Student civiele techniek Klaartje Zuiderbaan gaat aanstaande zaterdag naar Marseille in een poging zich te selecteren voor het Europese vrouwenteam ‘Challenge Oceane’, dat zal deelnemen aan de World Whitbread Race.
,,Het is een soort bevestiging dat ik het goed doe.”
Voor Zuiderbaan wordt het spannend. Ze is weliswaar door het team uitgenodigd mee te zeilen, maar haar is niet duidelijk verteld wat er precies gaat gebeuren. Het moet wel, dat het team gaat bekijken of ze de Whitbread kan meevaren.
De Whitbread is een spectaculaire tocht; er moet dag en nacht hard gewerkt worden. Het zal dan ook afzien worden: negentig dagen op zee in weer en wind. Een deel van de tocht gaat zelfs tussen de ijsschotsen door. Zuiderbaan: ,,Juist doordat de race zo zwaar is en lang duurt, zal het team hecht worden.” Dat vindt de zeilster één van de mooiste aspecten aan het varen van zo’n lange tocht. ,,Het is een enorme ervaring om zo lang van de bewoonde wereld weg te zijn.”
,,Of ik nou uiteindelijk mag meedoen of niet, ik ben heel blij dat ze in ieder geval aan me gedacht hebben”, zegt Zuiderbaan. Ze heeft altijd al veel tijd in het zeilen gestopt. Op jonge leeftijd ging ze het water al op. Haar ouders namen haar in de wieg mee naar de kroeg, de zeilclub en de boot. Toen ze vier jaar oud was begon ze zelf echt te zeilen. Een beetje sturen en aan de schoten trekken.
Ze vertelt: ,,Ik zal nooit vergeten dat mijn ouders op een gegeven moment allebei in de kajuit zaten. En dat ik samen met mijn één jaar oudere zusje alleen op het dek zat te sturen. Een passerende boot keek verbaasd dat slecht twee kleuters de boot bestuurden.”
Kick
Op de middelbare school heeft ze niet zoveel gezeild. Er waren bijna geen wedstrijden voor in die leeftijdsklasse. Om toch bezig te blijven ging ze hockeyen. Toch won het hockeyen het niet van het zeilen. ,,Het zeilwereldje vind ik gewoon veel leuker”, zegt ze. ,,Op het water heerst er strijd tussen de tegenstanders, maar eenmaal op de wal is het één en al gezelligheid. Je helpt elkaar en bent oprecht blij voor iemand als die goed gevaren heeft.”
Zuiderbaan vervolgt: ,,Zeilen geeft me een grote kick. Je moet continu alert blijven en alles elke seconde in de gaten houden. Verandert de wind, dan moet ik tjak-tjak-tjak alles snel aanpassen. Het is een fantastisch gevoel als alles precies werkt zoals ik dat wil. Niets is zo gaaf als sneller gaan dan je tegenstander.”
Het balletje ging goed rollen toen Zuiderbaan gevraagd werd een wedstrijd mee te varen in Amerika. Een Nederlandse vrouwenboothad op het laatste nog iemand nodig. ,,En dat is nou het fijne van student zijn, dat je wel even wat kan regelen om er even tussen uit te gaan.”
Gesponsord en wel vloog ze naar New Port om mee te doen aan een wedstrijd met in totaal zestig vrouwenteams. ,,We deden het erg goed; we werden derde”, zegt ze.
Heldinnen
Voor de wereldkampioenschappen in 1993 in La Rochelle richtte ze met vriendinnen een eigen team op. Zuiderbaan werd stuurvrouw. Ze begonnen laconiek aan de wedstrijden, maar verrastten de bekende namen uit de zeilbladen. ,,Wij, een bij elkaar geraapt zootje op een geleende boot, verwachtten niet veel. Het was echt waanzinnig toen we vijfde werden.”
Na dit succes kocht het team een eigen tweedehands boot om deze vervolgens zelf op te knappen. In hun klasse zijn zij het enige vrouwenteam. Zuiderbaan: ,,De mannen die hier in varen vinden dat wel interessant. Ze noemen ons ‘de Heldinnen van de klasse’. Vaak komen ze even een kletsje maken en proberen ze te helpen met het geven van tips. Ik kan me voorstellen dat buitenstaanders denken dat we een soort domme-blondjes-boot zijn die het niet alleen afkunnen”, zegt ze, maar voegt daar aan toe: ,,In de klasse zelf heb ik niet het idee dat we zo worden beschouwd, want we varen goed.”
Met de huidige boot werd Zuiderbaan 23ste bij een wk in Zeeland. ,,Dat lijkt niet zo goed maar we waren wel het eerste vrouwenteam. We voeren per slot van rekening met een oude tweedehands boot tegen allemaal nieuwe jachten, die tip top in orde waren.”
Bevestiging
Soms word ze opgebeld om bij andere teams in te vallen als stuurvrouw. Dat geeft Zuiderbaan een goed gevoel. ,,Het is een soort bevestiging dat ik het goed doe en dat anderen dat doorhebben. De tijd die ik er instop is dus niet voor niets.” Wel vindt ze vindt het af en toe moeilijk om het zeilen te combineren met haar studie. Door de week moet ze studeren en in het weekend is ze op het water te vinden. De maandag heeft ze nodig om goed uit te rusten. Toch heeft ze het afgelopen jaar zeventig procent gehaald. Ze doet dan ook niet veel anders dan studeren en zeilen.
In La Rochelle kwam Zuiderbaan voor het eerst in contact met een teamlid van de Whitbread-equipe. Lange tijd hoorde ze niets en las slecht in de zeilbladen dat het team bezig was zich voor te bereiden. ,,Ik dacht dat ze bezig waren zonder mij.” Twee weken geleden werd ze opeens gebeld of ze een week wilde meevaren. Ze zegt: ,,Als ik mag meedoen, moet ik me eerst afvragen of ik het werkelijk wil. Het vele trainen en de lange afwezigheid zullen het mij moeilijker maken de studie af te ronden.”
En na deze race zullen er vast weer andere wedstrijden komen. Zuiderbaan: ,,Zeilen is leuk maar ingenieur worden vind ik ook belangrijk. Ik zeil omdat ik het leuk vind en niet omdat het mijnlevendsdoel is.”
Figuur 1 Zuiderbaan: ,,Zeilen is niet mijn levensdoel”
Student civiele techniek Klaartje Zuiderbaan gaat aanstaande zaterdag naar Marseille in een poging zich te selecteren voor het Europese vrouwenteam ‘Challenge Oceane’, dat zal deelnemen aan de World Whitbread Race. ,,Het is een soort bevestiging dat ik het goed doe.”
Voor Zuiderbaan wordt het spannend. Ze is weliswaar door het team uitgenodigd mee te zeilen, maar haar is niet duidelijk verteld wat er precies gaat gebeuren. Het moet wel, dat het team gaat bekijken of ze de Whitbread kan meevaren.
De Whitbread is een spectaculaire tocht; er moet dag en nacht hard gewerkt worden. Het zal dan ook afzien worden: negentig dagen op zee in weer en wind. Een deel van de tocht gaat zelfs tussen de ijsschotsen door. Zuiderbaan: ,,Juist doordat de race zo zwaar is en lang duurt, zal het team hecht worden.” Dat vindt de zeilster één van de mooiste aspecten aan het varen van zo’n lange tocht. ,,Het is een enorme ervaring om zo lang van de bewoonde wereld weg te zijn.”
,,Of ik nou uiteindelijk mag meedoen of niet, ik ben heel blij dat ze in ieder geval aan me gedacht hebben”, zegt Zuiderbaan. Ze heeft altijd al veel tijd in het zeilen gestopt. Op jonge leeftijd ging ze het water al op. Haar ouders namen haar in de wieg mee naar de kroeg, de zeilclub en de boot. Toen ze vier jaar oud was begon ze zelf echt te zeilen. Een beetje sturen en aan de schoten trekken.
Ze vertelt: ,,Ik zal nooit vergeten dat mijn ouders op een gegeven moment allebei in de kajuit zaten. En dat ik samen met mijn één jaar oudere zusje alleen op het dek zat te sturen. Een passerende boot keek verbaasd dat slecht twee kleuters de boot bestuurden.”
Kick
Op de middelbare school heeft ze niet zoveel gezeild. Er waren bijna geen wedstrijden voor in die leeftijdsklasse. Om toch bezig te blijven ging ze hockeyen. Toch won het hockeyen het niet van het zeilen. ,,Het zeilwereldje vind ik gewoon veel leuker”, zegt ze. ,,Op het water heerst er strijd tussen de tegenstanders, maar eenmaal op de wal is het één en al gezelligheid. Je helpt elkaar en bent oprecht blij voor iemand als die goed gevaren heeft.”
Zuiderbaan vervolgt: ,,Zeilen geeft me een grote kick. Je moet continu alert blijven en alles elke seconde in de gaten houden. Verandert de wind, dan moet ik tjak-tjak-tjak alles snel aanpassen. Het is een fantastisch gevoel als alles precies werkt zoals ik dat wil. Niets is zo gaaf als sneller gaan dan je tegenstander.”
Het balletje ging goed rollen toen Zuiderbaan gevraagd werd een wedstrijd mee te varen in Amerika. Een Nederlandse vrouwenboothad op het laatste nog iemand nodig. ,,En dat is nou het fijne van student zijn, dat je wel even wat kan regelen om er even tussen uit te gaan.”
Gesponsord en wel vloog ze naar New Port om mee te doen aan een wedstrijd met in totaal zestig vrouwenteams. ,,We deden het erg goed; we werden derde”, zegt ze.
Heldinnen
Voor de wereldkampioenschappen in 1993 in La Rochelle richtte ze met vriendinnen een eigen team op. Zuiderbaan werd stuurvrouw. Ze begonnen laconiek aan de wedstrijden, maar verrastten de bekende namen uit de zeilbladen. ,,Wij, een bij elkaar geraapt zootje op een geleende boot, verwachtten niet veel. Het was echt waanzinnig toen we vijfde werden.”
Na dit succes kocht het team een eigen tweedehands boot om deze vervolgens zelf op te knappen. In hun klasse zijn zij het enige vrouwenteam. Zuiderbaan: ,,De mannen die hier in varen vinden dat wel interessant. Ze noemen ons ‘de Heldinnen van de klasse’. Vaak komen ze even een kletsje maken en proberen ze te helpen met het geven van tips. Ik kan me voorstellen dat buitenstaanders denken dat we een soort domme-blondjes-boot zijn die het niet alleen afkunnen”, zegt ze, maar voegt daar aan toe: ,,In de klasse zelf heb ik niet het idee dat we zo worden beschouwd, want we varen goed.”
Met de huidige boot werd Zuiderbaan 23ste bij een wk in Zeeland. ,,Dat lijkt niet zo goed maar we waren wel het eerste vrouwenteam. We voeren per slot van rekening met een oude tweedehands boot tegen allemaal nieuwe jachten, die tip top in orde waren.”
Bevestiging
Soms word ze opgebeld om bij andere teams in te vallen als stuurvrouw. Dat geeft Zuiderbaan een goed gevoel. ,,Het is een soort bevestiging dat ik het goed doe en dat anderen dat doorhebben. De tijd die ik er instop is dus niet voor niets.” Wel vindt ze vindt het af en toe moeilijk om het zeilen te combineren met haar studie. Door de week moet ze studeren en in het weekend is ze op het water te vinden. De maandag heeft ze nodig om goed uit te rusten. Toch heeft ze het afgelopen jaar zeventig procent gehaald. Ze doet dan ook niet veel anders dan studeren en zeilen.
In La Rochelle kwam Zuiderbaan voor het eerst in contact met een teamlid van de Whitbread-equipe. Lange tijd hoorde ze niets en las slecht in de zeilbladen dat het team bezig was zich voor te bereiden. ,,Ik dacht dat ze bezig waren zonder mij.” Twee weken geleden werd ze opeens gebeld of ze een week wilde meevaren. Ze zegt: ,,Als ik mag meedoen, moet ik me eerst afvragen of ik het werkelijk wil. Het vele trainen en de lange afwezigheid zullen het mij moeilijker maken de studie af te ronden.”
En na deze race zullen er vast weer andere wedstrijden komen. Zuiderbaan: ,,Zeilen is leuk maar ingenieur worden vind ik ook belangrijk. Ik zeil omdat ik het leuk vind en niet omdat het mijnlevendsdoel is.”
Figuur 1 Zuiderbaan: ,,Zeilen is niet mijn levensdoel”

Comments are closed.