Campus

Synchroonzwemmen

De Witte de Withstraat in Rotterdam. Een felle nazomerzon brandt op mijn wang. Het is nog rustig. Ik drink koffie op een terras en bekijk de wereld.

Het is de Wereld van Witte de With.

Dat staat in de folder die ik gekregen heb van een vrouw in een zeecontainer. Ik kan mijn interieurzonden opbiechten (alles van Ikea), naar een ‘multiple verkoop’ gaan (waar je minstens twee dingen kunt kopen!) of een live videoperformance bijwonen (het indrukken van de startknop is niet opgenomen?). Ik reken af, begin te lopen en zie wel waar ik uitkom.

Ik kom uit in een tot expositieruimte omgebouwde hal. Volgens de folder ‘TENT’. Naast foto’s, beelden en schilderijen is er dans. Door twee dames in grijze pakken. Ze hebben een kwart cirkel tot hun beschikking. Ze bewegen identiek en vallen enthousiast tegen de muur, glijden naar de grond en staan weer op. Ze zwaaien vervaarlijk met hun armen en hun hoofd. Omdat dans de kunstvorm is die ik wel het minst begrijp (mime uitgezonderd) laat ik mijn fantasie de vrije loop. Mijn eerste gedachte gaat uit naar synchroonzwemmen, want daar lijkt het op. Toch kan het dat niet zijn, want de bevroren glimlach ontbreekt. En waarom geen glitterpakken maar nette kostuums? Die brengen me bij het glazen plafond voor hoogopgeleide vrouwen. Deze dames visualiseren hoe het is om daar tegenaan te lopen. De inspanningen en de frustraties. Best tevreden dat ik het idee heb gevonden applaudisseer ik extra hard als ze klaar zijn.

Als het publiek weer uiteen gewaaierd is om bijvoorbeeld te figureren in de gangenstelsels van een Italiaanse menselijke mol, vind ik naast een deurpost een geprint A4-tje. Daar staat het antwoord op. Ze dansten een interpretatie van architectuur.

Misschien is het een idee voor als ik afstudeer. Wat nou maquette, powerpoint of praatje? Performance!

De Witte de Withstraat in Rotterdam. Een felle nazomerzon brandt op mijn wang. Het is nog rustig. Ik drink koffie op een terras en bekijk de wereld. Het is de Wereld van Witte de With.

Dat staat in de folder die ik gekregen heb van een vrouw in een zeecontainer. Ik kan mijn interieurzonden opbiechten (alles van Ikea), naar een ‘multiple verkoop’ gaan (waar je minstens twee dingen kunt kopen!) of een live videoperformance bijwonen (het indrukken van de startknop is niet opgenomen?). Ik reken af, begin te lopen en zie wel waar ik uitkom.

Ik kom uit in een tot expositieruimte omgebouwde hal. Volgens de folder ‘TENT’. Naast foto’s, beelden en schilderijen is er dans. Door twee dames in grijze pakken. Ze hebben een kwart cirkel tot hun beschikking. Ze bewegen identiek en vallen enthousiast tegen de muur, glijden naar de grond en staan weer op. Ze zwaaien vervaarlijk met hun armen en hun hoofd. Omdat dans de kunstvorm is die ik wel het minst begrijp (mime uitgezonderd) laat ik mijn fantasie de vrije loop. Mijn eerste gedachte gaat uit naar synchroonzwemmen, want daar lijkt het op. Toch kan het dat niet zijn, want de bevroren glimlach ontbreekt. En waarom geen glitterpakken maar nette kostuums? Die brengen me bij het glazen plafond voor hoogopgeleide vrouwen. Deze dames visualiseren hoe het is om daar tegenaan te lopen. De inspanningen en de frustraties. Best tevreden dat ik het idee heb gevonden applaudisseer ik extra hard als ze klaar zijn.

Als het publiek weer uiteen gewaaierd is om bijvoorbeeld te figureren in de gangenstelsels van een Italiaanse menselijke mol, vind ik naast een deurpost een geprint A4-tje. Daar staat het antwoord op. Ze dansten een interpretatie van architectuur.

Misschien is het een idee voor als ik afstudeer. Wat nou maquette, powerpoint of praatje? Performance!

Redacteur Redactie

Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.