Campus

Zeg nooit ooit

Voor de mensen die net inschakelen: Ik heb mijn baan opgezegd bij de TU en ik ga mijn geld verdienen met schilderen, (grappen) schrijven en optreden.

De eerste TU-loze weken zitten er op. Het valt allemaal een beetje tegen. De grote contracten hebben de weg naar mijn huis nog niet gevonden (waarschijnlijk verkeerd bezorgd). Ik zou het een en ander voor de Vara gaan doen, maar dat staat even in de koelkast. Mijn gesprekje met de directeur van Carré heb ik ook nog steeds niet helemaal voor elkaar gekregen. Op dit moment ben ik vooral aan het investeren in mijn pianospel, mijn teksten, mijn website (de volgende column is hij echt af) en een geheim project (leest u vooral mijn volgende column). Voor de rest van de tijd terroriseer ik voorzichtig mijn gezin, sport ik niet, surf ik wat op internet, loop ik screentesten en audities af en schrijf ik columns waarbij een groot gedeelte van de tekst steeds tussen haakjes staat (waarvan akte). Ooit zal ik deze tijd roemen als de tijd waarin het allemaal nog niet zo lekker liep. Als de tijd waarin ik elke dag van ’s ochtends vroeg, tot diep in de nacht dingen deed die op dat moment niets op leken te leveren. Maar ooit wordt deze periode een hoofdstuk in dat boek of die film over mijn succes. Over de jonge gast die alles opgaf, op zoek naar geluk, naar dat hogere. Zonder te weten wat hem te wachten stond. Totdat hij in januari 2006 het licht zag en die geweldige (en vul hier maar iets interessants in) maakte, waardoor iedereen hem op straat na wees, fluisterend: ‘kijk, daar heb je Pieter Jouke, die geweldige (hier zou redelijkerwijs hetzelfde kunnen staan als aan het begin van deze zin, maar kijk maar even) heeft gemaakt.’

Ik heb nu al zin in ooit.

Pieter Jouke

Voor de mensen die net inschakelen: Ik heb mijn baan opgezegd bij de TU en ik ga mijn geld verdienen met schilderen, (grappen) schrijven en optreden. De eerste TU-loze weken zitten er op. Het valt allemaal een beetje tegen. De grote contracten hebben de weg naar mijn huis nog niet gevonden (waarschijnlijk verkeerd bezorgd). Ik zou het een en ander voor de Vara gaan doen, maar dat staat even in de koelkast. Mijn gesprekje met de directeur van Carré heb ik ook nog steeds niet helemaal voor elkaar gekregen. Op dit moment ben ik vooral aan het investeren in mijn pianospel, mijn teksten, mijn website (de volgende column is hij echt af) en een geheim project (leest u vooral mijn volgende column). Voor de rest van de tijd terroriseer ik voorzichtig mijn gezin, sport ik niet, surf ik wat op internet, loop ik screentesten en audities af en schrijf ik columns waarbij een groot gedeelte van de tekst steeds tussen haakjes staat (waarvan akte). Ooit zal ik deze tijd roemen als de tijd waarin het allemaal nog niet zo lekker liep. Als de tijd waarin ik elke dag van ’s ochtends vroeg, tot diep in de nacht dingen deed die op dat moment niets op leken te leveren. Maar ooit wordt deze periode een hoofdstuk in dat boek of die film over mijn succes. Over de jonge gast die alles opgaf, op zoek naar geluk, naar dat hogere. Zonder te weten wat hem te wachten stond. Totdat hij in januari 2006 het licht zag en die geweldige (en vul hier maar iets interessants in) maakte, waardoor iedereen hem op straat na wees, fluisterend: ‘kijk, daar heb je Pieter Jouke, die geweldige (hier zou redelijkerwijs hetzelfde kunnen staan als aan het begin van deze zin, maar kijk maar even) heeft gemaakt.’

Ik heb nu al zin in ooit.

Pieter Jouke

Redacteur Redactie

Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.