Platos ballen

Een monster? Speling van de natuur? Daarover hebben filosofen en zotten langdurig gebakkeleid. Hoeveel moet iemand afwijken om uit de boot te vallen? Hitler zag in alle joden monsters…

De filosoof Plato beschouwde behalve de kubus en de kegel, ook de bol als Ideale Vorm. Samen met Het Paard, waarvan alle levende paarden een schaduw zijn, en De Kater, waaraan alle katers ons herinneren, bevolken deze mathematische, kleurloze vormen zijn Ideeënhemel. Vandaar op weg naar hun aards bestaan, raakt iets van dat Ideaal vergeten. Betekent ’t dat wanneer er op aarde soorten monsters zouden wonen, in die hemel ook van hen een ideale versie troont?

Sinds een half jaar delen we het huis met een roodwit katertje. Toen ik ‘m afhaalde van de boerderij waar hij het levenslicht zag, wist ik het onmiddellijk – Plato! En zo werd hij gedoopt. Inmiddels blijkt hij te beschikken over de verstandelijke vermogens van een zwakbegaafde. We noemen de schat nu maar Lullo. De oorzaak van dit lage IQ: een overdosis medicijn, hem toegediend wegens niesziekte. Daarvan bracht de boerin ons pas achteraf op de hoogte. Wel betaalden we voor het eerst in ons leven voor een kat. Als kochten we een kindje.

Kort geleden begonnen zijn ballen extravagant te groeien. Monsterlijk kun je zeggen. Maar ook hemels. Een spellingsfout in zijn DNA. Vol ontzag voor beide schoonheden dacht ik aan de woorden van Longinus: “Zowel in het menselijk lichaam, als in onze taal is iedere zwelling een slechte zaak”. Daarom maar een understatement: Plato is bij ons thuis inmiddels Heer en Meester.

Een filosoof schurkt dichter tegen de Ideeën dan een gewoon mens. Vond de filosoof Plato. En dus is de wereld met een denker als koning volgens hem het beste af. Aan die gedachte kleeft wel een luchtje. Orthodox als ze zijn, hebben filosofen vaak weinig op met biggetjes met rechte staartjes. Autoritair zijn ze, veelal gespeeld tolerant. Zelf lijkt me een nonchalante, solitair aanhankelijke, roodwitte kater een heel wat beter vorst.

In ieder geval bewijzen Plato’s prachtballen dat ook op aarde Idealen te vinden zijn. Op hun reis naar hier zijn ze klaarblijkelijk niets vergeten. En zijn verstand zit er onmiskenbaar in. Gaaf van vorm, immens en rond, steken ze pront en harig uit zijn kont. Vanuit mijn leunstoel had ik, wanneer Lullo me zijn achterste toekeerde, de eeuwigheid in beeld.

Met het zwellen der testikels begon het opeens intens te stinken. Overal liet Plato zijnluchtje achter. Een dierendokter sneed zijn ballen – en daarmee de hemel van de aarde. Af en toe kromt onze rode eunuch zijn rug om te kijken naar wat niet meer is. Een utopie. Zijn blik treft eerst het voddig zakje dat rest. Daarna ons.

Op een foto toont Diane Arbus ons “een joodse reus met zijn ouders”. Zijn hoofd lijkt het plafond te raken. Gekromd, leunend op een stok, kijkt deze mismoedige gigant neer op de oudjes die, behalve een bril op hun neus, ook de schrik op het gelaat dragen. Een monster? Speling van de natuur? Daarover hebben filosofen en zotten langdurig gebakkeleid. Hoeveel moet iemand afwijken om uit de boot te vallen? Hitler zag in alle joden monsters…

De filosoof Plato beschouwde behalve de kubus en de kegel, ook de bol als Ideale Vorm. Samen met Het Paard, waarvan alle levende paarden een schaduw zijn, en De Kater, waaraan alle katers ons herinneren, bevolken deze mathematische, kleurloze vormen zijn Ideeënhemel. Vandaar op weg naar hun aards bestaan, raakt iets van dat Ideaal vergeten. Betekent ’t dat wanneer er op aarde soorten monsters zouden wonen, in die hemel ook van hen een ideale versie troont?

Sinds een half jaar delen we het huis met een roodwit katertje. Toen ik ‘m afhaalde van de boerderij waar hij het levenslicht zag, wist ik het onmiddellijk – Plato! En zo werd hij gedoopt. Inmiddels blijkt hij te beschikken over de verstandelijke vermogens van een zwakbegaafde. We noemen de schat nu maar Lullo. De oorzaak van dit lage IQ: een overdosis medicijn, hem toegediend wegens niesziekte. Daarvan bracht de boerin ons pas achteraf op de hoogte. Wel betaalden we voor het eerst in ons leven voor een kat. Als kochten we een kindje.

Kort geleden begonnen zijn ballen extravagant te groeien. Monsterlijk kun je zeggen. Maar ook hemels. Een spellingsfout in zijn DNA. Vol ontzag voor beide schoonheden dacht ik aan de woorden van Longinus: “Zowel in het menselijk lichaam, als in onze taal is iedere zwelling een slechte zaak”. Daarom maar een understatement: Plato is bij ons thuis inmiddels Heer en Meester.

Een filosoof schurkt dichter tegen de Ideeën dan een gewoon mens. Vond de filosoof Plato. En dus is de wereld met een denker als koning volgens hem het beste af. Aan die gedachte kleeft wel een luchtje. Orthodox als ze zijn, hebben filosofen vaak weinig op met biggetjes met rechte staartjes. Autoritair zijn ze, veelal gespeeld tolerant. Zelf lijkt me een nonchalante, solitair aanhankelijke, roodwitte kater een heel wat beter vorst.

In ieder geval bewijzen Plato’s prachtballen dat ook op aarde Idealen te vinden zijn. Op hun reis naar hier zijn ze klaarblijkelijk niets vergeten. En zijn verstand zit er onmiskenbaar in. Gaaf van vorm, immens en rond, steken ze pront en harig uit zijn kont. Vanuit mijn leunstoel had ik, wanneer Lullo me zijn achterste toekeerde, de eeuwigheid in beeld.

Met het zwellen der testikels begon het opeens intens te stinken. Overal liet Plato zijnluchtje achter. Een dierendokter sneed zijn ballen – en daarmee de hemel van de aarde. Af en toe kromt onze rode eunuch zijn rug om te kijken naar wat niet meer is. Een utopie. Zijn blik treft eerst het voddig zakje dat rest. Daarna ons.