Presenteer je praatje als een ui

,,We hebben twaalf varianten onderzocht, die ik u nu een voor een zal uitleggen…”

Als het ligt aan prof. W.A. Wagenaar (vooral bekend als getuige-deskundige in strafzaken) zijn we hiervan binnenkort voorgoed verlost. Hij schreef – speciaal voor studenten – het boekje ‘Het houden van een presentatie’: ,,Ik zeg niet dat iedereen een briljant spreker kan worden, want dat is niet zo, en dat is ook niet nodig. Het is genoeg om de adviezen die in dit boekje staan op te volgen.”

En adviezen geeft-ie. Veel open deuren (‘kom op tijd’, ‘ga van tevoren naar de wc’) maar ook zinvolle adviezen: zet de overheadprojector uit nadat je de sheet hebt laten zien. De kern van Wagenaars verhaal is natuurlijk interessanter: hoe bouw je een goed praatje op?

Simpelweg een samenvatting van het verslag voorlezen is uit den boze. De kern van het verhaal moet in maximaal twee zinnen te vatten zijn. Wagenaar: ,,De boodschap is niet wat het ónderwerp van je onderzoek was, maar wat de conclúsie is.” En daar begint de presentatie dus mee.

Vergelijk het met een ui, zegt Wagenaar: de kern in het midden (je boodschap) met daaromheen rokken in lagen (verklaringen, voorbeelden) die de ui steeds dikker maken. ,,Naarmate je tijd hebt breng je steeds meer lagen aan. Na elke laag ga je weer even terug naar de kern”, legt Wagenaar het principe uit.

‘Het houden van een presentatie’ is verschenen in de NRC-reeks Studeren en telt slechts dertig pagina’s. Wagenaar houdt het daarmee, naar eigen regel, kort zodat de aandacht niet verslapt. De hoogleraar schrijft vlot en met gevoel voor humor. Een van zijn adviezen: ,,Zeg niet: Ik zal het kort houden; een geroutineerd publiek weet dat dit het signaal is voor een eindeloze en vervelende voordracht.”

‘Het houden van een presentatie’; Willem Albert Wagenaar; ISBN 90 5018 995 4; prijs 9,50 gulden

Iedere student kan een goede voordracht houden. Mits hij de adviezen opvolgt van de Leidse professor Wagenaar.

Erg is: een mondelinge presentatie bijwonen van iemand die zelf ook niet gelooft dat zijn boodschap interessant is. ,,We hebben twaalf varianten onderzocht, die ik u nu een voor een zal uitleggen…”

Als het ligt aan prof. W.A. Wagenaar (vooral bekend als getuige-deskundige in strafzaken) zijn we hiervan binnenkort voorgoed verlost. Hij schreef – speciaal voor studenten – het boekje ‘Het houden van een presentatie’: ,,Ik zeg niet dat iedereen een briljant spreker kan worden, want dat is niet zo, en dat is ook niet nodig. Het is genoeg om de adviezen die in dit boekje staan op te volgen.”

En adviezen geeft-ie. Veel open deuren (‘kom op tijd’, ‘ga van tevoren naar de wc’) maar ook zinvolle adviezen: zet de overheadprojector uit nadat je de sheet hebt laten zien. De kern van Wagenaars verhaal is natuurlijk interessanter: hoe bouw je een goed praatje op?

Simpelweg een samenvatting van het verslag voorlezen is uit den boze. De kern van het verhaal moet in maximaal twee zinnen te vatten zijn. Wagenaar: ,,De boodschap is niet wat het ónderwerp van je onderzoek was, maar wat de conclúsie is.” En daar begint de presentatie dus mee.

Vergelijk het met een ui, zegt Wagenaar: de kern in het midden (je boodschap) met daaromheen rokken in lagen (verklaringen, voorbeelden) die de ui steeds dikker maken. ,,Naarmate je tijd hebt breng je steeds meer lagen aan. Na elke laag ga je weer even terug naar de kern”, legt Wagenaar het principe uit.

‘Het houden van een presentatie’ is verschenen in de NRC-reeks Studeren en telt slechts dertig pagina’s. Wagenaar houdt het daarmee, naar eigen regel, kort zodat de aandacht niet verslapt. De hoogleraar schrijft vlot en met gevoel voor humor. Een van zijn adviezen: ,,Zeg niet: Ik zal het kort houden; een geroutineerd publiek weet dat dit het signaal is voor een eindeloze en vervelende voordracht.”

‘Het houden van een presentatie’; Willem Albert Wagenaar; ISBN 90 5018 995 4; prijs 9,50 gulden