Werkverslag

Nog achttien overheadsheets te gaan. Het is ook niet makkelijk om in vijftien minuten een half jaar werk te presenteren. De zaal gaat er voor zitten, iedereen kent het verschijnsel. De race tegen de klok is een van de dingen die conferentiebezoek zo aantrekkelijk maken. Gaat de chairman ingrijpen? Kan de spreker zijn eigen acceleratie bijhouden? Alarmcode geel.

‘So let me briefly talk about my second subject.’ Onverstoorbaar. Nog veertien sheets. Buiten de zaal vinden de andere activiteiten plaats. Meetresultaten worden vergeleken, samenwerkingsverbanden worden opgezet en tips voor goede postdocs worden uitgewisseld. Hier en daar worden geïmproviseerde sollicitatiegesprekken gehouden en manuscripten gereviewed. Een enkeling zit even een sigaret te roken. Alleen in de VS is dat verboden, waardoor er ook buiten het gebouw levendigheid heerst.

‘My last couple of sheets will show…’ Nog elf. En dan die stomme tasjes, natuurlijk. Iedere deelnemer krijgt hetzelfde tasje, met conferentielogo. Het geeft een sukkelig beeld ’s avonds in de stad. Zoekend rondkijkende figuren, allemaal vastgeklampt aan hetzelfde onhandige tasje, aarzelend restaurants overwegend.

‘Now coming to the end of this talk.’ Nog maar acht sheets. Standaard onderdeel van bijna alle conferenties is het uitje, meestal op woensdagmiddag. Excursie naar een lokale toeristische attractie gevolgd door een diner. Uitjes zijn meestal niet leuk, want onderzoek en smalltalk gaan niet samen. Men praat liever over de wetenschap dan dat men aandacht besteed aan een indianenreservaat, een uitzichtpunt of een fraai geconstrueerde hangbrug die zich toevallig in de buurt van de conferentie bevindt. Laatst was ik bij conferenties in Osaka en in Amsterdam. Het Amsterdamse uitje ging naar Marken. Tijdens de busrit werd mijn kennis over inpoldering, ringvaarten, de Afsluitdijk en de teloorgegane visserij weer eens helemaal opgefrist. Wat een heroïsche strijd tegen het water!

‘So, summing up.’ Nog vijf sheets. De chairman laat de kookwekker nog maar eens een derde keer afgaan. Code rood. Het diner bestaat onveranderlijk uit lokale spijzen en veel drank. De setting is aangepast aan de plaatselijke folklore. Ik heb al eens in een middeleeuws kasteel gedineerd (Italië), aan lange tafels met bierpullen (Duitsland), in een verfijnd Japans restaurant en in een rodeo-theater met bijpassende lasso-show (VS). In Volendam werden door een seniorengroep traditionele Hollandse dansen uitgevoerd waarvan ik niet eens wist dat die bestonden. Alleen van de Driekusman had ik wel eens gehoord. Belangrijk is om bij binnenkomst van het restaurant alert te zijn. Het is cruciaal om tijdens het diner aan de goede tafel te gaan zitten. Wie per ongeluk terecht komt tussen een groep Oezbeken die de macht over de Engelse taal door het stijgende alcoholpromillage snel aan hetverliezen zijn, heeft een lange avond.

‘Finally I come to my conclusions.’ Opluchting in de zaal; de laatste twee sheets. De belangrijkste gang van het Volendamse diner was een Hollands buffet. De lekkerste hapjes uit de nationale keuken lagen rijkelijk uitgestald om door de conferentiegangers op hun bord geschept te worden. Alleen was men vergeten een nadere toelichting te geven. Ik heb mensen gerookte makreel met kaasblokjes zien combineren, en nasi goreng met appelmoes en daar weer bovenop een zoute haring.

‘There’s time for only one or two short questions before we move on to the next talk.’ En toch. Dit circus van informatie en contacten werkt perfect. Een week pure aandacht voor het onderzoek, van vroeg tot laat. Gebroken Engels als voertaal. Oneindig veel efficiënter dan artikelen lezen, e-mailen, Internetten. Meestal kom ik met een koffer vol nieuwe ideeën weer terug. De nasmaak van haring, bier of sake is in het vliegtuig alweer snel verdwenen. En twee nicotinekauwgommetjes maken zelfs de vlucht vanuit Japan draaglijk. Zo wordt onderzoeksgeld goed besteed.
Barend Thijsse

‘How much more time do I have left, mr. chairman? Two minutes? Great, that’s all I need.’ Ervaren sprekers op internationale conferenties weten precies hoe ze moeten liegen. Nog achttien overheadsheets te gaan. Het is ook niet makkelijk om in vijftien minuten een half jaar werk te presenteren. De zaal gaat er voor zitten, iedereen kent het verschijnsel. De race tegen de klok is een van de dingen die conferentiebezoek zo aantrekkelijk maken. Gaat de chairman ingrijpen? Kan de spreker zijn eigen acceleratie bijhouden? Alarmcode geel.

‘So let me briefly talk about my second subject.’ Onverstoorbaar. Nog veertien sheets. Buiten de zaal vinden de andere activiteiten plaats. Meetresultaten worden vergeleken, samenwerkingsverbanden worden opgezet en tips voor goede postdocs worden uitgewisseld. Hier en daar worden geïmproviseerde sollicitatiegesprekken gehouden en manuscripten gereviewed. Een enkeling zit even een sigaret te roken. Alleen in de VS is dat verboden, waardoor er ook buiten het gebouw levendigheid heerst.

‘My last couple of sheets will show…’ Nog elf. En dan die stomme tasjes, natuurlijk. Iedere deelnemer krijgt hetzelfde tasje, met conferentielogo. Het geeft een sukkelig beeld ’s avonds in de stad. Zoekend rondkijkende figuren, allemaal vastgeklampt aan hetzelfde onhandige tasje, aarzelend restaurants overwegend.

‘Now coming to the end of this talk.’ Nog maar acht sheets. Standaard onderdeel van bijna alle conferenties is het uitje, meestal op woensdagmiddag. Excursie naar een lokale toeristische attractie gevolgd door een diner. Uitjes zijn meestal niet leuk, want onderzoek en smalltalk gaan niet samen. Men praat liever over de wetenschap dan dat men aandacht besteed aan een indianenreservaat, een uitzichtpunt of een fraai geconstrueerde hangbrug die zich toevallig in de buurt van de conferentie bevindt. Laatst was ik bij conferenties in Osaka en in Amsterdam. Het Amsterdamse uitje ging naar Marken. Tijdens de busrit werd mijn kennis over inpoldering, ringvaarten, de Afsluitdijk en de teloorgegane visserij weer eens helemaal opgefrist. Wat een heroïsche strijd tegen het water!

‘So, summing up.’ Nog vijf sheets. De chairman laat de kookwekker nog maar eens een derde keer afgaan. Code rood. Het diner bestaat onveranderlijk uit lokale spijzen en veel drank. De setting is aangepast aan de plaatselijke folklore. Ik heb al eens in een middeleeuws kasteel gedineerd (Italië), aan lange tafels met bierpullen (Duitsland), in een verfijnd Japans restaurant en in een rodeo-theater met bijpassende lasso-show (VS). In Volendam werden door een seniorengroep traditionele Hollandse dansen uitgevoerd waarvan ik niet eens wist dat die bestonden. Alleen van de Driekusman had ik wel eens gehoord. Belangrijk is om bij binnenkomst van het restaurant alert te zijn. Het is cruciaal om tijdens het diner aan de goede tafel te gaan zitten. Wie per ongeluk terecht komt tussen een groep Oezbeken die de macht over de Engelse taal door het stijgende alcoholpromillage snel aan hetverliezen zijn, heeft een lange avond.

‘Finally I come to my conclusions.’ Opluchting in de zaal; de laatste twee sheets. De belangrijkste gang van het Volendamse diner was een Hollands buffet. De lekkerste hapjes uit de nationale keuken lagen rijkelijk uitgestald om door de conferentiegangers op hun bord geschept te worden. Alleen was men vergeten een nadere toelichting te geven. Ik heb mensen gerookte makreel met kaasblokjes zien combineren, en nasi goreng met appelmoes en daar weer bovenop een zoute haring.

‘There’s time for only one or two short questions before we move on to the next talk.’ En toch. Dit circus van informatie en contacten werkt perfect. Een week pure aandacht voor het onderzoek, van vroeg tot laat. Gebroken Engels als voertaal. Oneindig veel efficiënter dan artikelen lezen, e-mailen, Internetten. Meestal kom ik met een koffer vol nieuwe ideeën weer terug. De nasmaak van haring, bier of sake is in het vliegtuig alweer snel verdwenen. En twee nicotinekauwgommetjes maken zelfs de vlucht vanuit Japan draaglijk. Zo wordt onderzoeksgeld goed besteed.
Barend Thijsse