Rood-wit-blauw

Ik begon het studentenleven net een beetje onder de knie te krijgen.

Maar wat als ik vijftien jaar later was begonnen met studeren? Het is juli 2013, ik woon achter de gele gordijnen van mijn eerste studentenhuis boven snackbar ‘De Pitstop’ in Den Hoorn, ben net twee jaar lid bij Sint Jansbrug en verzamel vlijtig studerend mijn studiepunten. Ik begin het studentenleven net een beetje onder de knie te krijgen.

Tot zover geen verschil. Maar bovenop het gebouw van Elektrotechniek vlamt niet meer het vuur van Prometheus, maar fonkelt het nieuwe rood-wit-blauwe logo van de TU Nederland. De TU Delft is drie jaar eerder opgegaan in een federatie van Nederlandse TU’s. Niet lang daarna zijn ze gefuseerd.

In ditzelfde 2013 nodig ik mijn trotse ouders uit voor een uitreiking: ik krijg mijn bachelordiploma. Maar wat nu? Volgens de menukaart van het restaurant dat studeren heet kan ik kiezen uit een flinke stapel masters. Wil ik verder studeren bij mijn eigen faculteit in Delft? Of kies ik liever een opleiding aan een de andere vestigingen van de TU Nederland? Alles is mogelijk.

Ik lees de folders, ga naar de opleidingenbeurs van de TU Nederland en laat me uitgebreid voorlichten door een studieadviseur. Maar eigenlijk weet ik het al. Want ik kreeg een kamer aangeboden in een grachtenpand in de binnenstad, ik sta pas een halfjaar achter de bar in mijn stamkroeg en ik ben gevraagd voor het bestuur van mijn studentenvereniging.

Verhuis ik nu naar een andere stad? Verlaat ik al na drie jaar genieten en ontdekken de plek waar ik net vrienden heb gemaakt? Nee, dat doe ik niet. En dus kies ik niet voor de master in Eindhoven (die me eigenlijk het leukst lijkt), maar voor die andere master, die ene die ze wél in Delft aanbieden.

Terug naar het heden. De onderwijsplannen voor een 3TU Graduate School druipen van de efficiëntie en de logica. Ik lees: “Bundeling van masteropleidingen levert niet slechts een bijdrage aan de doelmatigheid. Het is tevens een middel om de instroom van studenten te doen toenemen.” En even verderop: “Door de bundeling wordt de keuzemogelijkheid van studenten vergroot.”

Maar heeft één van de bedenkers van de TU Nederland zich wel eens afgevraagd wat studenten % mensen die na de middelbare school een nieuw leven zijn begonnen en wanhopig proberen volwassen te worden % eigenlijk willen? Of ze, puur sociaal gezien, hun net ontdekte Delftse wereld al na drie jaar willen verlaten om een master in het onbekende Eindhoven of Twente te doen? Nee.

Ik voorspel dan ook dat het aantal interstedelijke verhuizingen de plannenmakers zal tegenvallen. Het gevolg is vrij tragisch. Door veel masters slechts in één van de vestigingen van de TU Nederland aan te bieden % efficiënt! % haken de bachelors uit andere steden af. En dus vergroot bundeling van masteropleidingen de keuzemogelijkheden niet % het verkleint die alleen maar.

Rik Kuiper is freelance journalist. Hij studeerde technische bestuurskunde aan de TU Delft

Hoe zag mijn leven eruit toen ik drie jaar in Delft gestudeerd had? Het was juli 1998, ik woonde nog achter de gele gordijnen van mijn eerste studentenhuis boven snackbar ‘De Pitstop’ in Den Hoorn, was net twee jaar lid bij Sint Jansbrug en verzamelde vlijtig studerend mijn studiepunten. Ik begon het studentenleven net een beetje onder de knie te krijgen.

Maar wat als ik vijftien jaar later was begonnen met studeren? Het is juli 2013, ik woon achter de gele gordijnen van mijn eerste studentenhuis boven snackbar ‘De Pitstop’ in Den Hoorn, ben net twee jaar lid bij Sint Jansbrug en verzamel vlijtig studerend mijn studiepunten. Ik begin het studentenleven net een beetje onder de knie te krijgen.

Tot zover geen verschil. Maar bovenop het gebouw van Elektrotechniek vlamt niet meer het vuur van Prometheus, maar fonkelt het nieuwe rood-wit-blauwe logo van de TU Nederland. De TU Delft is drie jaar eerder opgegaan in een federatie van Nederlandse TU’s. Niet lang daarna zijn ze gefuseerd.

In ditzelfde 2013 nodig ik mijn trotse ouders uit voor een uitreiking: ik krijg mijn bachelordiploma. Maar wat nu? Volgens de menukaart van het restaurant dat studeren heet kan ik kiezen uit een flinke stapel masters. Wil ik verder studeren bij mijn eigen faculteit in Delft? Of kies ik liever een opleiding aan een de andere vestigingen van de TU Nederland? Alles is mogelijk.

Ik lees de folders, ga naar de opleidingenbeurs van de TU Nederland en laat me uitgebreid voorlichten door een studieadviseur. Maar eigenlijk weet ik het al. Want ik kreeg een kamer aangeboden in een grachtenpand in de binnenstad, ik sta pas een halfjaar achter de bar in mijn stamkroeg en ik ben gevraagd voor het bestuur van mijn studentenvereniging.

Verhuis ik nu naar een andere stad? Verlaat ik al na drie jaar genieten en ontdekken de plek waar ik net vrienden heb gemaakt? Nee, dat doe ik niet. En dus kies ik niet voor de master in Eindhoven (die me eigenlijk het leukst lijkt), maar voor die andere master, die ene die ze wél in Delft aanbieden.

Terug naar het heden. De onderwijsplannen voor een 3TU Graduate School druipen van de efficiëntie en de logica. Ik lees: “Bundeling van masteropleidingen levert niet slechts een bijdrage aan de doelmatigheid. Het is tevens een middel om de instroom van studenten te doen toenemen.” En even verderop: “Door de bundeling wordt de keuzemogelijkheid van studenten vergroot.”

Maar heeft één van de bedenkers van de TU Nederland zich wel eens afgevraagd wat studenten % mensen die na de middelbare school een nieuw leven zijn begonnen en wanhopig proberen volwassen te worden % eigenlijk willen? Of ze, puur sociaal gezien, hun net ontdekte Delftse wereld al na drie jaar willen verlaten om een master in het onbekende Eindhoven of Twente te doen? Nee.

Ik voorspel dan ook dat het aantal interstedelijke verhuizingen de plannenmakers zal tegenvallen. Het gevolg is vrij tragisch. Door veel masters slechts in één van de vestigingen van de TU Nederland aan te bieden % efficiënt! % haken de bachelors uit andere steden af. En dus vergroot bundeling van masteropleidingen de keuzemogelijkheden niet % het verkleint die alleen maar.

Rik Kuiper is freelance journalist. Hij studeerde technische bestuurskunde aan de TU Delft