Wet en wetenschap

Wie: René Allart (33)

Burgerlijke staat: Samenwonend

Studie: Luchtvaart- en ruimtevaarttechniek, in zeven jaar – waarvan twee om af te studeren. “Ik kreeg er een 8 voor – dat viel nog tegen.” Daarna rechten aan de Erasmus Universiteit

Beroep: Octrooigemachtigde bij EP&C

Auto: Citroën Saxo uit 1999

Huis: Koopappartement uit de jaren dertig in oud-Rijswijk

Stemt: SP

Salaris: ‘Boven modaal’

Wapenfeit: Werkte van 2004 tot 2008 mee aan de Europese ruimtesatelliet Galileo. “Superfrustrerend; hij werkt nog steeds niet!”

Zo ontwerp je voor ESA aan een automatische piloot voor een vliegtuigje op Mars, zo zit je aan de andere kant van de tafel; doorgeleerd en gemachtigd om diezelfde ontwerpen geoctrooieerd te krijgen. Niet het carrièrepad dat René Allart voor ogen had toen hij in 2004 afstudeerde bij luchtvaart- en ruimtevaarttechniek. “Ik denk dat geen enkele octrooigemachtigde bij mij op kantoor dit ooit van plan was”, zegt hij. Typisch zo’n baan waar je per ongeluk in rolt. En nu blijkt hij zo uitdagend, dat hij er voorlopig maar blijft zitten. In hoeveel functies kun je letterlijk naast de uitvinder zitten, in woorden vatten hoe zijn uitvinding werkt, en hem van A tot Z adviserend door zijn octrooiaanvraag heen loodsen? “Ik ben betrokken bij de nieuwste technische ontwikkelingen in Nederland! Ik mis het ontwerpen zelf helemaal niet; dat zijn in mijn vakgebied zulke trage, langlopende trajecten. Nu heb ik te maken met korte projecten, elke dag ben ik weer bezig met een andere techniek.” Hij deed er nog speciaal een studie rechten voor. “Dat is niet verplicht, je wordt juridisch bijgeschoold tijdens je opleiding tot octrooigemachtigde. Maar ik wilde graag nog een studie volgen en mijn toenmalige werkgever betaalde.”

Knap is hij, in pak (voor de gelegenheid) en de dertig voorbij. Gegroeid sinds zijn studententijd in Delft, toen hij nog met guitig gezicht het nachtleven in dook. Uitgaan doet hij niet meer zo veel, en al helemaal niet meer in Delft. Er zijn rust en volwassenheid voor in de plaats gekomen.

Privé zit hij gebeiteld. Een koopappartement in oud-Rijswijk, een mooie vriendin op de bank (ontmoet in Delft, ze studeerde industrieel ontwerpen) – zelfs een kat. Hun Citroën Saxo uit 1999 is wel het laatste wat je verwacht bij een afgestudeerde TU’er met twee titels en een bovenmodaal salaris. “Wat dat betreft zijn mijn vriendin en ik echte techneuten: hij brengt ons van A naar B en technisch werkt hij, dus het is prima.” Hij heeft sowieso niet zoveel met de Delftse conventies. Was bewust geen lid van een studentenvereniging – “Ik kies liever zelf mijn vrienden” – en in plaats van ‘gewoon’ te stemmen op de VVD, koos hij voor het afdelingsvoorzitterschap van de SP in Rijswijk. Dat ‘bekrompen’ kiezen voor je eigen baan en een goed salaris, daar kan hij niks mee. “Ik vind ook andere dingen in de samenleving belangrijk.” Het kostte hem de afgelopen vier jaar minstens tien uur per week. Vorige maand legde hij zijn politieke functie neer. Even pas op de plaats. “Ik heb het afgesloten als lijstduwer, op de onverkiesbare vijftigste plaats voor de Tweede Kamerverkiezingen.” Maar hij blijft actief voor zijn partij. Klinkt als een man met ambities. “Ja gek hè, want die heb ik niet echt”, lacht hij. “Ik vind het vooral belangrijk om je als mens te blijven ontwikkelen. Dat kan in de techniek, de politiek, maar ook in het bestuur van mijn badmintonvereniging. Ik wil gewoon mijn steentje bijdragen aan de samenleving – maar het moet wel leuk blijven voor mezelf.”