerste uur The Ramones. Ook deze meesters van het primitieve drie-akkoorden-schema joegen de nummers bij voorkeur binnen twee minuten door de speakers, en net als bij The Ramones doet bij de ‘broertjes’ Oblivian de bandnaam tevens dienst als achternaam. Tot daar houdt iedere vergelijking op.
Spelen The Oblivians punk of blues? Geen van beide. Want ook de opwindende oer-energie van de rock-a-billy gaat mee in de verpakking. Waar The Cramps het stokje lieten vallen, pakken The Oblivians hem weer op. En zij zijn niet de enige. Is ditnieuw? Niet echt. Zo moet het in de jaren vijftig op wilde feesten hebben geklonken. Hier wordt de geest van Jerry Lee Lewis gerecycled, opgekrikt volgens het oudste punkrecept en opnieuw in een baan om de aarde geschoten. Het resultaat is zoals rock ’n roll bedoeld is: wild en explosief.
Voordat The Oblivians debuteerden op Goner Records, zaten Greg en Jack Oblivian in de band Compulsive Gamblers. Het was geen slechte gok om daarmee te kappen, want sinds het vorig jaar verschenen album Popular Favorites staan de heren zodanig in de belangstelling dat het nu geen enkele moeite meer kost om platen uit te brengen.
Voor de ‘doorbraak’ verscheen een indrukwekkende trits aan plaatwerk op obscure, onafhankelijke labels, waaronder veel singles (later samengebracht op het album ‘Soul Food’), een aantal ten inches en de bootleg Live in Atlanta, die The Oblivians volgens de geruchten zelf op de markt zouden hebben geslingerd (op Negro Records).
De familie Oblivian heeft het er sindsdien druk mee. Behalve incidenteel dienst te doen als begeleidingsband van Jeffrey Evans (’68 Comeback, voor ingewijden) en Walter Daniels (Jack O’Fire), hebben de leden ook nog hun eigen hobbys. Zo runt Eric ‘Friedl’ Oblivian het platenlabeltje Goner Records en gaat Greg ‘Cartwright’ Oblivian ook wel eens schuil in een gelegenheidsformatie genaamd Adolescent Music Factory.
Jack ‘Yarber’ Oblivian is tevens actief als solo-artiest en binnenkort te zien in de film ‘Sore Losers’ van regisseur Mike McCarthy, die dit voorjaar in Amerika uitkomt. Behalve Jack Oblivian spelen ook covermodel D’Lana en Mike Maker van The Makers een rol. Zowel The Oblivians als The Makers zijn te horen op de soundtrack, die uitkomt op het label Sympathy for the Record Industry.
Gospel
Onlangs legden The Oblivians de laatste hand aan opnamen voor hun nieuwste mini-album, dat vermoedelijk in juni verschijnt. De werktitel van het nieuwe album op Crypt Records luidt ‘The Oblivians play 9 Songs with Mr. Quintron’. Mr. Quintron is de naam van de gastspeler die op de plaat het Hammond-orgel voor zijn rekening neemt. The Oblivians spelen voor het eerst ook gospel-nummers op deze plaat en zelfs twee ballads. Het Crypt-filiaal in Duitsland is in ieder geval al laaiend enthousiast. ,,A fucking milestone”, laat een woordvoerder via email weten.
Onconventioneel aan The Oblivians is de bezetting: drums en twee gitaren (waarvan er eentje kinkt als een bas). Tijdens optredens wordt regelmatig van bezetting gewisseld, waardoor het even lijkt alsof er weer nieuwe band staat.
Het is niet de eerste keer dat The Oblivians in Delft te zien zijn. Vorig jaar augustus gaf de band op de Beestenmarkt een zogeheten in-store gig (in dit geval was het buiten) bij de toen juist geopende platen- en cd-zaak Perfect Sounds Forever, die zich specialiseert in onder meer deze soort muziek.
The Oblivians zijn in maart en april op tournee in Europa. Op 21 maart staan ze ook in De Effenaar in Eindhoven geboekt, watbetekent dat ze enkele uren later (om circa 2.45 uur) aan de Drebbelweg beginnen. Vermoeidheidsverschijnselen en het toch al geringe streven naar perfectie zullen er waarschijnlijk toe bijdragen dat het Delftse publiek The Oblivians rauw op zijn dak krijgt. Een luistersessie vooraf is aan te bevelen.
Henk Orsel
Kaarten voorverkoop: 15 gulden voor i.d.-leden, 17,50 niet-leden , 20 aan de deur. Te koop bij studievereniging i.d. (Jaffalaan) en Perfect Sounds Forever, Beestenmarkt.
Bij foto: The Oblivians: Eric, Greg en Jack
Bij foto: The Oblivians vorig jaar augustus bij Perfect Sounds Forever, aan de Beestenmarkt
Foto: Wil Scheurwater
Bij plaatje: Het album Popular Favorites
Kader, NB! (eventueel met logo)
Programma IO-festival
20.30 1 Jerry
1 skate-act
21.10 2 Raah & The Seeds
1 dj Anderson
21.30 1 S.I.T.P
22.00 3 Jan Rot
4 Planet u
22.05 2 Back to Massif
22.55 1 Flowers for Breakfast
23.05 2 Shirtlifter
23.15 3 Groovende Clubjazz
00.15 2 Omar Ka et les Blancs
1 Evil Superstars
00.30 3 Kantje Boord
01.15 2 Birdskin
01.40 1 Opex
02.30 3 Piccadilly Circus
02.45 2 The Oblivians
02.50 1 dj Alien
03.45 3 Vinyl
04.00 2 Detsky Sad
04.10 1 Happy Groove Party People
1=hoofdpodium Fluor
2=podium Zip
3=podium Pluche
4=house-zaal
,,
,,Dit jaar zal de opzet geheel anders zijn: meer sfeer, meer en vooral betere bands en acts, meer verrassing, meer plezier, en dat alles voor dezelfde prijs!” Met een tamelijk onnodige neiging tot produktvernieuwing organiseert studievereiging i.d van Industrieel Ontwerpen vrijdag 21 maart de twaalfde editie van het IO-festival. Het popfestival dat geen zeperds in zijn geschiedenis kent, behoeft geen krans. Het kleinere broertje van het Bouwkunde-festival, dat huishoudt in de werkplaats aan de Drebbelweg, biedt ook dit jaar weer voldoende kwaliteit waaronder Evil Superstars en Flowers for Breakfast uit België. Als waagstuk zijn The Oblivians uit de Verenigde Staten in huis gehaald. Ultra-hip en met het geluid van een loslopende lintzaag.
(Klik voor grotere foto)
Al sinds enige tijd knaagt een klein Amerikaans trio aan de reputatie van de Jon Spencer Blues Explosion. Berucht en bemind om hun vrije, eigentijdse interpretatie van de blues bewegen deze Newyorkse innovators zich in de voorhoede van een muzieksoort die veelal lijkt opgenomen in een koektrommel en klinkt als een loslopende lintzaag. Maar waar Jon Spencer het stof schatplichtig van de blues blies en deze 25 jaar vooruit hielp, daar komen The Oblivians met een behandeling waarbij elk respect voor de vroege meesters zoek lijkt.
,,Sometimes it just feels so cool when whitey treats the blues so disrespectfully”, schreef een Amerikaanse recensent over de eerste EP van The Oblivians, Call the Shots uit 1993, waarop een cover van Lightning Hopkins. De muziek van The Oblivians wortelt dan misschien in de blues, het heeft de bevrijdende lelijkheid van de eerste punk; schijt (pardon) aan conventies en liefst zo hard en luid mogelijk.
Op het eerste gehoor klinken The Oblivians verschrikkelijk. Alsof er stof onder de naald zit. In werkelijkheid dicteert de cultus van de slechte smaak bij The Oblivians het geluid. De garage-sound, genoemd naar het geluid van de vele Amerikaanse groepen die halverwege de jaren zestig met minimale middelen hun nummers op de plaat zetten, wordt maximaal uitgebuit. Het kan voorkomen dat het trio Do The Locomotion speelt of hun versie van Kiss’ Anyway You Want It ten beste geeft, zonder dat de luisteraar het herkent.
Terwijl de VU-meters dus al in het rood staan, zitten The Oblivians met het tempo van hun nummers bij voorkeur op de linker weghelft. Er wordt daarom wel gezegd dat de muzikale stamboom van The Oblivians begint bij Amerikaanse punkgroep van het eerste uur The Ramones. Ook deze meesters van het primitieve drie-akkoorden-schema joegen de nummers bij voorkeur binnen twee minuten door de speakers, en net als bij The Ramones doet bij de ‘broertjes’ Oblivian de bandnaam tevens dienst als achternaam. Tot daar houdt iedere vergelijking op.
Spelen The Oblivians punk of blues? Geen van beide. Want ook de opwindende oer-energie van de rock-a-billy gaat mee in de verpakking. Waar The Cramps het stokje lieten vallen, pakken The Oblivians hem weer op. En zij zijn niet de enige. Is ditnieuw? Niet echt. Zo moet het in de jaren vijftig op wilde feesten hebben geklonken. Hier wordt de geest van Jerry Lee Lewis gerecycled, opgekrikt volgens het oudste punkrecept en opnieuw in een baan om de aarde geschoten. Het resultaat is zoals rock ’n roll bedoeld is: wild en explosief.
Voordat The Oblivians debuteerden op Goner Records, zaten Greg en Jack Oblivian in de band Compulsive Gamblers. Het was geen slechte gok om daarmee te kappen, want sinds het vorig jaar verschenen album Popular Favorites staan de heren zodanig in de belangstelling dat het nu geen enkele moeite meer kost om platen uit te brengen.
Voor de ‘doorbraak’ verscheen een indrukwekkende trits aan plaatwerk op obscure, onafhankelijke labels, waaronder veel singles (later samengebracht op het album ‘Soul Food’), een aantal ten inches en de bootleg Live in Atlanta, die The Oblivians volgens de geruchten zelf op de markt zouden hebben geslingerd (op Negro Records).
De familie Oblivian heeft het er sindsdien druk mee. Behalve incidenteel dienst te doen als begeleidingsband van Jeffrey Evans (’68 Comeback, voor ingewijden) en Walter Daniels (Jack O’Fire), hebben de leden ook nog hun eigen hobbys. Zo runt Eric ‘Friedl’ Oblivian het platenlabeltje Goner Records en gaat Greg ‘Cartwright’ Oblivian ook wel eens schuil in een gelegenheidsformatie genaamd Adolescent Music Factory.
Jack ‘Yarber’ Oblivian is tevens actief als solo-artiest en binnenkort te zien in de film ‘Sore Losers’ van regisseur Mike McCarthy, die dit voorjaar in Amerika uitkomt. Behalve Jack Oblivian spelen ook covermodel D’Lana en Mike Maker van The Makers een rol. Zowel The Oblivians als The Makers zijn te horen op de soundtrack, die uitkomt op het label Sympathy for the Record Industry.
Gospel
Onlangs legden The Oblivians de laatste hand aan opnamen voor hun nieuwste mini-album, dat vermoedelijk in juni verschijnt. De werktitel van het nieuwe album op Crypt Records luidt ‘The Oblivians play 9 Songs with Mr. Quintron’. Mr. Quintron is de naam van de gastspeler die op de plaat het Hammond-orgel voor zijn rekening neemt. The Oblivians spelen voor het eerst ook gospel-nummers op deze plaat en zelfs twee ballads. Het Crypt-filiaal in Duitsland is in ieder geval al laaiend enthousiast. ,,A fucking milestone”, laat een woordvoerder via email weten.
Onconventioneel aan The Oblivians is de bezetting: drums en twee gitaren (waarvan er eentje kinkt als een bas). Tijdens optredens wordt regelmatig van bezetting gewisseld, waardoor het even lijkt alsof er weer nieuwe band staat.
Het is niet de eerste keer dat The Oblivians in Delft te zien zijn. Vorig jaar augustus gaf de band op de Beestenmarkt een zogeheten in-store gig (in dit geval was het buiten) bij de toen juist geopende platen- en cd-zaak Perfect Sounds Forever, die zich specialiseert in onder meer deze soort muziek.
The Oblivians zijn in maart en april op tournee in Europa. Op 21 maart staan ze ook in De Effenaar in Eindhoven geboekt, watbetekent dat ze enkele uren later (om circa 2.45 uur) aan de Drebbelweg beginnen. Vermoeidheidsverschijnselen en het toch al geringe streven naar perfectie zullen er waarschijnlijk toe bijdragen dat het Delftse publiek The Oblivians rauw op zijn dak krijgt. Een luistersessie vooraf is aan te bevelen.
Henk Orsel
Kaarten voorverkoop: 15 gulden voor i.d.-leden, 17,50 niet-leden , 20 aan de deur. Te koop bij studievereniging i.d. (Jaffalaan) en Perfect Sounds Forever, Beestenmarkt.
Bij foto: The Oblivians: Eric, Greg en Jack
Bij foto: The Oblivians vorig jaar augustus bij Perfect Sounds Forever, aan de Beestenmarkt
Foto: Wil Scheurwater
Bij plaatje: Het album Popular Favorites
Kader, NB! (eventueel met logo)
Programma IO-festival
20.30 1 Jerry
1 skate-act
21.10 2 Raah & The Seeds
1 dj Anderson
21.30 1 S.I.T.P
22.00 3 Jan Rot
4 Planet u
22.05 2 Back to Massif
22.55 1 Flowers for Breakfast
23.05 2 Shirtlifter
23.15 3 Groovende Clubjazz
00.15 2 Omar Ka et les Blancs
1 Evil Superstars
00.30 3 Kantje Boord
01.15 2 Birdskin
01.40 1 Opex
02.30 3 Piccadilly Circus
02.45 2 The Oblivians
02.50 1 dj Alien
03.45 3 Vinyl
04.00 2 Detsky Sad
04.10 1 Happy Groove Party People
1=hoofdpodium Fluor
2=podium Zip
3=podium Pluche
4=house-zaal
,,Dit jaar zal de opzet geheel anders zijn: meer sfeer, meer en vooral betere bands en acts, meer verrassing, meer plezier, en dat alles voor dezelfde prijs!” Met een tamelijk onnodige neiging tot produktvernieuwing organiseert studievereiging i.d van Industrieel Ontwerpen vrijdag 21 maart de twaalfde editie van het IO-festival. Het popfestival dat geen zeperds in zijn geschiedenis kent, behoeft geen krans. Het kleinere broertje van het Bouwkunde-festival, dat huishoudt in de werkplaats aan de Drebbelweg, biedt ook dit jaar weer voldoende kwaliteit waaronder Evil Superstars en Flowers for Breakfast uit België. Als waagstuk zijn The Oblivians uit de Verenigde Staten in huis gehaald. Ultra-hip en met het geluid van een loslopende lintzaag.
(Klik voor grotere foto)
Al sinds enige tijd knaagt een klein Amerikaans trio aan de reputatie van de Jon Spencer Blues Explosion. Berucht en bemind om hun vrije, eigentijdse interpretatie van de blues bewegen deze Newyorkse innovators zich in de voorhoede van een muzieksoort die veelal lijkt opgenomen in een koektrommel en klinkt als een loslopende lintzaag. Maar waar Jon Spencer het stof schatplichtig van de blues blies en deze 25 jaar vooruit hielp, daar komen The Oblivians met een behandeling waarbij elk respect voor de vroege meesters zoek lijkt.
,,Sometimes it just feels so cool when whitey treats the blues so disrespectfully”, schreef een Amerikaanse recensent over de eerste EP van The Oblivians, Call the Shots uit 1993, waarop een cover van Lightning Hopkins. De muziek van The Oblivians wortelt dan misschien in de blues, het heeft de bevrijdende lelijkheid van de eerste punk; schijt (pardon) aan conventies en liefst zo hard en luid mogelijk.
Op het eerste gehoor klinken The Oblivians verschrikkelijk. Alsof er stof onder de naald zit. In werkelijkheid dicteert de cultus van de slechte smaak bij The Oblivians het geluid. De garage-sound, genoemd naar het geluid van de vele Amerikaanse groepen die halverwege de jaren zestig met minimale middelen hun nummers op de plaat zetten, wordt maximaal uitgebuit. Het kan voorkomen dat het trio Do The Locomotion speelt of hun versie van Kiss’ Anyway You Want It ten beste geeft, zonder dat de luisteraar het herkent.
Terwijl de VU-meters dus al in het rood staan, zitten The Oblivians met het tempo van hun nummers bij voorkeur op de linker weghelft. Er wordt daarom wel gezegd dat de muzikale stamboom van The Oblivians begint bij Amerikaanse punkgroep van het eerste uur The Ramones. Ook deze meesters van het primitieve drie-akkoorden-schema joegen de nummers bij voorkeur binnen twee minuten door de speakers, en net als bij The Ramones doet bij de ‘broertjes’ Oblivian de bandnaam tevens dienst als achternaam. Tot daar houdt iedere vergelijking op.
Spelen The Oblivians punk of blues? Geen van beide. Want ook de opwindende oer-energie van de rock-a-billy gaat mee in de verpakking. Waar The Cramps het stokje lieten vallen, pakken The Oblivians hem weer op. En zij zijn niet de enige. Is ditnieuw? Niet echt. Zo moet het in de jaren vijftig op wilde feesten hebben geklonken. Hier wordt de geest van Jerry Lee Lewis gerecycled, opgekrikt volgens het oudste punkrecept en opnieuw in een baan om de aarde geschoten. Het resultaat is zoals rock ’n roll bedoeld is: wild en explosief.
Voordat The Oblivians debuteerden op Goner Records, zaten Greg en Jack Oblivian in de band Compulsive Gamblers. Het was geen slechte gok om daarmee te kappen, want sinds het vorig jaar verschenen album Popular Favorites staan de heren zodanig in de belangstelling dat het nu geen enkele moeite meer kost om platen uit te brengen.
Voor de ‘doorbraak’ verscheen een indrukwekkende trits aan plaatwerk op obscure, onafhankelijke labels, waaronder veel singles (later samengebracht op het album ‘Soul Food’), een aantal ten inches en de bootleg Live in Atlanta, die The Oblivians volgens de geruchten zelf op de markt zouden hebben geslingerd (op Negro Records).
De familie Oblivian heeft het er sindsdien druk mee. Behalve incidenteel dienst te doen als begeleidingsband van Jeffrey Evans (’68 Comeback, voor ingewijden) en Walter Daniels (Jack O’Fire), hebben de leden ook nog hun eigen hobbys. Zo runt Eric ‘Friedl’ Oblivian het platenlabeltje Goner Records en gaat Greg ‘Cartwright’ Oblivian ook wel eens schuil in een gelegenheidsformatie genaamd Adolescent Music Factory.
Jack ‘Yarber’ Oblivian is tevens actief als solo-artiest en binnenkort te zien in de film ‘Sore Losers’ van regisseur Mike McCarthy, die dit voorjaar in Amerika uitkomt. Behalve Jack Oblivian spelen ook covermodel D’Lana en Mike Maker van The Makers een rol. Zowel The Oblivians als The Makers zijn te horen op de soundtrack, die uitkomt op het label Sympathy for the Record Industry.
Gospel
Onlangs legden The Oblivians de laatste hand aan opnamen voor hun nieuwste mini-album, dat vermoedelijk in juni verschijnt. De werktitel van het nieuwe album op Crypt Records luidt ‘The Oblivians play 9 Songs with Mr. Quintron’. Mr. Quintron is de naam van de gastspeler die op de plaat het Hammond-orgel voor zijn rekening neemt. The Oblivians spelen voor het eerst ook gospel-nummers op deze plaat en zelfs twee ballads. Het Crypt-filiaal in Duitsland is in ieder geval al laaiend enthousiast. ,,A fucking milestone”, laat een woordvoerder via email weten.
Onconventioneel aan The Oblivians is de bezetting: drums en twee gitaren (waarvan er eentje kinkt als een bas). Tijdens optredens wordt regelmatig van bezetting gewisseld, waardoor het even lijkt alsof er weer nieuwe band staat.
Het is niet de eerste keer dat The Oblivians in Delft te zien zijn. Vorig jaar augustus gaf de band op de Beestenmarkt een zogeheten in-store gig (in dit geval was het buiten) bij de toen juist geopende platen- en cd-zaak Perfect Sounds Forever, die zich specialiseert in onder meer deze soort muziek.
The Oblivians zijn in maart en april op tournee in Europa. Op 21 maart staan ze ook in De Effenaar in Eindhoven geboekt, watbetekent dat ze enkele uren later (om circa 2.45 uur) aan de Drebbelweg beginnen. Vermoeidheidsverschijnselen en het toch al geringe streven naar perfectie zullen er waarschijnlijk toe bijdragen dat het Delftse publiek The Oblivians rauw op zijn dak krijgt. Een luistersessie vooraf is aan te bevelen.
Henk Orsel
Kaarten voorverkoop: 15 gulden voor i.d.-leden, 17,50 niet-leden , 20 aan de deur. Te koop bij studievereniging i.d. (Jaffalaan) en Perfect Sounds Forever, Beestenmarkt.
Bij foto: The Oblivians: Eric, Greg en Jack
Bij foto: The Oblivians vorig jaar augustus bij Perfect Sounds Forever, aan de Beestenmarkt
Foto: Wil Scheurwater
Bij plaatje: Het album Popular Favorites
Kader, NB! (eventueel met logo)
Programma IO-festival
20.30 1 Jerry
1 skate-act
21.10 2 Raah & The Seeds
1 dj Anderson
21.30 1 S.I.T.P
22.00 3 Jan Rot
4 Planet u
22.05 2 Back to Massif
22.55 1 Flowers for Breakfast
23.05 2 Shirtlifter
23.15 3 Groovende Clubjazz
00.15 2 Omar Ka et les Blancs
1 Evil Superstars
00.30 3 Kantje Boord
01.15 2 Birdskin
01.40 1 Opex
02.30 3 Piccadilly Circus
02.45 2 The Oblivians
02.50 1 dj Alien
03.45 3 Vinyl
04.00 2 Detsky Sad
04.10 1 Happy Groove Party People
1=hoofdpodium Fluor
2=podium Zip
3=podium Pluche
4=house-zaal
Comments are closed.