Het water stijgt en Venetië zakt. Maar er is nieuwe hoop: Mozes. De Italiaanse premier Berlusconi legde vorige week eigenhandig de eerste steen van deze nieuwe klapdijk, die de stad moet beschermen tegen overstromingen.
/strong>
Een klapdijk? ,,Scharnierende elementen die de lagune tegen hoogwater beschermen”, verklaart Pieter Huisman, docent bij de sectie land- en waterbeheer bij civiele techniek. ,,Bij normale waterstanden liggen de 41 elementen van elk dertig meter lengte gevuld met water op de bodem. Bij storm worden ze volgepompt met lucht waardoor ze opdrijven. Afzonderlijk van elkaar vangen ze de krachten van het water op. Eigenlijk is het dus meer een wiebeldijk. Of de methode op deze schaal is toegepast? Bij mijn weten niet.”
De Venetiaanse stormvloedkering Mozes moet de drie monden die het water in de stad met de zee verbinden afsluiten. Zo wil de Italiaanse overheid in de toekomst voorkomen dat de toeristen en bewoners met lieslaarzen over het San Marcoplein moeten. Zes tot acht keer per jaar komt het water boven de 1,10 meter uit. Sinds het hoogwater van 1966 % toen stond het water op 1,94 meter boven het gemiddelde niveau van de Adriatische Zee % is de stad op zoek naar een oplossing.
Huisman, zelf ooit betrokken bij de aanleg van de Maaslandkering in de Nieuwe Waterweg, is niet zo’n voorstander van de gekozen oplossing. ,,Technisch is het mogelijk, maar bewegende elementen onder water zijn kwetsbaar. Denk aan schepen die met krabbende ankers over de scharnieren varen. Natuurlijk kun je er met duikers bijkomen, maar een inspectie op het droge is eenvoudiger. Bij de Maaslandkering is mede daarom gekozen voor het scharnier boven water.”
Permanent afsluiten is geen optie. Dat zou namelijk betekenen dat het afvalwater niet meer naar zee kan. Vanwege het ontbreken van een rioleringssysteem wordt dat namelijk gestort op het open water in de lagune. Dat levert nu al problemen op. Huisman: ,,Vroeger werd dat vuile water grotendeels door de getijden weggespoeld. Maar door het graven van een diepere vaargeul naar de haven van Mestre zijn de tijstromingen veranderd. Het water in de stad stroomt nauwelijks meer. Daardoor stinkt het ’s zomers zo in Venetië.”
Huisman ziet wel wat in een rigoureuze (en zeer Nederlandse) oplossing voor de problemen. ,,Als de zeespiegel blijft stijgen verdwijnt de stad binnen een eeuw, anderhalve eeuw in zee. Wie Venetië wil redden moet de stad inpolderen: een waterkering eromheen en het waterniveau met uitwateringssluizen en gemalen op peil houden. Zoiets gebeurt nu op kleine schaal ook in de binnenstad van Delft. En daarnaast moet de stad een riolering krijgen.” Op de korte termijn is dit alles waarschijnlijk een illusie. ,,Wat gaat dat kosten? Waarschijnlijk meer dan de zes miljard die voor het huidige project is berekend.”
www.pbs.org/wgbh/nova/venice/gates.html
Het water stijgt en Venetië zakt. Maar er is nieuwe hoop: Mozes. De Italiaanse premier Berlusconi legde vorige week eigenhandig de eerste steen van deze nieuwe klapdijk, die de stad moet beschermen tegen overstromingen.
Een klapdijk? ,,Scharnierende elementen die de lagune tegen hoogwater beschermen”, verklaart Pieter Huisman, docent bij de sectie land- en waterbeheer bij civiele techniek. ,,Bij normale waterstanden liggen de 41 elementen van elk dertig meter lengte gevuld met water op de bodem. Bij storm worden ze volgepompt met lucht waardoor ze opdrijven. Afzonderlijk van elkaar vangen ze de krachten van het water op. Eigenlijk is het dus meer een wiebeldijk. Of de methode op deze schaal is toegepast? Bij mijn weten niet.”
De Venetiaanse stormvloedkering Mozes moet de drie monden die het water in de stad met de zee verbinden afsluiten. Zo wil de Italiaanse overheid in de toekomst voorkomen dat de toeristen en bewoners met lieslaarzen over het San Marcoplein moeten. Zes tot acht keer per jaar komt het water boven de 1,10 meter uit. Sinds het hoogwater van 1966 % toen stond het water op 1,94 meter boven het gemiddelde niveau van de Adriatische Zee % is de stad op zoek naar een oplossing.
Huisman, zelf ooit betrokken bij de aanleg van de Maaslandkering in de Nieuwe Waterweg, is niet zo’n voorstander van de gekozen oplossing. ,,Technisch is het mogelijk, maar bewegende elementen onder water zijn kwetsbaar. Denk aan schepen die met krabbende ankers over de scharnieren varen. Natuurlijk kun je er met duikers bijkomen, maar een inspectie op het droge is eenvoudiger. Bij de Maaslandkering is mede daarom gekozen voor het scharnier boven water.”
Permanent afsluiten is geen optie. Dat zou namelijk betekenen dat het afvalwater niet meer naar zee kan. Vanwege het ontbreken van een rioleringssysteem wordt dat namelijk gestort op het open water in de lagune. Dat levert nu al problemen op. Huisman: ,,Vroeger werd dat vuile water grotendeels door de getijden weggespoeld. Maar door het graven van een diepere vaargeul naar de haven van Mestre zijn de tijstromingen veranderd. Het water in de stad stroomt nauwelijks meer. Daardoor stinkt het ’s zomers zo in Venetië.”
Huisman ziet wel wat in een rigoureuze (en zeer Nederlandse) oplossing voor de problemen. ,,Als de zeespiegel blijft stijgen verdwijnt de stad binnen een eeuw, anderhalve eeuw in zee. Wie Venetië wil redden moet de stad inpolderen: een waterkering eromheen en het waterniveau met uitwateringssluizen en gemalen op peil houden. Zoiets gebeurt nu op kleine schaal ook in de binnenstad van Delft. En daarnaast moet de stad een riolering krijgen.” Op de korte termijn is dit alles waarschijnlijk een illusie. ,,Wat gaat dat kosten? Waarschijnlijk meer dan de zes miljard die voor het huidige project is berekend.”
www.pbs.org/wgbh/nova/venice/gates.html
Comments are closed.