De volledige erfelijke code van bakkersgist is al sinds 1996 bekend. De code bestaat uit twaalf miljoen letters uit het vierletterige DNA-alfabet. Al die letters vormen ruim zesduizend genen, elk met informatie voor de aanmaak van één eiwit.
Delen
br />
De Affymetrix genechip meet hoeveel en welke mRNA-kopieën er in de gistcel rondzwerven. mRNA zijn enkelstrengs kopieën van een gen die informatie van het genoom transporteren naar de plaats waar eiwitten worden gemaakt.
De kern van de chip is een glazen raampje van anderhalve vierkante centimeter. Daarop bevinden zich bijna driehonderdduizend stipjes van 24 bij 24 micrometer. Elk stipje bevat DNA-fragmentjes van twintig letters lang die identiek zijn aan een bekend stukje van het DNA van bakkersgist.
Matthew Piper zuivert het mRNA uit een paar gram gistcellen en spoelt dit langs de genechip. Hij toont de ‘oven’ waar de chip vervolgens zestien uur lang roteert bij een temperatuur van 45 graden Celsius. ,,Hier hecht het erfelijke materiaal van de gist zich aan de overeenkomende DNA fragmentjes op de chip”, legt hij uit.
Een volgend apparaat wast de chip en voorziet het gebonden erfelijke materiaal van een fluorescerend label. Dit label maakt voor een laserscanner zichtbaar waar de mRNA op de chip is gebonden. Voor de uiteindelijk meting stopt Piper de chip in een klein gleufje van een effen witte kast. Op een computerscherm verschijnt een grauw vlak als een slechte kopie van een grijs vel. Na wat inzoomen blijkt het vlak uit een zee van min of meer oplichtende vierkantjes te bestaan. ,,Hier zijn je uitkomsten”, glundert hij.
De volledige erfelijke code van bakkersgist is al sinds 1996 bekend. De code bestaat uit twaalf miljoen letters uit het vierletterige DNA-alfabet. Al die letters vormen ruim zesduizend genen, elk met informatie voor de aanmaak van één eiwit.
De Affymetrix genechip meet hoeveel en welke mRNA-kopieën er in de gistcel rondzwerven. mRNA zijn enkelstrengs kopieën van een gen die informatie van het genoom transporteren naar de plaats waar eiwitten worden gemaakt.
De kern van de chip is een glazen raampje van anderhalve vierkante centimeter. Daarop bevinden zich bijna driehonderdduizend stipjes van 24 bij 24 micrometer. Elk stipje bevat DNA-fragmentjes van twintig letters lang die identiek zijn aan een bekend stukje van het DNA van bakkersgist.
Matthew Piper zuivert het mRNA uit een paar gram gistcellen en spoelt dit langs de genechip. Hij toont de ‘oven’ waar de chip vervolgens zestien uur lang roteert bij een temperatuur van 45 graden Celsius. ,,Hier hecht het erfelijke materiaal van de gist zich aan de overeenkomende DNA fragmentjes op de chip”, legt hij uit.
Een volgend apparaat wast de chip en voorziet het gebonden erfelijke materiaal van een fluorescerend label. Dit label maakt voor een laserscanner zichtbaar waar de mRNA op de chip is gebonden. Voor de uiteindelijk meting stopt Piper de chip in een klein gleufje van een effen witte kast. Op een computerscherm verschijnt een grauw vlak als een slechte kopie van een grijs vel. Na wat inzoomen blijkt het vlak uit een zee van min of meer oplichtende vierkantjes te bestaan. ,,Hier zijn je uitkomsten”, glundert hij.
Comments are closed.