Slapen op een zwevend bed. De opzienbarende uitvinding van ir. Janjaap Ruijssenaars werd door Time uitgeroepen als een van de beste uitvindingen van 2006.
Delen
In 2000 liep Janjaap Ruijssenaars, die Bouwkunde studeerde aan de TU, al rond met het idee voor een zwevend bed. Maar toen hij in de sciencefictionfilm ‘2001: a space Odyssey’ van Stanley Kubrick een zwevende steen zag, raakte hij pas echt in vervoering. Dat was precies de vorm die hij zocht voor zijn bed!
“De afmetingen waren perfect”, zegt Ruijssenaars. “Een strakke rechthoek. De lengte is twee keer de breedte. De steen was zwart, ook dat heb ik overgenomen. Mijn bed is een eerbetoon aan de film.”
In stilte perfectioneerde hij daarna zes jaar lang zijn zwevende bed. Ruijssenaars wilde een magnetisch veld creëren, waarboven het bed zou zweven. “Een heel leger van ingenieurs waarschuwde me dat het nooit zou lukken. ‘Al zou je de hele kerncentrale van Borssele gebruiken, dan nog krijg je dat niet voor elkaar’, zei iemand.”
Maar Ruijssenaars liet zich niet uit het veld slaan. “De zwaartekracht bindt alle architecten ter wereld, of ze nu heel moderne gebouwen maken of ouderwetse. Als ik echt wilde vernieuwen, moest ik door de zwaartekracht heen breken. Die gedachte fascineerde me.”
Om het bed te laten zweven, maakt Ruijssenaars gebruik van een simpel principe. “Het bed zweeft door afstotende magneten. Noord stoot noord af. Onder het bed wordt in de vloer een magneet gebouwd, de andere magneet zit in het bed. Het bed wordt op zijn plaats gehouden door vier kabels die aan de grond vastzitten en aan de hoeken van het bed.”
De technische uitwerking blijkt ingewikkeld. “Boven op het bed moet het magnetische veld praktisch nul zijn, dat is heel lastig te realiseren. Het matras moet ook veertig centimeter boven de grond blijven zweven, anders is het te laag en ziet het er niet mooi uit. Het bed kan negenhonderd kilo dragen, daar heb ik ook lang aan zitten rekenen. En het moet gemakkelijk getransporteerd kunnen worden. Maar gelukkig is dat allemaal gelukt.”
Al houdt Ruijssenaars een kleine slag om de arm over de magnetische straling. “Ik zou er bijvoorbeeld niet op gaan liggen terwijl je bankpas in je broekzak zit, want die dingen zijn erg gevoelig. Maar met een laptop kun je er gerust op zitten.”
Het resultaat, een soort vliegend tapijt, spreekt tot de verbeelding. Nadat Ruijssenaars’ ontwerp door Time was verkozen tot een van de beste ontwerpen van 2006, werd hij overspoeld met reacties. “De uitverkiezing voelt als een belangrijke oorkonde of prijs.” Vorige week belde zelfs een producer van de Oprah Winfrey show. Of hij met zijn bed langs kan komen in de uitzending.
Van Ruijssenaars is verheugd over alle aandacht. “Zes jaar lang heb ik er teruggetrokken aan gewerkt. Zelfs mijn familie en vrienden wisten bijna niet meer dat ik nog steeds met mijn zwevende bed bezig was.”
Er zijn tot dusver nog geen orders binnen gekomen. Wel hebben een vermogende Turk en een Amerikaanse bedrijf naar het bed van 1,2 miljoen euro geïnformeerd.
Een volgend project heeft Ruijssenaars al in zijn hoofd: een zwevend theehuisje. “Dat kun je op hetzelfde principe baseren als mijn bed. Het zou toch prachtig zijn om midden in de natuur in een zwevend paviljoen een kopje thee te drinken?”
Het zwevende bed van Janjaap Ruijssenaars. (Illustratie: Janjaap Ruijssenaars)
In 2000 liep Janjaap Ruijssenaars, die Bouwkunde studeerde aan de TU, al rond met het idee voor een zwevend bed. Maar toen hij in de sciencefictionfilm ‘2001: a space Odyssey’ van Stanley Kubrick een zwevende steen zag, raakte hij pas echt in vervoering. Dat was precies de vorm die hij zocht voor zijn bed!
“De afmetingen waren perfect”, zegt Ruijssenaars. “Een strakke rechthoek. De lengte is twee keer de breedte. De steen was zwart, ook dat heb ik overgenomen. Mijn bed is een eerbetoon aan de film.”
In stilte perfectioneerde hij daarna zes jaar lang zijn zwevende bed. Ruijssenaars wilde een magnetisch veld creëren, waarboven het bed zou zweven. “Een heel leger van ingenieurs waarschuwde me dat het nooit zou lukken. ‘Al zou je de hele kerncentrale van Borssele gebruiken, dan nog krijg je dat niet voor elkaar’, zei iemand.”
Maar Ruijssenaars liet zich niet uit het veld slaan. “De zwaartekracht bindt alle architecten ter wereld, of ze nu heel moderne gebouwen maken of ouderwetse. Als ik echt wilde vernieuwen, moest ik door de zwaartekracht heen breken. Die gedachte fascineerde me.”
Om het bed te laten zweven, maakt Ruijssenaars gebruik van een simpel principe. “Het bed zweeft door afstotende magneten. Noord stoot noord af. Onder het bed wordt in de vloer een magneet gebouwd, de andere magneet zit in het bed. Het bed wordt op zijn plaats gehouden door vier kabels die aan de grond vastzitten en aan de hoeken van het bed.”
De technische uitwerking blijkt ingewikkeld. “Boven op het bed moet het magnetische veld praktisch nul zijn, dat is heel lastig te realiseren. Het matras moet ook veertig centimeter boven de grond blijven zweven, anders is het te laag en ziet het er niet mooi uit. Het bed kan negenhonderd kilo dragen, daar heb ik ook lang aan zitten rekenen. En het moet gemakkelijk getransporteerd kunnen worden. Maar gelukkig is dat allemaal gelukt.”
Al houdt Ruijssenaars een kleine slag om de arm over de magnetische straling. “Ik zou er bijvoorbeeld niet op gaan liggen terwijl je bankpas in je broekzak zit, want die dingen zijn erg gevoelig. Maar met een laptop kun je er gerust op zitten.”
Het resultaat, een soort vliegend tapijt, spreekt tot de verbeelding. Nadat Ruijssenaars’ ontwerp door Time was verkozen tot een van de beste ontwerpen van 2006, werd hij overspoeld met reacties. “De uitverkiezing voelt als een belangrijke oorkonde of prijs.” Vorige week belde zelfs een producer van de Oprah Winfrey show. Of hij met zijn bed langs kan komen in de uitzending.
Van Ruijssenaars is verheugd over alle aandacht. “Zes jaar lang heb ik er teruggetrokken aan gewerkt. Zelfs mijn familie en vrienden wisten bijna niet meer dat ik nog steeds met mijn zwevende bed bezig was.”
Er zijn tot dusver nog geen orders binnen gekomen. Wel hebben een vermogende Turk en een Amerikaanse bedrijf naar het bed van 1,2 miljoen euro geïnformeerd.
Een volgend project heeft Ruijssenaars al in zijn hoofd: een zwevend theehuisje. “Dat kun je op hetzelfde principe baseren als mijn bed. Het zou toch prachtig zijn om midden in de natuur in een zwevend paviljoen een kopje thee te drinken?”
Het zwevende bed van Janjaap Ruijssenaars. (Illustratie: Janjaap Ruijssenaars)
Comments are closed.