Unzipped

br />
De ontwerphal aan de Drebbelweg is tien uur lang het toneel voor een Lowlands-in-het-klein. De Delftse liefhebbers van ‘andere’ muziek hebben er een goede avond: bijna twintig acts zijn gecontracteerd, variërend van naar gabber neigende house tot punkrock. En voor degenen die zich niet zo thuis voelen bij deze muziek zijn er skatedemo’s, een Barbie-diaserie en pizza’s.

Voor de enthousiastelingen staat een rode cocktail klaar. Gratis. Dan moet je echter wel voor negenen binnen zijn. Het grote publiek laat zich hierdoor niet lokken. Gevolg: de aanstekelijke gitaarrock van het eerste bandje, Jerry, krijgt minder aandacht dan het verdient. In een grote kring rond het podium – op veilige afstand – beweegt slechts een enkeling voorzichtig mee op de muziek. De bonnenverkoop lijkt vooralsnog een hogere prioriteit te hebben. ,,Dank jullie wel, hoor”, zegt Jerry’s zangeres met een ironische glimlach op haar gezicht, nadat een schamel applaus haar ten deel is gevallen.

Vanaf een uur of elf wordt toch duidelijk waarom de organisatie de borden ‘uitverkocht’ bij de ingang heeft opgehangen. Jan Rot – vooral leuk omdat hij een bekend gezicht heeft – en de techno met gitaar en bas van S.I.T.P. zijn dan al weer de kleedkamer in verdwenen. Het hoofdpodium, gezegend met de chemische naam fluor, is een uurtje het domein van Flowers for Breakfast. Een wat alternatief instrumentarium en de stem van de snufferige zangeres leveren een geluid op zoals we dat gewend zijn van de hedendaagse Belgische popmuziek: verrassend en verfrissend. Het eerste onwennige pogoën is begonnen en de toon voor de rest van de avond is gezet.

Nog meer Belgen. Flowers for Breakfast wordt gevolgd door de Evil Superstars, een band die vooral opvalt door de obscuriteit van zanger Mauro Pawlovski. Voordat zijn optreden wordt aangekondigd door de mateloos storende dj van radio NRG – ook de titels van alle afzonderlijke nummers van de Superstars worden op NRG-wijze de zaal in geslingerd – stapt hij zeer mimisch over en tussen de gebundelde lichtstralen door. En ook tijdens het optreden schrikt hij er niet voor terug af en toe de grond op te zoeken voor een lenige danspas. De muziek varieert van jazz tot rock, maar straalt voortdurend energie de zaal in. Verhitte hoofden en bezwete shirts.

Ook bij the Oblivians. Waarom deze Amerikaanse publiekstrekker genoegen moest nemen met het kleine zip-podium blijft een onbeantwoorde vraag. Feit is dat degenen die de gladde trappen naar boven trotseren, beloond worden met een gezonde dosis dansbare herrie. Duwen, trekken, springen, slaan en toch blijven lachen. Een onzekere stagedive van het lage podium maakt het festival compleet.

Vermoeide gezichten beginnen rond vier uur af te druipen richting kapstok. Het haar is minder roze, de shirts zijn minder strak, kleurcombinaties lijken minder fel, glitters zijn verdwenen, leren jurkjes schijnen minder fout en de make-up is uitgelopen. Zipped again? De reacties zijn echteroverwegend positief. Ook van de echte die-hards, die tot diep in de nacht kunnen meeschokken op de beats van Planet mu in de house-zaal. Volgend jaar weer?

Roze haren, strakke shirts, felle kleurcombinaties, foute glitters, leren jurkjes of dikke make-up. Het thema ‘unzipped‘ van het IO-festival, afgelopen vrijdag, is voor vele interpretaties vatbaar.

De ontwerphal aan de Drebbelweg is tien uur lang het toneel voor een Lowlands-in-het-klein. De Delftse liefhebbers van ‘andere’ muziek hebben er een goede avond: bijna twintig acts zijn gecontracteerd, variërend van naar gabber neigende house tot punkrock. En voor degenen die zich niet zo thuis voelen bij deze muziek zijn er skatedemo’s, een Barbie-diaserie en pizza’s.

Voor de enthousiastelingen staat een rode cocktail klaar. Gratis. Dan moet je echter wel voor negenen binnen zijn. Het grote publiek laat zich hierdoor niet lokken. Gevolg: de aanstekelijke gitaarrock van het eerste bandje, Jerry, krijgt minder aandacht dan het verdient. In een grote kring rond het podium – op veilige afstand – beweegt slechts een enkeling voorzichtig mee op de muziek. De bonnenverkoop lijkt vooralsnog een hogere prioriteit te hebben. ,,Dank jullie wel, hoor”, zegt Jerry’s zangeres met een ironische glimlach op haar gezicht, nadat een schamel applaus haar ten deel is gevallen.

Vanaf een uur of elf wordt toch duidelijk waarom de organisatie de borden ‘uitverkocht’ bij de ingang heeft opgehangen. Jan Rot – vooral leuk omdat hij een bekend gezicht heeft – en de techno met gitaar en bas van S.I.T.P. zijn dan al weer de kleedkamer in verdwenen. Het hoofdpodium, gezegend met de chemische naam fluor, is een uurtje het domein van Flowers for Breakfast. Een wat alternatief instrumentarium en de stem van de snufferige zangeres leveren een geluid op zoals we dat gewend zijn van de hedendaagse Belgische popmuziek: verrassend en verfrissend. Het eerste onwennige pogoën is begonnen en de toon voor de rest van de avond is gezet.

Nog meer Belgen. Flowers for Breakfast wordt gevolgd door de Evil Superstars, een band die vooral opvalt door de obscuriteit van zanger Mauro Pawlovski. Voordat zijn optreden wordt aangekondigd door de mateloos storende dj van radio NRG – ook de titels van alle afzonderlijke nummers van de Superstars worden op NRG-wijze de zaal in geslingerd – stapt hij zeer mimisch over en tussen de gebundelde lichtstralen door. En ook tijdens het optreden schrikt hij er niet voor terug af en toe de grond op te zoeken voor een lenige danspas. De muziek varieert van jazz tot rock, maar straalt voortdurend energie de zaal in. Verhitte hoofden en bezwete shirts.

Ook bij the Oblivians. Waarom deze Amerikaanse publiekstrekker genoegen moest nemen met het kleine zip-podium blijft een onbeantwoorde vraag. Feit is dat degenen die de gladde trappen naar boven trotseren, beloond worden met een gezonde dosis dansbare herrie. Duwen, trekken, springen, slaan en toch blijven lachen. Een onzekere stagedive van het lage podium maakt het festival compleet.

Vermoeide gezichten beginnen rond vier uur af te druipen richting kapstok. Het haar is minder roze, de shirts zijn minder strak, kleurcombinaties lijken minder fel, glitters zijn verdwenen, leren jurkjes schijnen minder fout en de make-up is uitgelopen. Zipped again? De reacties zijn echteroverwegend positief. Ook van de echte die-hards, die tot diep in de nacht kunnen meeschokken op de beats van Planet mu in de house-zaal. Volgend jaar weer?