TU-colleges saai? Stan en Sander sluipen binnen en doen verslag. Onaangekondigd, onbevangen, ongefundeerd.Arme eerstejaars. Terwijl de studiepunten uit hun eerste enerverende TU-semester binnendruppelen, slaat de sleur van de colleges genadeloos toe.
Share
Hoe lang duurt een vijfjarige studie in het echt? Uit pure bezorgdheid zijn we deze week gaan kijken hoe het ze vergaat bij elektrotechniek.
Als we collegezaal B bij Elektro binnenlopen voor het college bewegingen, krachten en velden, zit iedereen al netjes op zijn plek. Een enkeling heeft een groot dik boek opengeslagen, anderen geven de voorkeur aan een blikje cola. Op de rij voor ons zien we een authentieke O’Neill-multomap die de overstap van de middelbare school naar de TU heeft overleefd. En wat doen al die meisjes hier?
“Gisteren hebben we gezien hoe je elektrische velden kunt optellen”, begint prof.ir. Jan Smit het college. De eerstejaars praten vrolijk verder, maar ze hebben een routinier tegenover zich. Met zijn geluidsinstallatie overstemt Smit moeiteloos het rumoer. “Ik wil even een oefeningetje met u maken, pagina zes-zes-vijf.” Uit het borstzakje van zijn lichtblauwe overhemd steekt een dreigend rood pennetje.
Behendig manoeuvreert Smit van beamerpresentatie naar schoolbord, citeert ondertussen definities van het systÈme internationale en vertelt over bolsymetrische velden die met het kwadraat van de afstand wegdivergeren. Toch is na twintig minuten de concentratie weg. Zelfs Smits vakgerelateerde grapjes worden niet opgemerkt, en dus is het tijd om op te treden. Twee jongens in het midden van de zaal moeten het ontgelden. Smit vuurt een vraag op ze af, waarna slechts doodse stilte volgt. De veteraan knikt minzaam, en vervolgt zijn betoog over ontspruitende veldlijnen.
Stipt om half elf is het pauze. De helft gaat op de gang koffiedrinken, de anderen blijven in de zaal. Vol verbazing zien we hoe uit schooltassen broodtrommeltjes en zelfs een spel kaarten tevoorschijn komen. Ondertussen vegen de vier assistenten van Smit met sponzen en trekkers vakkundig het bord schoon. Eén minuut voor aanvang van deel twee komen de eerstejaars binnengewandeld. “Als u allemaal uw stellingen weer in wilt nemen?”
Het vervolg heeft meer weg van een mediaspektakel dan van een college. Als eerste demonstreert één van Smits assistenten dat je elektrische en magnetische velden kunt meten. Terwijl de hele zaal vergeefs zit te hopen dat er iets misgaat, onderzoekt de goede man stekkerdozen, laptops en zelfs een speciaal meegebrachte föhn. Na het laatste blokje theorie wordt de zaal voor het geduld beloond met een film over elektriciteit met veel bliksemschichten. Voor de leek lijkt het een nogal indoctrinerend geheel, maar de nieuwe generatie kan er niet warm of koud van worden. Zodra de aftiteling verschijnt, springen ze op uit hun stoelen en denderen de zaal uit. Wij zijn de enigen die nog horen hoe Smit waarschuwt dat vanaf volgende week de vwo-kennis toch echt integraal achterhaald zal worden.
Stan en Sander
(Foto: Stan en Sander)
TU-colleges saai? Stan en Sander sluipen binnen en doen verslag. Onaangekondigd, onbevangen, ongefundeerd.
Arme eerstejaars. Terwijl de studiepunten uit hun eerste enerverende TU-semester binnendruppelen, slaat de sleur van de colleges genadeloos toe. Hoe lang duurt een vijfjarige studie in het echt? Uit pure bezorgdheid zijn we deze week gaan kijken hoe het ze vergaat bij elektrotechniek.
Als we collegezaal B bij Elektro binnenlopen voor het college bewegingen, krachten en velden, zit iedereen al netjes op zijn plek. Een enkeling heeft een groot dik boek opengeslagen, anderen geven de voorkeur aan een blikje cola. Op de rij voor ons zien we een authentieke O’Neill-multomap die de overstap van de middelbare school naar de TU heeft overleefd. En wat doen al die meisjes hier?
“Gisteren hebben we gezien hoe je elektrische velden kunt optellen”, begint prof.ir. Jan Smit het college. De eerstejaars praten vrolijk verder, maar ze hebben een routinier tegenover zich. Met zijn geluidsinstallatie overstemt Smit moeiteloos het rumoer. “Ik wil even een oefeningetje met u maken, pagina zes-zes-vijf.” Uit het borstzakje van zijn lichtblauwe overhemd steekt een dreigend rood pennetje.
Behendig manoeuvreert Smit van beamerpresentatie naar schoolbord, citeert ondertussen definities van het systÈme internationale en vertelt over bolsymetrische velden die met het kwadraat van de afstand wegdivergeren. Toch is na twintig minuten de concentratie weg. Zelfs Smits vakgerelateerde grapjes worden niet opgemerkt, en dus is het tijd om op te treden. Twee jongens in het midden van de zaal moeten het ontgelden. Smit vuurt een vraag op ze af, waarna slechts doodse stilte volgt. De veteraan knikt minzaam, en vervolgt zijn betoog over ontspruitende veldlijnen.
Stipt om half elf is het pauze. De helft gaat op de gang koffiedrinken, de anderen blijven in de zaal. Vol verbazing zien we hoe uit schooltassen broodtrommeltjes en zelfs een spel kaarten tevoorschijn komen. Ondertussen vegen de vier assistenten van Smit met sponzen en trekkers vakkundig het bord schoon. Eén minuut voor aanvang van deel twee komen de eerstejaars binnengewandeld. “Als u allemaal uw stellingen weer in wilt nemen?”
Het vervolg heeft meer weg van een mediaspektakel dan van een college. Als eerste demonstreert één van Smits assistenten dat je elektrische en magnetische velden kunt meten. Terwijl de hele zaal vergeefs zit te hopen dat er iets misgaat, onderzoekt de goede man stekkerdozen, laptops en zelfs een speciaal meegebrachte föhn. Na het laatste blokje theorie wordt de zaal voor het geduld beloond met een film over elektriciteit met veel bliksemschichten. Voor de leek lijkt het een nogal indoctrinerend geheel, maar de nieuwe generatie kan er niet warm of koud van worden. Zodra de aftiteling verschijnt, springen ze op uit hun stoelen en denderen de zaal uit. Wij zijn de enigen die nog horen hoe Smit waarschuwt dat vanaf volgende week de vwo-kennis toch echt integraal achterhaald zal worden.
Stan en Sander
(Foto: Stan en Sander)
Comments are closed.