Pulserend huis van de liefde

Wat is liefde, hoe definieer je kracht, schoonheid of vrijheid? Met die grote vragen worstelen de deelnemers van de workshop decorbouwen deze week.

De opdracht van de Delftse theatergroep Max is niet zo gemakkelijk als die in eerste instantie klinkt: bouw een utopisch huis voor een decor van een theatervoorstelling die nog geschreven moet worden, maar die zich afspeelt in een utopische stad waar zowel acteurs als publiek doorheen kunnen lopen. Wat doe je met zulke thema’s, hoe werk je ze uit?

De twaalf groepen studenten die meedoen aan de workshop zoeken allemaal naar hun eigen antwoorden. Ze hebben zich verspreid over de tentoonstellingsruimte van Bouwkunde.

Aan een met papier en karton bezaaide tafel tegen de muur zitten de derdejaars bouwkundestudenten Dražen Kričković en Magnus Svensson te knippen en plakken. Ze werken aan een concept van het ‘huis van de liefde’, waarin contact tussen mensen gemakkelijk tot stand moet kunnen komen.

Diep hebben ze nagedacht wat een liefdeshuis voor hen is. Via de industriële revolutie en de volgens hen utopische gedachte dat mens geen slaaf is van machines, maar dat machines het leven van de mens juist vergemakkelijken, kwamen zij op het idee een liefdesmachine te bouwen. Mensen moeten daaruit verrijkt met liefde naar buiten komen.

Svensson laat een maquette zien die ze al in elkaar hebben gezet: een open constructie van balken, waarbinnen een ruimte van bijvoorbeeld doeken is opgehangen. De buitenkant moet een hard uiterlijk krijgen, de binnenkant moet zacht zijn, met kussens. Het uiteindelijke ontwerp zal er waarschijnlijk anders uitzien dan de maquette die Svensson in zijn handen heeft, maar zijn groepje zit op de goede weg, denkt hij.

De studenten zijn vrij om te bedenken wat ze willen, maar beperkingen zijn er ook. Theatergroep Max wil morgen vier ontwerpen uitkiezen, die ook echt gebouwd zullen worden voor een theatervoorstelling. Maar de decorstukken moeten straks wel in een trailer passen, zodat ze mee kunnen op tournee door Nederland. De huizen voor de utopische stad mogen maximaal vijf meter hoog zijn, een oppervlakte hebben van 64 vierkante meter en er moeten dertig mensen in kunnen staan, zitten of liggen.

Maar zover is het nog niet. De vijfdejaars studentes industrieel ontwerpen Anne Olthof en Renske Solkesz staan dinsdag nog piekerend naar de enorme vellen papier te kijken, die ze hebben volgetekend met allerlei wonderlijke vormen. Solkesz legt uit dat dit voorstellingen van plafondconstructies zijn, die omhoog en omlaag moeten kunnen bewegen om de ruimte binnenin hun huis te veranderen. Het huis moet volgens hen straks pulseren van de liefde. Of ze met dit idee zullen winnen, weten ze nog niet. “Maar de maquette wordt sowieso wel wat voor in onze portfolio’s”, zegt Solkesz. “En we hebben eens een andere discipline kunnen uitproberen. Dat is lekker even iets anders dan die studie.”

Saskia Bonger

Wat doe je met zulke thema’s, hoe werk je ze uit?



De twaalf groepen studenten die meedoen aan de workshop zoeken allemaal naar hun eigen antwoorden. Ze hebben zich verspreid over de tentoonstellingsruimte van Bouwkunde.



Aan een met papier en karton bezaaide tafel tegen de muur zitten de derdejaars bouwkundestudenten Dražen Kričković en Magnus Svensson te knippen en plakken. Ze werken aan een concept van het ‘huis van de liefde’, waarin contact tussen mensen gemakkelijk tot stand moet kunnen komen.



Diep hebben ze nagedacht wat een liefdeshuis voor hen is. Via de industriële revolutie en de volgens hen utopische gedachte dat mens geen slaaf is van machines, maar dat machines het leven van de mens juist vergemakkelijken, kwamen zij op het idee een liefdesmachine te bouwen. Mensen moeten daaruit verrijkt met liefde naar buiten komen.



Svensson laat een maquette zien die ze al in elkaar hebben gezet: een open constructie van balken, waarbinnen een ruimte van bijvoorbeeld doeken is opgehangen. De buitenkant moet een hard uiterlijk krijgen, de binnenkant moet zacht zijn, met kussens. Het uiteindelijke ontwerp zal er waarschijnlijk anders uitzien dan de maquette die Svensson in zijn handen heeft, maar zijn groepje zit op de goede weg, denkt hij.



De studenten zijn vrij om te bedenken wat ze willen, maar beperkingen zijn er ook. Theatergroep Max wil morgen vier ontwerpen uitkiezen, die ook echt gebouwd zullen worden voor een theatervoorstelling. Maar de decorstukken moeten straks wel in een trailer passen, zodat ze mee kunnen op tournee door Nederland. De huizen voor de utopische stad mogen maximaal vijf meter hoog zijn, een oppervlakte hebben van 64 vierkante meter en er moeten dertig mensen in kunnen staan, zitten of liggen.



Maar zover is het nog niet. De vijfdejaars studentes industrieel ontwerpen Anne Olthof en Renske Solkesz staan dinsdag nog piekerend naar de enorme vellen papier te kijken, die ze hebben volgetekend met allerlei wonderlijke vormen. Solkesz legt uit dat dit voorstellingen van plafondconstructies zijn, die omhoog en omlaag moeten kunnen bewegen om de ruimte binnenin hun huis te veranderen. Het huis moet volgens hen straks pulseren van de liefde. Of ze met dit idee zullen winnen, weten ze nog niet. “Maar de maquette wordt sowieso wel wat voor in onze portfolio’s”, zegt Solkesz. “En we hebben eens een andere discipline kunnen uitproberen. Dat is lekker even iets anders dan die studie.”



Saskia Bonger