Ortners Universum

Sinds de koffieautomaat stuk was, bezochten de medewerkers in de pauze Minons kamer. Haar kleine koffiezettertje was continu in bedrijf. Ze serveerde er gevulde koeken bij, maar lette er goed op dat iedereen drie kwartjes in het snoeppotje stopte. Vanochtend vroeg ze iets anders in ruil.

,,Kom maar op”, zei ze, ,,het zijn de laatste brieven die de deur uit moeten. Als je hier en hier en hier je handtekening zet en een paraaf onder de uitgavenlijst, trakteer ik op een gevulde koek. Om te vieren dat nu echt alle papierwerk van het congres achter de rug is.”

Ortner zette zijn krabbel. Dat was dan nog snel gegaan. De vormgever had de proceedings in een keer goed bij de drukker aangeleverd, het was een wonder.

,,Koffie!” riep Han Bout. Hij zwaaide met zijn mok terwijl hij de kamer binnenstapte. Ilona volgde hem, ook zij hield een mok in haar hand.

,,Hallo Hein. We hebben goed nieuws voor je. Han heeft het voor elkaar.”

Han zette zijn bolle borst vooruit. ,,We hebben een primeur. De filmpjes van al je colleges staan op internet. Je bent de eerste virtuele professor.”

,,En de toetsen hebben we ook op internet gezet”, vulde Ilona aan. ,,Zie je het voor je? De studenten bekijken je colleges, klikken meteen door naar de toetsen en de computer geeft het cijfer door aan de administratie. Dat is toch geweldig?”

,,Denk je dat de studenten daarop durven vertrouwen?”, vroeg Ortner zich af.

,,Waarom niet? De techniek werkt”, vond Han.

,,Ze zullen wel moeten. Als jij straks geen college meer geeft, hebben ze geen keus”, zei Ilona. ,,En jij hebt je handen vrij om iets anders te gaan doen. Net als ik.”

Dat laatste begreep Ortner niet. Ook Minon keek verstoord op van haar koffieapparaatje. ,,Wat bedoel je?”

,,Het had nog een tijdje geheim moeten blijven, maar ik kan het niet voor me houden: ik ga ontslag nemen.”

De klok tikte als een strenge schooljuf. Een vlieg draaide zijn parcours door het kantoortje. Uiteindelijk was het Han die zei: ,,Ik moet maar weer eens aan de slag”, en zonder iemand aan te kijken de ruimte verliet.

,,Iemand zin in een gevulde koek?”, jubelde Minon.

,,Dus je gaat weg?”, vroeg Ortner. Ilona knikte.

,,Volgende week. Wat had ik hier nog te zoeken?”

,,Of een kop koffie?” Minon hield vol. ,,Lekker vers.”

,,Jammer. Wat kan ik zeggen? We zullen je missen. We zullen je echt missen, Ilona.”

,,Er zijn ook een paar mensen die opgelucht zullen ademhalen.”

Minon schonk ten slotte zichzelf maar een kop koffie in. Ze zette haar tanden in een grote gevulde koek. Lekker!

In zijn kamer nam Ortner een voorzichtige slok koffie. Hij keek naar de attributen op het bureau: een presse-papier in de vorm van een norse uil, de dikke agenda, de telefoon met het verdraaide snoer. Daarnaast de aangetekende envelop. Alwin had een andere promotor. Als docent bestond hij nog slechts virtueel. Ilona ging weg. Wat bleef er over? Hij pakte zijn agenda op en streepte de donderdagse colleges uit zijn weekrooster. Hij bekeek de lege pagina’s en besefte: ik ben, als het ware, om zo maar te zeggen, overbodig.

Hij voelde de spanning uit zijn spieren ontsnappen. Tientallen gedachten vloeiden zijn hersens uit, zoals memoblaadjes na maanden ineens de kastdeur loslaten en naar de grond dwarrelen. Ze maakten ruimte voor één enkele vraag: wat is Ilona van plan?
Blikskater

Sinds de koffieautomaat stuk was, bezochten de medewerkers in de pauze Minons kamer. Haar kleine koffiezettertje was continu in bedrijf. Ze serveerde er gevulde koeken bij, maar lette er goed op dat iedereen drie kwartjes in het snoeppotje stopte. Vanochtend vroeg ze iets anders in ruil.

,,Kom maar op”, zei ze, ,,het zijn de laatste brieven die de deur uit moeten. Als je hier en hier en hier je handtekening zet en een paraaf onder de uitgavenlijst, trakteer ik op een gevulde koek. Om te vieren dat nu echt alle papierwerk van het congres achter de rug is.”

Ortner zette zijn krabbel. Dat was dan nog snel gegaan. De vormgever had de proceedings in een keer goed bij de drukker aangeleverd, het was een wonder.

,,Koffie!” riep Han Bout. Hij zwaaide met zijn mok terwijl hij de kamer binnenstapte. Ilona volgde hem, ook zij hield een mok in haar hand.

,,Hallo Hein. We hebben goed nieuws voor je. Han heeft het voor elkaar.”

Han zette zijn bolle borst vooruit. ,,We hebben een primeur. De filmpjes van al je colleges staan op internet. Je bent de eerste virtuele professor.”

,,En de toetsen hebben we ook op internet gezet”, vulde Ilona aan. ,,Zie je het voor je? De studenten bekijken je colleges, klikken meteen door naar de toetsen en de computer geeft het cijfer door aan de administratie. Dat is toch geweldig?”

,,Denk je dat de studenten daarop durven vertrouwen?”, vroeg Ortner zich af.

,,Waarom niet? De techniek werkt”, vond Han.

,,Ze zullen wel moeten. Als jij straks geen college meer geeft, hebben ze geen keus”, zei Ilona. ,,En jij hebt je handen vrij om iets anders te gaan doen. Net als ik.”

Dat laatste begreep Ortner niet. Ook Minon keek verstoord op van haar koffieapparaatje. ,,Wat bedoel je?”

,,Het had nog een tijdje geheim moeten blijven, maar ik kan het niet voor me houden: ik ga ontslag nemen.”

De klok tikte als een strenge schooljuf. Een vlieg draaide zijn parcours door het kantoortje. Uiteindelijk was het Han die zei: ,,Ik moet maar weer eens aan de slag”, en zonder iemand aan te kijken de ruimte verliet.

,,Iemand zin in een gevulde koek?”, jubelde Minon.

,,Dus je gaat weg?”, vroeg Ortner. Ilona knikte.

,,Volgende week. Wat had ik hier nog te zoeken?”

,,Of een kop koffie?” Minon hield vol. ,,Lekker vers.”

,,Jammer. Wat kan ik zeggen? We zullen je missen. We zullen je echt missen, Ilona.”

,,Er zijn ook een paar mensen die opgelucht zullen ademhalen.”

Minon schonk ten slotte zichzelf maar een kop koffie in. Ze zette haar tanden in een grote gevulde koek. Lekker!

In zijn kamer nam Ortner een voorzichtige slok koffie. Hij keek naar de attributen op het bureau: een presse-papier in de vorm van een norse uil, de dikke agenda, de telefoon met het verdraaide snoer. Daarnaast de aangetekende envelop. Alwin had een andere promotor. Als docent bestond hij nog slechts virtueel. Ilona ging weg. Wat bleef er over? Hij pakte zijn agenda op en streepte de donderdagse colleges uit zijn weekrooster. Hij bekeek de lege pagina’s en besefte: ik ben, als het ware, om zo maar te zeggen, overbodig.

Hij voelde de spanning uit zijn spieren ontsnappen. Tientallen gedachten vloeiden zijn hersens uit, zoals memoblaadjes na maanden ineens de kastdeur loslaten en naar de grond dwarrelen. Ze maakten ruimte voor één enkele vraag: wat is Ilona van plan?
Blikskater