Opleidingen die niet hun best doen voor studenten in een rolstoel, kunnen bezoek verwachten van minister Hermans. Dat heeft hij in Utrecht toegezegd op een congres van Handicap & Studie.
Delen
/strong>
Gebouwen zonder lift, maar wel met een invalidentoilet op de tweede verdieping, klapdeuren met sterke drangers, koffie-automaten en chipknipsleuven buiten bereik van rolstoelers: opleidingen voeren soms een waar ontmoedigingsbeleid voor gehandicapte studenten.
,,Het hoger onderwijs is helemaal niet zo toegankelijk als wel wordt gedacht”, zei Jan Nagtegaal, directeur van Handicap & Studie, op het eerste congres over hoger onderwijs en studeren met een handicap, waar zo’n vierhonderd mensen op afkwamen.
Nagtegaal onderbouwde zijn stelling met cijfers van het Sociaal en Cultureel Planbureau. Die wijzen uit dat 16 procent van alle ‘gewone’ jongeren tussen de 18 en 24 jaar een hbo- of wo-opleiding volgen, terwijl dat percentage bij gehandicapte jongeren blijft steken op 5. Dat is eigenlijk nog redelijk veel, aldus Nagtegaal, als je nagaat met welke hindernissen gehandicapten soms te maken krijgen.
Zo zijn er docenten die botweg weigeren om hun sheets te kopiëren (‘ik ben je privé-leraar niet’), studentendecanen die zich ontpoppen als ware bureaucraten, en opleidingen die geen rekening willen houden met chronisch vermoeide studenten. Of doodleuk tegen een stotterende vijfdejaarsstudent zeggen dat hij toch maar moet stoppen omdat hij immers geen vlotte presentatie kan houden.
,,Je wenst bestuurders, decanen en docenten soms toe dat ze zelf eens een paar dagen op krukken of in een rolstoel een opleiding volgen”, zei iemand uit de zaal. ,,Misschien dat ze er dan eens wat aan gaan doen.”
‘Verontrustend’, noemde PvdA-Kamerlid Peter Rehwinkel de verhalen die hij op het congres hoorde. ,,Ik schrik met het leplazarus.” Rehwinkel nam zich samen met VVD-Kamerlid Bibi de Vries en Aart Mosterd (CDA) voor om minister Hermans vragen te stellen over een paar schrijnende gevallen.
In zijn speech, ter afsluiting van het congres, erkende Hermans dat studenten met een handicap of chronische ziekte ‘vaak nog de nodige problemen te overwinnen hebben’ bij hun studie. Maar er is de afgelopen jaren al veel verbeterd, hield hij de zaal voor.
Dat laatste had hij beter niet kunnen zeggen. Het regende voorbeelden van hogescholen en universiteiten die nog altijd hun rolstoel-onvriendelijke gebouwen hebben. ,,Geeft u mij een top-20 of zoiets van onbereikbare opleidingen. Dan ga ik ze daarover aan hun jasje trekken”, zegde Hermans uiteindelijk toe.
Opleidingen die niet hun best doen voor studenten in een rolstoel, kunnen bezoek verwachten van minister Hermans. Dat heeft hij in Utrecht toegezegd op een congres van Handicap & Studie.
Gebouwen zonder lift, maar wel met een invalidentoilet op de tweede verdieping, klapdeuren met sterke drangers, koffie-automaten en chipknipsleuven buiten bereik van rolstoelers: opleidingen voeren soms een waar ontmoedigingsbeleid voor gehandicapte studenten.
,,Het hoger onderwijs is helemaal niet zo toegankelijk als wel wordt gedacht”, zei Jan Nagtegaal, directeur van Handicap & Studie, op het eerste congres over hoger onderwijs en studeren met een handicap, waar zo’n vierhonderd mensen op afkwamen.
Nagtegaal onderbouwde zijn stelling met cijfers van het Sociaal en Cultureel Planbureau. Die wijzen uit dat 16 procent van alle ‘gewone’ jongeren tussen de 18 en 24 jaar een hbo- of wo-opleiding volgen, terwijl dat percentage bij gehandicapte jongeren blijft steken op 5. Dat is eigenlijk nog redelijk veel, aldus Nagtegaal, als je nagaat met welke hindernissen gehandicapten soms te maken krijgen.
Zo zijn er docenten die botweg weigeren om hun sheets te kopiëren (‘ik ben je privé-leraar niet’), studentendecanen die zich ontpoppen als ware bureaucraten, en opleidingen die geen rekening willen houden met chronisch vermoeide studenten. Of doodleuk tegen een stotterende vijfdejaarsstudent zeggen dat hij toch maar moet stoppen omdat hij immers geen vlotte presentatie kan houden.
,,Je wenst bestuurders, decanen en docenten soms toe dat ze zelf eens een paar dagen op krukken of in een rolstoel een opleiding volgen”, zei iemand uit de zaal. ,,Misschien dat ze er dan eens wat aan gaan doen.”
‘Verontrustend’, noemde PvdA-Kamerlid Peter Rehwinkel de verhalen die hij op het congres hoorde. ,,Ik schrik met het leplazarus.” Rehwinkel nam zich samen met VVD-Kamerlid Bibi de Vries en Aart Mosterd (CDA) voor om minister Hermans vragen te stellen over een paar schrijnende gevallen.
In zijn speech, ter afsluiting van het congres, erkende Hermans dat studenten met een handicap of chronische ziekte ‘vaak nog de nodige problemen te overwinnen hebben’ bij hun studie. Maar er is de afgelopen jaren al veel verbeterd, hield hij de zaal voor.
Dat laatste had hij beter niet kunnen zeggen. Het regende voorbeelden van hogescholen en universiteiten die nog altijd hun rolstoel-onvriendelijke gebouwen hebben. ,,Geeft u mij een top-20 of zoiets van onbereikbare opleidingen. Dan ga ik ze daarover aan hun jasje trekken”, zegde Hermans uiteindelijk toe.
Comments are closed.