Jammen met Benjamin Herman

Het is warm, saunawarm. Aan de overkant, waar de instrumenten klaarstaan, zit een jongen. Hij eet een boterham. Na vijf minuten zegt hij verontschuldigend dat de rest beneden nog aan het eten is.

18.15 uur. De ster arriveert. Nadat iemand wijst (‘dit is hem’) klinkt er een bescheiden applausje. Intussen is de zaal bijna vol. Drie jongens bijten het spits af met een stuk van Hancock, een vierde wordt toegevoegd. Ze spelen en in de zaal zie je knikkende hoofden en meetellende voeten. Er wordt hier serieus geluisterd, er mogen zodadelijk vragen worden gesteld.

De ster is aangenaam verrast door het niveau en tipt de jongens over platenzaak Demon Funk van Get Hyper; jaren-zeventig-basic funk, bewerkt naar 2003. Wel op vinyl natuurlijk. Breed kijken, veel luisteren, niet bij één plaat die je mooi vindt blijven hangen. Iedereen knikt. De jongens mogen nóg een liedje. Ze kiezen iets dat de meesten kennen en de muziekboeken komen te voorschijn. ,,Dat is wel handig, maar niet cool”, vindt de ster en hij hamert op repertoirekennis.

18.30 uur. Andere mensen, ander liedje. Ondertussen vertelt Benjamin een verhaal over maten, schema’s en slotjes. Waar het accent ligt, en hoe je volgt waar je bent in het stuk. Iedereen knikt nog steeds. Wel kijken de mensen met een tasje met een cd of andere demo een beetje beteuterd. Ondanks de belofte in de aankondiging gaan zij niet aan bod komen.

Weer een tip: ,,Presenteer jezelf. Zoek een punt waarnaar je je muziek kunt richten.” En dus niet met je ogen dicht alleen voor jezelf spelen.

19.30 uur. Bij de volgende wissel gebeurt er iets anders. Een van de Mekelweg 10-docenten, blijkbaar een vriend van de ster, eist de vloer op voor zijn cursusgroep. Een enorm arsenaal aan instrumenten komt tevoorschijn: harmonium, bongo’s, trompet. Ze hebben iets ingestudeerd.

Een paar losse mensen die wilden spelen druipen af. Weer niet aan de beurt. Na commentaar wordt de groep gevraagd het nog eens te spelen, maar nu indachtig de tips ‘overdrijf je solo’s niet, bouw ze op, je moet de hele avond nog mee’. En of de drummer zijn volume aan de solisten kan aanpassen.

Ik zie mensen tellen, maar niet de maten deze keer. ,,Kwart voor acht, acht uur”, oftewel: ik kom niet meer aan de beurt. Ze gaan. En omdat het wel heel warm is in de zaal, volg ik ze.

Woensdagmiddag, 18.00 uur. Tien verwachtingsvolle mensen, van wie de helft student, in de grote zaal van Mekelweg 10. Ze wachten op saxofonist Benjamin Herman, voor een workshop jazz. Het is warm, saunawarm. Aan de overkant, waar de instrumenten klaarstaan, zit een jongen. Hij eet een boterham. Na vijf minuten zegt hij verontschuldigend dat de rest beneden nog aan het eten is.

18.15 uur. De ster arriveert. Nadat iemand wijst (‘dit is hem’) klinkt er een bescheiden applausje. Intussen is de zaal bijna vol. Drie jongens bijten het spits af met een stuk van Hancock, een vierde wordt toegevoegd. Ze spelen en in de zaal zie je knikkende hoofden en meetellende voeten. Er wordt hier serieus geluisterd, er mogen zodadelijk vragen worden gesteld.

De ster is aangenaam verrast door het niveau en tipt de jongens over platenzaak Demon Funk van Get Hyper; jaren-zeventig-basic funk, bewerkt naar 2003. Wel op vinyl natuurlijk. Breed kijken, veel luisteren, niet bij één plaat die je mooi vindt blijven hangen. Iedereen knikt. De jongens mogen nóg een liedje. Ze kiezen iets dat de meesten kennen en de muziekboeken komen te voorschijn. ,,Dat is wel handig, maar niet cool”, vindt de ster en hij hamert op repertoirekennis.

18.30 uur. Andere mensen, ander liedje. Ondertussen vertelt Benjamin een verhaal over maten, schema’s en slotjes. Waar het accent ligt, en hoe je volgt waar je bent in het stuk. Iedereen knikt nog steeds. Wel kijken de mensen met een tasje met een cd of andere demo een beetje beteuterd. Ondanks de belofte in de aankondiging gaan zij niet aan bod komen.

Weer een tip: ,,Presenteer jezelf. Zoek een punt waarnaar je je muziek kunt richten.” En dus niet met je ogen dicht alleen voor jezelf spelen.

19.30 uur. Bij de volgende wissel gebeurt er iets anders. Een van de Mekelweg 10-docenten, blijkbaar een vriend van de ster, eist de vloer op voor zijn cursusgroep. Een enorm arsenaal aan instrumenten komt tevoorschijn: harmonium, bongo’s, trompet. Ze hebben iets ingestudeerd.

Een paar losse mensen die wilden spelen druipen af. Weer niet aan de beurt. Na commentaar wordt de groep gevraagd het nog eens te spelen, maar nu indachtig de tips ‘overdrijf je solo’s niet, bouw ze op, je moet de hele avond nog mee’. En of de drummer zijn volume aan de solisten kan aanpassen.

Ik zie mensen tellen, maar niet de maten deze keer. ,,Kwart voor acht, acht uur”, oftewel: ik kom niet meer aan de beurt. Ze gaan. En omdat het wel heel warm is in de zaal, volg ik ze.