“Hoe komt het dat wanneer je herhaaldelijk in een warme kop koffie of thee op de bodem tikt met je lepeltje, er een oplopende tiktoon te horen is?” Ir.
Share
Jochem Berends, werkzaam bij de faculteit Luchtvaart- en Ruimtevaarttechniek, stelde deze vraag afgelopen week.
Dennis Priester, vierdejaarsstudent en studie onbekend, stelt dat dit alleen gebeurt in bepaalde gevallen. “Naar mijn weten treed dit normaal alleen op als je melk of suiker toevoegt en dan roert. Een mogelijke verklaring zou kunnen zijn dat de geluidssnelheid in de vloeistof verandert door beweging, afkoeling of verandering in samenstelling.”
De reactie van Tim Baart, eerstejaars technische natuurkunde, sluit hier op aan. “De frequentie is de golflengte maal de geluidssnelheid. De golflengte staat vast in een kopje koffie. De truc met de koffie zit hem in de luchtbelletjes die je erin roert voordat je gaat tikken, het werkt dus alleen met schuimige koffie. Deze luchtbelletjes verlagen de geluidssnelheid van 1500 meter per seconde (water) naar ongeveer 25 meter per seconde. Dit laatste volgt uit de golfvergelijking, de snelheid schaalt omgekeerd evenredig met de samendrukbaarheid van het medium. Deze wordt groter door de luchtbelletjes en dus wordt de snelheid kleiner: hoe slapper het systeem is gespannen, hoe langzamer de snelheid. Naarmate er meer wordt getikt stijgen de belletjes uit de koffie, en neemt de snelheid toe. Hiermee dus ook de frequentie en vandaar de oplopende toon. Deze truc werkt overigens zo’n vijf keer, daarna is je koffie ‘dood’.”
Een nieuwe vraag wordt gesteld door Rogier van Enk, zesdejaarsstudent luchtvaart- en ruimtevaarttechniek. “Veel levensmiddelen lust je al van jongs af aan. Sommige producten lusten de meeste mensen echter pas op latere leeftijd, zoals bier, koffie en olijven. Waarom moet je sommige dingen ‘leren’ eten?” (TvL)
Reacties of nieuwe vragen kun je wekelijks voor maandag 16.00 uur mailen naar: waarom_daarom@yahoo.com. Maximaal vijftig woorden, en vergeet je naam, studie en studiejaar niet te vermelden.
“Hoe komt het dat wanneer je herhaaldelijk in een warme kop koffie of thee op de bodem tikt met je lepeltje, er een oplopende tiktoon te horen is?” Ir. Jochem Berends, werkzaam bij de faculteit Luchtvaart- en Ruimtevaarttechniek, stelde deze vraag afgelopen week.
Dennis Priester, vierdejaarsstudent en studie onbekend, stelt dat dit alleen gebeurt in bepaalde gevallen. “Naar mijn weten treed dit normaal alleen op als je melk of suiker toevoegt en dan roert. Een mogelijke verklaring zou kunnen zijn dat de geluidssnelheid in de vloeistof verandert door beweging, afkoeling of verandering in samenstelling.”
De reactie van Tim Baart, eerstejaars technische natuurkunde, sluit hier op aan. “De frequentie is de golflengte maal de geluidssnelheid. De golflengte staat vast in een kopje koffie. De truc met de koffie zit hem in de luchtbelletjes die je erin roert voordat je gaat tikken, het werkt dus alleen met schuimige koffie. Deze luchtbelletjes verlagen de geluidssnelheid van 1500 meter per seconde (water) naar ongeveer 25 meter per seconde. Dit laatste volgt uit de golfvergelijking, de snelheid schaalt omgekeerd evenredig met de samendrukbaarheid van het medium. Deze wordt groter door de luchtbelletjes en dus wordt de snelheid kleiner: hoe slapper het systeem is gespannen, hoe langzamer de snelheid. Naarmate er meer wordt getikt stijgen de belletjes uit de koffie, en neemt de snelheid toe. Hiermee dus ook de frequentie en vandaar de oplopende toon. Deze truc werkt overigens zo’n vijf keer, daarna is je koffie ‘dood’.”
Een nieuwe vraag wordt gesteld door Rogier van Enk, zesdejaarsstudent luchtvaart- en ruimtevaarttechniek. “Veel levensmiddelen lust je al van jongs af aan. Sommige producten lusten de meeste mensen echter pas op latere leeftijd, zoals bier, koffie en olijven. Waarom moet je sommige dingen ‘leren’ eten?” (TvL)
Reacties of nieuwe vragen kun je wekelijks voor maandag 16.00 uur mailen naar: waarom_daarom@yahoo.com. Maximaal vijftig woorden, en vergeet je naam, studie en studiejaar niet te vermelden.
Comments are closed.