Wij buiten het tijdverschil uit!

Ze onderhielden contact via internet en teleconferencing.

,,Het vraagt meer van je tijd dan een normaal vak, maar daarvoor krijg je terug dat je leert hoe Amerikanen bepaalde problemen aanpakken”, vertelt Wouter Faber. Hij is zesdejaars student Technische Natuurkunde en één van de deelnemers aan het vak computational physics, waarvan een deel in Nederland en een deel in Amerika wordt gegeven. ,,Het is ook leuk om te zien dat Amerikanen anders zijn. Het zijn echte workaholics”, vindt hij. Vorige week waren de studenten uit Louisiana in Nederland om samen met de Delftenaren de resultaten van de opdrachten te presenteren.

,,Een Amerikaanse student heeft de hele nacht doorgewerkt aan zijn presentatie”, vertelt Faber. ,,Volgens mij zijn ze bang dat ze de vragen van hun docent niet kunnen beantwoorden.” Die angst blijkt terecht, want tijdens de presentatie stelt de begeleider moeilijke vragen, die de Amerikanen vaak niet kunnen beantwoorden.

Het project begon in februari toen tien Nederlandse studenten van de sectie Computational Physics een bezoek brachten aan de Louisiana State University. Daar volgden ze met tien Amerikaanse collegastudenten een werkcollege. ,,We kregen een aantal complexe opgaven, die we in drie maanden moesten oplossen. Terug in Nederland onderhielden we contact via e-mail en teleconferencing”, legt Faber uit. Volgens hem was het een leerzaam practicum. ,,In korte tijd hebben we kennisgemaakt met verschillende programmeertechnieken. Bovendien lieten de professoren ons vrij, waardoor we zelf veel moesten uitzoeken. We hebben ‘op enthousiasme’ het eindresultaat bereikt”, aldus de TN-student.

Microsoft

Het tijdverschil tussen Nederland en Amerika kun je uitbuiten, meent professor Rajiv Kalia van de Louisiana State University en één van de begeleiders van het vak. ,,Microsoft doet dat bijvoorbeeld ook. Programmeurs in India sturen ’s avonds hun programmacodes naar de Verenigde Staten, waar andere programmeurs verder werken aan de code.” De professor noemt het uitwisselingsproject een succes en wil volgend jaar één universiteit uit Japan en één uit Brazilië er bij betrekken.

Bij hun bezoek aan Louisiana zijn de Delftenaren uitstekend ontvangen. ,,We hadden een mooie accommodatie en hebben leuke dingen gedaan, zoals een bezoek aan een basketbalwedstrijd. Nu willen we de Amerikanen ook een goed programma bieden”, vertelt vijfdejaars student Marnix Maas. Dus gingen ze met een paar man naar de voetbalwedstrijd Feyenoord-FC Twente. ,,Ook hebben we een rondvaart door de grachten van Amsterdam gemaakt en een onderzoeksinstituut op het gebied van virtual reality bezocht”, aldus Maas.

Aan het begin van de week hadden de Delftenaren voor hun gasten fietsen gehuurd. De Amerikaanse studente Satyavani Vemparala (25) vertelt lachend: ,,Ik wist niet goed hoe ik moest remmen en ook het op- en afstappen lukte niet. Dus elke keer heeft deze dame bij het stoplicht een paal met beide armen beetgepakt, om niet opnieuw te hoeven opstappen.”

Haar collega Nicolas Lee was na verhalen van de Delftenaren over de smalle straten en kleine auto’s in Nederland op het ergste voorbereid. ,,Maar uiteindelijk valt het nog wel mee. Ik had alleen maar van die kleine Smart-cars verwacht,” aldus Lee. Hij vindt verder dat de Nederlandse studenten het nuttige met het aangename weten te verenigen: ,,Ze werken hier hard, maar kunnen ook veel lol maken.”

Virtuele ‘bonbons’

Het lijken net bonbons in een doosje. Gekleurde bolletjes die Argon atomen moeten voorstellen hangen in laagjes in een kubus. De Amerikaanse en Delftse studenten hebben de dynamica van de atomen gemodelleerd en geprogrammeerd. Met een 3D-bril kun je met een speciale pen een assenkruisje besturen en daarmee atomen vastpakken en verplaatsen.

Wanneer een atoom binnen de kubus verplaatst wordt, raakt de natuurlijke ordening van de atomen verstoord. Atomen stoten elkaar af, verlaten hun rusttoestand en bewegen daarna door de hele doos. Soms lukt het om eenatoom zó te verplaatsen dat de energie van het systeem toeneemt. Daardoor stijgt de snelheid van de atomen en schieten ze door de doorlaatbare wand van de doos naar buiten. Daarbij raken ze zó ver verwijderd van de doos dat ze niet meer in de simulatie meegenomen worden. Zo raakt de doos snel leeg, totdat er nog maar één heen en weer stuiterende atoom over is. Het is alsof niemand de laatste bonbon durft te nemen. (RW)

.chap Amerikaans-Delfts practicum een succes.

Het werkcollege van de 21e eeuw: Amerikaanse studenten in Louisiana en studenten in Delft hebben drie maanden lang samen een programmeerpracticum gedaan. Ze onderhielden contact via internet en teleconferencing.

,,Het vraagt meer van je tijd dan een normaal vak, maar daarvoor krijg je terug dat je leert hoe Amerikanen bepaalde problemen aanpakken”, vertelt Wouter Faber. Hij is zesdejaars student Technische Natuurkunde en één van de deelnemers aan het vak computational physics, waarvan een deel in Nederland en een deel in Amerika wordt gegeven. ,,Het is ook leuk om te zien dat Amerikanen anders zijn. Het zijn echte workaholics”, vindt hij. Vorige week waren de studenten uit Louisiana in Nederland om samen met de Delftenaren de resultaten van de opdrachten te presenteren.

,,Een Amerikaanse student heeft de hele nacht doorgewerkt aan zijn presentatie”, vertelt Faber. ,,Volgens mij zijn ze bang dat ze de vragen van hun docent niet kunnen beantwoorden.” Die angst blijkt terecht, want tijdens de presentatie stelt de begeleider moeilijke vragen, die de Amerikanen vaak niet kunnen beantwoorden.

Het project begon in februari toen tien Nederlandse studenten van de sectie Computational Physics een bezoek brachten aan de Louisiana State University. Daar volgden ze met tien Amerikaanse collegastudenten een werkcollege. ,,We kregen een aantal complexe opgaven, die we in drie maanden moesten oplossen. Terug in Nederland onderhielden we contact via e-mail en teleconferencing”, legt Faber uit. Volgens hem was het een leerzaam practicum. ,,In korte tijd hebben we kennisgemaakt met verschillende programmeertechnieken. Bovendien lieten de professoren ons vrij, waardoor we zelf veel moesten uitzoeken. We hebben ‘op enthousiasme’ het eindresultaat bereikt”, aldus de TN-student.

Microsoft

Het tijdverschil tussen Nederland en Amerika kun je uitbuiten, meent professor Rajiv Kalia van de Louisiana State University en één van de begeleiders van het vak. ,,Microsoft doet dat bijvoorbeeld ook. Programmeurs in India sturen ’s avonds hun programmacodes naar de Verenigde Staten, waar andere programmeurs verder werken aan de code.” De professor noemt het uitwisselingsproject een succes en wil volgend jaar één universiteit uit Japan en één uit Brazilië er bij betrekken.

Bij hun bezoek aan Louisiana zijn de Delftenaren uitstekend ontvangen. ,,We hadden een mooie accommodatie en hebben leuke dingen gedaan, zoals een bezoek aan een basketbalwedstrijd. Nu willen we de Amerikanen ook een goed programma bieden”, vertelt vijfdejaars student Marnix Maas. Dus gingen ze met een paar man naar de voetbalwedstrijd Feyenoord-FC Twente. ,,Ook hebben we een rondvaart door de grachten van Amsterdam gemaakt en een onderzoeksinstituut op het gebied van virtual reality bezocht”, aldus Maas.

Aan het begin van de week hadden de Delftenaren voor hun gasten fietsen gehuurd. De Amerikaanse studente Satyavani Vemparala (25) vertelt lachend: ,,Ik wist niet goed hoe ik moest remmen en ook het op- en afstappen lukte niet. Dus elke keer heeft deze dame bij het stoplicht een paal met beide armen beetgepakt, om niet opnieuw te hoeven opstappen.”

Haar collega Nicolas Lee was na verhalen van de Delftenaren over de smalle straten en kleine auto’s in Nederland op het ergste voorbereid. ,,Maar uiteindelijk valt het nog wel mee. Ik had alleen maar van die kleine Smart-cars verwacht,” aldus Lee. Hij vindt verder dat de Nederlandse studenten het nuttige met het aangename weten te verenigen: ,,Ze werken hier hard, maar kunnen ook veel lol maken.”

Virtuele ‘bonbons’

Het lijken net bonbons in een doosje. Gekleurde bolletjes die Argon atomen moeten voorstellen hangen in laagjes in een kubus. De Amerikaanse en Delftse studenten hebben de dynamica van de atomen gemodelleerd en geprogrammeerd. Met een 3D-bril kun je met een speciale pen een assenkruisje besturen en daarmee atomen vastpakken en verplaatsen.

Wanneer een atoom binnen de kubus verplaatst wordt, raakt de natuurlijke ordening van de atomen verstoord. Atomen stoten elkaar af, verlaten hun rusttoestand en bewegen daarna door de hele doos. Soms lukt het om eenatoom zó te verplaatsen dat de energie van het systeem toeneemt. Daardoor stijgt de snelheid van de atomen en schieten ze door de doorlaatbare wand van de doos naar buiten. Daarbij raken ze zó ver verwijderd van de doos dat ze niet meer in de simulatie meegenomen worden. Zo raakt de doos snel leeg, totdat er nog maar één heen en weer stuiterende atoom over is. Het is alsof niemand de laatste bonbon durft te nemen. (RW)