Ortners Universum

Hij had het warempel niet slecht gedaan. Misschien niet uitzonderlijk goed, maar goed genoeg. Hij had zich niet vergist in de namen van de sprekers, hij had een grapje paraat gehad terwijl een onwillige dia uit de projector geschud werd. Bij de discussie was het even moeilijk geweest, want alle panelleden bleken het met elkaar eens te zijn. Ortner had de rol van advocaat van de duivel op zich genomen en iedereen over zich heen gekregen. Poeh, wat een klus. Hij was echt toe aan een afzakkertje.

De barman was overduidelijk een werkstudent: tussen het tappen van een enkel biertje en het spoelen van het lege glas hing hij boven een dictaat, zijn blonde haar met twee handen uit zijn ogen houdend. Ortner kuchte nadrukkelijk: een whisky graag, met ijs.

Het was Ortners eerste bezoek aan deze bar en wellicht ook het laatste. Elke gelijkenis met een kroeg was hier zoek: geen intimiteit, geen atmosfeer. Geen klandizie ook. De tv-schermen in de wand tegenover Ortner toonden vale karbonades en borden frites in plaats van een lekker sportprogramma of een aardig liedje. Het was hem om het even: hoe rustiger, hoe beter. De ijsblokjes buitelden langs elkaar in zijn walsende glas.

,,Ik dacht wel dat ik je hier kon vinden.” Ilona kwakte een nep-leren nep-Chanel tasje met nep-gouden sluiting op de bar en klom op de barkruk naast Ortner. ,,Wat drink jij? Een whisky, toe maar. Was het congres zo zwaar?” Ze bestelde een witte wijn. ,,Een droge, Mark. Geen troep.”

,,Dezelfde als altijd dan maar?”, stelde Mark voor. Hij stak de kurkentrekker al in een fles wijn, met een gebaar alsof hij het blind kon doen. Half verveeld goot hij het glas vol, te vol.

Ilona wees op Ortners glas. ,,Geef hem ook iets van mij te drinken”. Meteen nam ze een flinke slok en sloot haar ogen. ,,Wat een dag, wat een dag. Wat. Een. Dag.” Ze leunde met een elleboog op de bar, haar hand ondersteunde haar kin. Opnieuw kantelde ze het wijnglas tegen haar lippen, een druppeltje liep langs haar kin. ,,Oeps.” In een terloops gebaar streek een hand langs haar kin. ,,Wat een rotdag.”

Ortner voelde dat een reactie van hem verwacht werd, maar kreeg de tijd niet.

,,Ik heb werkelijk de hele dag vergaderd over communicatiestrategieën. Met mensen die zelf niet eens behoorlijk kunnen communiceren. Alles moet je ze uitleggen, alles. Aap noot Mies, dat is het niveau. Wat een rampdag. Ik ben totaal murw. Als ik een hele fles wijn naar binnen giet, zou je het verschil niet merken. Hé, luister je wel?” Met grote verwijtende ogen keek ze Ortner aan.

Jawel, hij luisterde wel. Hij had een week lang geluisterd naar allerhande praatjes, zijn hoofd was een hutkoffer vol woorden waar de drank als een warme sprei overheen lag; jawel, hij luisterde wel. Hij nam nog een slok. Een ijsblokje tikte tegen zijn tand. Door de bodem van het glas zag hij Ilona vervormen, opbollen en uitrekken. Ortner bewoog zijn glas omlaag, keek naar haar voeten in zwart nep-lakleer. Hij monsterde haar hoofd, vertekend in het glas tot een cycloop.

Iets tikte tegen zijn wang, als een koude berispende vinger, daarna tegen zijn knie. Ortner haalde het glas weg voor zijn oog.

Ilona lachte. ,,Schrik je van een ijsblokje, held? Dan moet je je glas recht houden.”

De lachrimpeltjes om je mondhoeken plaatsen alles wat je zegt tussen haakjes, dacht Ortner. Je tong is wijn, je haar is droom, en je ogen? Dure sieraden. Chanel, echte Chanel.

,,Ilona? Ik vind jou ontzettend mooi.”

,,Hein”, riep Ilona uit, ,,je hebt een dubbele tong! Dronkelap!”
Blikskater

Hij had het warempel niet slecht gedaan. Misschien niet uitzonderlijk goed, maar goed genoeg. Hij had zich niet vergist in de namen van de sprekers, hij had een grapje paraat gehad terwijl een onwillige dia uit de projector geschud werd. Bij de discussie was het even moeilijk geweest, want alle panelleden bleken het met elkaar eens te zijn. Ortner had de rol van advocaat van de duivel op zich genomen en iedereen over zich heen gekregen. Poeh, wat een klus. Hij was echt toe aan een afzakkertje.

De barman was overduidelijk een werkstudent: tussen het tappen van een enkel biertje en het spoelen van het lege glas hing hij boven een dictaat, zijn blonde haar met twee handen uit zijn ogen houdend. Ortner kuchte nadrukkelijk: een whisky graag, met ijs.

Het was Ortners eerste bezoek aan deze bar en wellicht ook het laatste. Elke gelijkenis met een kroeg was hier zoek: geen intimiteit, geen atmosfeer. Geen klandizie ook. De tv-schermen in de wand tegenover Ortner toonden vale karbonades en borden frites in plaats van een lekker sportprogramma of een aardig liedje. Het was hem om het even: hoe rustiger, hoe beter. De ijsblokjes buitelden langs elkaar in zijn walsende glas.

,,Ik dacht wel dat ik je hier kon vinden.” Ilona kwakte een nep-leren nep-Chanel tasje met nep-gouden sluiting op de bar en klom op de barkruk naast Ortner. ,,Wat drink jij? Een whisky, toe maar. Was het congres zo zwaar?” Ze bestelde een witte wijn. ,,Een droge, Mark. Geen troep.”

,,Dezelfde als altijd dan maar?”, stelde Mark voor. Hij stak de kurkentrekker al in een fles wijn, met een gebaar alsof hij het blind kon doen. Half verveeld goot hij het glas vol, te vol.

Ilona wees op Ortners glas. ,,Geef hem ook iets van mij te drinken”. Meteen nam ze een flinke slok en sloot haar ogen. ,,Wat een dag, wat een dag. Wat. Een. Dag.” Ze leunde met een elleboog op de bar, haar hand ondersteunde haar kin. Opnieuw kantelde ze het wijnglas tegen haar lippen, een druppeltje liep langs haar kin. ,,Oeps.” In een terloops gebaar streek een hand langs haar kin. ,,Wat een rotdag.”

Ortner voelde dat een reactie van hem verwacht werd, maar kreeg de tijd niet.

,,Ik heb werkelijk de hele dag vergaderd over communicatiestrategieën. Met mensen die zelf niet eens behoorlijk kunnen communiceren. Alles moet je ze uitleggen, alles. Aap noot Mies, dat is het niveau. Wat een rampdag. Ik ben totaal murw. Als ik een hele fles wijn naar binnen giet, zou je het verschil niet merken. Hé, luister je wel?” Met grote verwijtende ogen keek ze Ortner aan.

Jawel, hij luisterde wel. Hij had een week lang geluisterd naar allerhande praatjes, zijn hoofd was een hutkoffer vol woorden waar de drank als een warme sprei overheen lag; jawel, hij luisterde wel. Hij nam nog een slok. Een ijsblokje tikte tegen zijn tand. Door de bodem van het glas zag hij Ilona vervormen, opbollen en uitrekken. Ortner bewoog zijn glas omlaag, keek naar haar voeten in zwart nep-lakleer. Hij monsterde haar hoofd, vertekend in het glas tot een cycloop.

Iets tikte tegen zijn wang, als een koude berispende vinger, daarna tegen zijn knie. Ortner haalde het glas weg voor zijn oog.

Ilona lachte. ,,Schrik je van een ijsblokje, held? Dan moet je je glas recht houden.”

De lachrimpeltjes om je mondhoeken plaatsen alles wat je zegt tussen haakjes, dacht Ortner. Je tong is wijn, je haar is droom, en je ogen? Dure sieraden. Chanel, echte Chanel.

,,Ilona? Ik vind jou ontzettend mooi.”

,,Hein”, riep Ilona uit, ,,je hebt een dubbele tong! Dronkelap!”
Blikskater