Kip stroganov

Voor op het broodje dat rechtsonder naast een aluminium bakje staat dat het culinaire hoogtepunt bevat van deze vliegtuigmaaltijd.

De maaltijd is kip stroganov. Ik pulk de deksel van het bakje en kijk met nauw verholen afkeer naar wat schijfjes wortel, een handje rijst en de restanten van een kip. Elk beslaan ze precies één derde van wat hun laatste rustplaats werd: links de wortel, rechts de rijst en in het midden een stuk onherkenbaar pluimvee. Met gepaste tegenzin prik ik ernaar met een plastic vorkje. Uiteindelijk kom ik niet verder dan de hele zaak maar wat door elkaar te roeren.

Plotseling word ik overvallen door een diep medelijden. Deze kip heeft een zeer middelmatig leven achter de rug. Een leven met geen ander doel dan geconsumeerd te worden. In zes weken tijd werd ze vetgemest met mensonterend voedsel, in een veel te klein hokje, ingeklemd tussen lotgenoten, dromend van het vrije veld en onbegrensde lucht. Nu vind ik dát allemaal zo erg nog niet maar waar ik opeens zo droef van word is dat ze ná haar verlossende dood nog stééds in een piepklein bakje zit. Vermalen tot kip stroganov.

‘Arm beest’, denk ik terwijl ik lusteloos naar buiten staar, maar dan zie ik plots een lichtpuntje: ze heeft in ieder geval één keer gevlogen. Voorzichtig til ik het bakje op en houd het tegen het raampje. Kijk maar even lieve schat: dát heb je wel verdiend.

Alles is zo economisch mogelijk gerangschikt. Het plastic bestek zit in een zakje. Samen met wat zout en peper, en de melk voor in de koffie. Links daarvan een vierkant cakeje en daarnaast een puntje brie. Voor op het broodje dat rechtsonder naast een aluminium bakje staat dat het culinaire hoogtepunt bevat van deze vliegtuigmaaltijd.

De maaltijd is kip stroganov. Ik pulk de deksel van het bakje en kijk met nauw verholen afkeer naar wat schijfjes wortel, een handje rijst en de restanten van een kip. Elk beslaan ze precies één derde van wat hun laatste rustplaats werd: links de wortel, rechts de rijst en in het midden een stuk onherkenbaar pluimvee. Met gepaste tegenzin prik ik ernaar met een plastic vorkje. Uiteindelijk kom ik niet verder dan de hele zaak maar wat door elkaar te roeren.

Plotseling word ik overvallen door een diep medelijden. Deze kip heeft een zeer middelmatig leven achter de rug. Een leven met geen ander doel dan geconsumeerd te worden. In zes weken tijd werd ze vetgemest met mensonterend voedsel, in een veel te klein hokje, ingeklemd tussen lotgenoten, dromend van het vrije veld en onbegrensde lucht. Nu vind ik dát allemaal zo erg nog niet maar waar ik opeens zo droef van word is dat ze ná haar verlossende dood nog stééds in een piepklein bakje zit. Vermalen tot kip stroganov.

‘Arm beest’, denk ik terwijl ik lusteloos naar buiten staar, maar dan zie ik plots een lichtpuntje: ze heeft in ieder geval één keer gevlogen. Voorzichtig til ik het bakje op en houd het tegen het raampje. Kijk maar even lieve schat: dát heb je wel verdiend.