Het recht van de sterkste

br />
‘Na jou!’, ‘Oh, pardon, ja hoor, ha, ha, ha, na u natuurlijk’. ‘Oh ja, na u ook nog.’, ‘Pardon!’ ‘Ho, au – arm knel – jep, ook na jou’. Zo en nu die elleboog ertussen, flink wringen, een ov-kaart tevoorschijn goochelen. ‘Ja gezien, bedankt.’ En nu de kijkers op scherp op zoek naar een vrije plek. Achterin de bus lijkt zich een opening te vormen tussen een krullenbol en een hoog voorhoofd. Helaas Klaas Willem Pieter van Voor tot Achteren heeft het ook opgemerkt en nestelt zich op de achterbank.

,,Dit is een vast tafereel ’s ochtends”, vertelt de chauffeur. ,,Ik zit nu drieënhalf jaar op de bus en aan het begin van ieder jaar is het altijd dringen geblazen.” De pas geplastificeerde ov’s met middelbareschool-pasfoto’s schieten aan zijn glazige blik voorbij. ,,Ik controleer ze niet eens meer allemaal. Dat houdt de boel alleen maar op.”

Eenmaal binnen begint een tweede strijd. Degenen die de stoelendans goed onder de knie hebben, weten in een handomdraai een zitplek te veroveren. ,,Sociaal doen is er voor mij niet bij ’s ochtends”, zegt een norse jas-das. ,,Ik heb een enorm ochtendhumeur, dus wie in de weg loopt moet wijken.”

Zodra de bus in beweging komt, ontstaat de nodige consternatie. In de bocht schuiven de weekendtassen door het gangpad en maait een nog niet uitgebalanceerde eerstejaars een oma omver.

,,Houvast is het sleutelwoord”, legt een evenwichtige vierdejaars geodesie uit. ,,Ik reis al jaren met de trein van Rijswijk naar Delft en pak op het station de bus naar de TU. Na zo’n lange tijd leer je wel hoe je overeind blijft staan. Gewoon aan een paal hangen.”

Bij de halte aula komt er naast de vierdejaars een plek vrij. Net als hij besluit in de stoel plaats te nemen, krijgt hij een por van een eerstejaars die vervolgens snel op het bankje ploft. Een darwinist in hart en nieren. Want waar het recht van de sterkste zegeviert, heeft maar één iemand een zitplaats: degene met genoeg eelt op zijn ellebogen.

//Foto erbij: voeten die in de bus stappen

Foto: Sam Rentmeester

Terwijl de rest van het busstation vrijwel is uitgestorven staat maandagmorgen bij de halte voor de TU-wijk een ongeduldige menigte te popelen om de bus in te mogen.

‘Na jou!’, ‘Oh, pardon, ja hoor, ha, ha, ha, na u natuurlijk’. ‘Oh ja, na u ook nog.’, ‘Pardon!’ ‘Ho, au – arm knel – jep, ook na jou’. Zo en nu die elleboog ertussen, flink wringen, een ov-kaart tevoorschijn goochelen. ‘Ja gezien, bedankt.’ En nu de kijkers op scherp op zoek naar een vrije plek. Achterin de bus lijkt zich een opening te vormen tussen een krullenbol en een hoog voorhoofd. Helaas Klaas Willem Pieter van Voor tot Achteren heeft het ook opgemerkt en nestelt zich op de achterbank.

,,Dit is een vast tafereel ’s ochtends”, vertelt de chauffeur. ,,Ik zit nu drieënhalf jaar op de bus en aan het begin van ieder jaar is het altijd dringen geblazen.” De pas geplastificeerde ov’s met middelbareschool-pasfoto’s schieten aan zijn glazige blik voorbij. ,,Ik controleer ze niet eens meer allemaal. Dat houdt de boel alleen maar op.”

Eenmaal binnen begint een tweede strijd. Degenen die de stoelendans goed onder de knie hebben, weten in een handomdraai een zitplek te veroveren. ,,Sociaal doen is er voor mij niet bij ’s ochtends”, zegt een norse jas-das. ,,Ik heb een enorm ochtendhumeur, dus wie in de weg loopt moet wijken.”

Zodra de bus in beweging komt, ontstaat de nodige consternatie. In de bocht schuiven de weekendtassen door het gangpad en maait een nog niet uitgebalanceerde eerstejaars een oma omver.

,,Houvast is het sleutelwoord”, legt een evenwichtige vierdejaars geodesie uit. ,,Ik reis al jaren met de trein van Rijswijk naar Delft en pak op het station de bus naar de TU. Na zo’n lange tijd leer je wel hoe je overeind blijft staan. Gewoon aan een paal hangen.”

Bij de halte aula komt er naast de vierdejaars een plek vrij. Net als hij besluit in de stoel plaats te nemen, krijgt hij een por van een eerstejaars die vervolgens snel op het bankje ploft. Een darwinist in hart en nieren. Want waar het recht van de sterkste zegeviert, heeft maar één iemand een zitplaats: degene met genoeg eelt op zijn ellebogen.

//Foto erbij: voeten die in de bus stappen

Foto: Sam Rentmeester