Hoe groot is een student?

Ze zien zichzelf steeds meer als kritische consumenten. Vorige week nog argumenteerde een nieuw bestuurslid van de studievereniging dat studenten hadden betaald voor een softwarepakket dat draait in de practicumzalen. Via hun collegegeld. Ze waren niet gecharmeerd van de docent die ze verplichtte ook nog een licentie voor thuis te kopen; dan betaalden ze dubbelop. Waarom dan niet gelijk een betere aanstellen als de huidige niet bevalt?

Persoonlijk zou ik ervoor passen als student, zo veel inspraak. ’s Nachts komt alles wat je beter had kunnen zeggen in je op, maar het is te laat. Je hersenen trekken zich daar niks van aan, en het scenario blijft zich herhalen. Of erger nog: je hebt succes, maar achteraf blijkt dat niemand anders bereid is dat vak te geven, en een hele lichting studenten doubleert door jouw actie. Op zijn minst zou de universiteit je wat tools moeten aanreiken zodat je nog een beetje kunt slapen. Zoals les van een reframing docent, die je leert je problemen visueel uit te beelden. Stel, je ligt wakker van je probleem. Dan stel je je voor welke knetterlelijke vorm het heeft, bijvoorbeeld een kefferig zwart mormel dat je kuiten aanvalt. Je ziet de schurftige kale plekken op z’n rug. Of misschien voelt het wel als een verrotte houten kist op de zeebodem. Dan zwem je gewoon weg; er is niets heerlijkers dan zachtjes giechelend boven de zeebodem hangen op dertig meter diepte, langzaam met je tenen wiebelend, omarmd door een vrolijke roes.

Beter nog kunnen we een halt toeroepen aan de trend om studenten steeds meer te behandelen als kiezende klanten. Blijft studeren nog een beetje leuk.

Wat nu als studenten mochten beslissen of een docent wordt ontslagen of mag blijven? We lijken erheen te gaan. Studenten krijgen steeds meer inspraak, en eisen het ook. Ze zien zichzelf steeds meer als kritische consumenten. Vorige week nog argumenteerde een nieuw bestuurslid van de studievereniging dat studenten hadden betaald voor een softwarepakket dat draait in de practicumzalen. Via hun collegegeld. Ze waren niet gecharmeerd van de docent die ze verplichtte ook nog een licentie voor thuis te kopen; dan betaalden ze dubbelop. Waarom dan niet gelijk een betere aanstellen als de huidige niet bevalt?

Persoonlijk zou ik ervoor passen als student, zo veel inspraak. ’s Nachts komt alles wat je beter had kunnen zeggen in je op, maar het is te laat. Je hersenen trekken zich daar niks van aan, en het scenario blijft zich herhalen. Of erger nog: je hebt succes, maar achteraf blijkt dat niemand anders bereid is dat vak te geven, en een hele lichting studenten doubleert door jouw actie. Op zijn minst zou de universiteit je wat tools moeten aanreiken zodat je nog een beetje kunt slapen. Zoals les van een reframing docent, die je leert je problemen visueel uit te beelden. Stel, je ligt wakker van je probleem. Dan stel je je voor welke knetterlelijke vorm het heeft, bijvoorbeeld een kefferig zwart mormel dat je kuiten aanvalt. Je ziet de schurftige kale plekken op z’n rug. Of misschien voelt het wel als een verrotte houten kist op de zeebodem. Dan zwem je gewoon weg; er is niets heerlijkers dan zachtjes giechelend boven de zeebodem hangen op dertig meter diepte, langzaam met je tenen wiebelend, omarmd door een vrolijke roes.

Beter nog kunnen we een halt toeroepen aan de trend om studenten steeds meer te behandelen als kiezende klanten. Blijft studeren nog een beetje leuk.