Struikelende koe

Het publiek reageert enthousiast, er wordt luid geapplaudisseerd en de rozen vliegen door de zaal naar het toneel.

Bij theatersport wordt toneel gespeeld waarvan alleen het begin vast staat. ,,Wat u te zien krijgt bepaalt u zelf”, kregen de toeschouwers afgelopen maandag in de Vrije Akademie Westvest voor aanvang van de wedstrijd te horen.

De teams die het tegen elkaar opnamen waren samengesteld uit deelnemers van de beginners- en gevorderden-cursus van de Delftse Komedie. De spelers voerden de opdrachten, die aan beide teams gegeven werden, op geheel eigen wijze uit. Het publiek bepaalde de input, zoals de emotie die uitgebeeld moest worden, of het beroep of de tik die iemand heeft. De meeste toeschouwers kenden de spelregels en bedachten moeilijk te spelen situaties.

Naast het aanreiken van onderwerpen en opdrachten, moest de zaal de geleverde prestaties beoordelen. Door handopsteken werd bepaald welk team de opdracht het best uitvoerde.

Daarnaast lette de jury, ‘meesters’ geheten, speciaal op techniek, inhoud en amusementswaarde. Zo deelden ze een gele kaart uit als een speler het spel blokkeerde: een doodzonde in de theatersport waar het helemaal op anticiperende medespelers aankomt.

De hele avond was theater, dus ook de rechters. De drie in toga gehulde figuren deelden met gladgestreken gezichten uiterst spaarzaam punten uit. Het publiek uitte zijn ongenoegen over oordelen van de quasi strenge jury door te gooien met % speciaal voor dit doel uitgedeelde – natte sponzen. Zo leed het enthousiasme van spelers en publiek toch niet onder de stijve jury.

De acteurs schotelden het publiek de meest wonderbaarlijke scènes voor: het opheffen van Frankrijk (een halve meter de lucht in) als futuristische gebeurtenis, een sterfscène in een poppenhuis of de opdracht om een ‘beklemmende scène’ te spelen waarin een romanschrijver en een koe optreden en een wasknijper het % door de zaal opgegeven % beklemmende voorwerp was. De scène eindigde in het struikelen van de koe. Als een violist en twee pianisten er dan ook nog eens in slagen hier een bijpassend muziekje bij te maken, zou je bijna vergeten dat het hier om theater à la minute ging.

,,Wij gaan een operascène op een oer-Hollandse locatie spelen. Mag ik van u zo’n locatie?” Ogenblikkelijk roept iemand uit het publiek ‘Volendam’, waarna het team theatersporters – improviserend en valse aria’s zingend % uitkomt op een lofzang op de al even Hollandse gevulde koek. Het publiek reageert enthousiast, er wordt luid geapplaudisseerd en de rozen vliegen door de zaal naar het toneel.

Bij theatersport wordt toneel gespeeld waarvan alleen het begin vast staat. ,,Wat u te zien krijgt bepaalt u zelf”, kregen de toeschouwers afgelopen maandag in de Vrije Akademie Westvest voor aanvang van de wedstrijd te horen.

De teams die het tegen elkaar opnamen waren samengesteld uit deelnemers van de beginners- en gevorderden-cursus van de Delftse Komedie. De spelers voerden de opdrachten, die aan beide teams gegeven werden, op geheel eigen wijze uit. Het publiek bepaalde de input, zoals de emotie die uitgebeeld moest worden, of het beroep of de tik die iemand heeft. De meeste toeschouwers kenden de spelregels en bedachten moeilijk te spelen situaties.

Naast het aanreiken van onderwerpen en opdrachten, moest de zaal de geleverde prestaties beoordelen. Door handopsteken werd bepaald welk team de opdracht het best uitvoerde.

Daarnaast lette de jury, ‘meesters’ geheten, speciaal op techniek, inhoud en amusementswaarde. Zo deelden ze een gele kaart uit als een speler het spel blokkeerde: een doodzonde in de theatersport waar het helemaal op anticiperende medespelers aankomt.

De hele avond was theater, dus ook de rechters. De drie in toga gehulde figuren deelden met gladgestreken gezichten uiterst spaarzaam punten uit. Het publiek uitte zijn ongenoegen over oordelen van de quasi strenge jury door te gooien met % speciaal voor dit doel uitgedeelde – natte sponzen. Zo leed het enthousiasme van spelers en publiek toch niet onder de stijve jury.

De acteurs schotelden het publiek de meest wonderbaarlijke scènes voor: het opheffen van Frankrijk (een halve meter de lucht in) als futuristische gebeurtenis, een sterfscène in een poppenhuis of de opdracht om een ‘beklemmende scène’ te spelen waarin een romanschrijver en een koe optreden en een wasknijper het % door de zaal opgegeven % beklemmende voorwerp was. De scène eindigde in het struikelen van de koe. Als een violist en twee pianisten er dan ook nog eens in slagen hier een bijpassend muziekje bij te maken, zou je bijna vergeten dat het hier om theater à la minute ging.