Campus

Visitatie

Onder de leden van de visitatiecommissie waren er drie die internationaal tot de grootheden behoorden. Eén van hen was een founding father van ons vakgebied.

Ik kende zijn naam van omslagen van de boeken die al tentamenstof waren toen ik nog student was. Zijn boeken blinken uit in duidelijkheid, niet in bescheidenheid.

De visitatie vond plaats in parallelle sessies waarin leden van onze onderzoeksgroep in verschillende dwarsdoorsneden werden geïnterviewd door de visitatiecommissie. Ik schoof aan bij een sessie die ging over carrièremogelijkheden binnen de onderzoeksgroep. De sessie begon stipt op tijd. De beroemde professor zou er ook bij zijn, maar vooralsnog ontbrak hij. Toen ongeveer de helft van de geplande duur van de ontmoeting voorbij was, kwam een oude tengere man de zaal binnenschuifelen. Hi guys, ik was verdwaald, sorry.

De beroemde professor was op geen enkele manier het equivalent van de glanzende naam op de leerboeken. Zijn hals, zijn vingers en zijn polsen waren zo dun dat hij breekbaar leek. Hij zette zijn stramme lijf aan de vergadertafel. De zon belichtte hem van achter waardoor zijn dunne grijze haar een witte krans om zijn perfect ronde schedel vormde. Het zonlicht kleurde zijn oren doorschijnend roze.

Hij keek de kring rond en gebaarde de voorzitter met een rustig handgebaar dat we verder moesten gaan. Een promovendus begon te vertellen over de werkelijk fantastische carrièremogelijkheden binnen onze onderzoeksgroep. Na twee zinnen begon het gevecht van de beroemde professor tegen de zware oogleden. Toen vervolgens een docent aan het woord was over de ongekende carrièremogelijkheden viel de kin van de beroemde professor op zijn borst. Hij zou niet meer wakker worden gedurende deze sessie.

Na afloop van twee visitatiedagen stapte de beroemde professor het kantoor van onze hoogleraar binnen. Hadden wij misschien een T-shirt van de TU voor hem? En misschien eentje voor zijn vrouw?

Willemijn Dicke

Onder de leden van de visitatiecommissie waren er drie die internationaal tot de grootheden behoorden. Eén van hen was een founding father van ons vakgebied. Ik kende zijn naam van omslagen van de boeken die al tentamenstof waren toen ik nog student was. Zijn boeken blinken uit in duidelijkheid, niet in bescheidenheid.

De visitatie vond plaats in parallelle sessies waarin leden van onze onderzoeksgroep in verschillende dwarsdoorsneden werden geïnterviewd door de visitatiecommissie. Ik schoof aan bij een sessie die ging over carrièremogelijkheden binnen de onderzoeksgroep. De sessie begon stipt op tijd. De beroemde professor zou er ook bij zijn, maar vooralsnog ontbrak hij. Toen ongeveer de helft van de geplande duur van de ontmoeting voorbij was, kwam een oude tengere man de zaal binnenschuifelen. Hi guys, ik was verdwaald, sorry.

De beroemde professor was op geen enkele manier het equivalent van de glanzende naam op de leerboeken. Zijn hals, zijn vingers en zijn polsen waren zo dun dat hij breekbaar leek. Hij zette zijn stramme lijf aan de vergadertafel. De zon belichtte hem van achter waardoor zijn dunne grijze haar een witte krans om zijn perfect ronde schedel vormde. Het zonlicht kleurde zijn oren doorschijnend roze.

Hij keek de kring rond en gebaarde de voorzitter met een rustig handgebaar dat we verder moesten gaan. Een promovendus begon te vertellen over de werkelijk fantastische carrièremogelijkheden binnen onze onderzoeksgroep. Na twee zinnen begon het gevecht van de beroemde professor tegen de zware oogleden. Toen vervolgens een docent aan het woord was over de ongekende carrièremogelijkheden viel de kin van de beroemde professor op zijn borst. Hij zou niet meer wakker worden gedurende deze sessie.

Na afloop van twee visitatiedagen stapte de beroemde professor het kantoor van onze hoogleraar binnen. Hadden wij misschien een T-shirt van de TU voor hem? En misschien eentje voor zijn vrouw?

Willemijn Dicke

Redacteur Redactie

Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.