Als je een Eend hebt, of eigenlijk een Dyane, en nog wat studietijd over, dan is het niet meer dan logisch om daarmee naar India te reizen. De route van de ‘Holland Duck Tour ’95’ slingert zich tussen oorlogsgebieden en andere vuurhaarden door, maar ,,eigenlijk is het regelen van visa het enige wat moeilijk is aan zo’n reis”.
Delen
Het verhaal over de voorpret van vier Delftenaren.
,,Voormalig Joegoslavië, Koerdistan, Iran, Azerbeidzjan, Afghanistan…”. Terwijl Sander Ouwerkerk met zijn vinger langs de kaart gaat, noemt hij de landen waar ze net wel of net niet doorheen zullen rijden. De namen moeten iedereen die wel eens een Journaaltje meepikt aardig vertrouwd in de oren klinken. Voor de lol ga je daar niet heen, zou je denken; als je zonodig op avontuur moet, net na je afstuderen, koop dan toch gewoon een stevige oude Landrover en rijd over de door studenten en de Paris-Dakar-karavaan platgetreden paden van de Sahara naar Ghana of Nigeria. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.
Ouwerkerk denkt er dus niet zo over. Hij en waarschijnlijk vier andere Delftenaren zullen waarschijnlijk de volgende dag, dinsdag 7 maart, in hoogstwaarschijnlijk twee Citroën Dyanes (zeg maar Eendjes met een plat dak) naar India vertrekken. Maar het kunnen ook drie Delftenaren zijn, het kan ook wel een dagje later worden en wie weet wordt Nepal de eindbestemming. Er zijn nog een paar kleine onzekerheden.
Het is twaalf uur, maandagnacht. De reizigers zitten rond een tafeltje vol halfvolle glazen en flessen jenever en whisky gebogen over de kaart van het Midden-Oosten. ,,We gaan boven de oorlog in Joegoslavië langs, tussen de oorlogen in Koerdistan en Azerbeidzjan door, en onder die in Afghanistan”, verduidelijkt Ouwerkerk. ,,Volgens het officiële reisadvies dat voor onze route geldt, hoeven we alleen maar in konvooi te rijden, dat valt dus best mee. Zeker vergeleken met het advies voor Swat Valley, in het noorden van Pakistan: ‘Don’t go there‘. Dat is die vallei waarvan de bewoners beweren 160 jaar oud te worden. Er durft alleen niemand heen om dat te controleren, en wij doen dat ook niet. Wel willen we, daar in de buurt, even de markt van Darra bezoeken. Daar kun je kalashnikovs en raketwerpers kopen alsof het bloemkolen zijn. Op de schietbaan mag je ze uitproberen.”
Ranzig
Ouwerkerk en Wietse Mulder, een andere deelnemer aan de ‘Holland Duck Tour ’95’, kwamen in oktober op het idee om het gat tussen hun afstuderen en het begin van hun burgerleven (per 1 juni beginnen ze) op te vullen door met hun Eendjes op pad te gaan. Ouwerkerk hield zijn praatje een paar weken geleden, Mulder is nog niet klaar. Hij houdt zijn afstudeervoordracht maandag en zal zich dan ook pas dinsdag in Istanboel bij de anderen voegen.
De anderen? In elk geval Ouwerkerk dus, en een Amsterdamsekennis van de zus van de vriendin van Mulder, die twee weken geleden besloot mee te gaan. Ook zeker is Kasper Martinot, die voor deze reis na negen jaar met z’n studie gestopt is, zelfs ,,de brui gegeven heeft aan een veelbelovende, internationale carrière” en bovendien niet terug zal gaan. Deze drie kennen elkaar zo’n anderhalve week. Maar verder is niets zeker. Twee eventuele deelnemers aan de reis, vriend en vriendin, zijn die maandagnacht nog hard bezig met afstudeerwerk; als dat de volgende dag afgerond is rijden ze meteen mee. Zo niet, dan vliegen ze ook naar Istanboel, volgende week.
,,Het klinkt misschien alsof het wat ranzig geregeld is, maar anders krijg je echt zo’n glad georganiseerde survival-tocht, en dat wilden we juist niet”, zegt Marc de Roos, die ook later komt. ,,En dan nog was die hele voorbereiding een stuk minder relaxed dan ik me had voorgesteld. Als je van tevoren die hele papierwinkel zou zien, al dat gezeik, dan zou je er meteen geen zin meer in hebben. Wekenlang ambassades aflopen, en wachten, en vragen, een stempeltje hier, een stempeltje daar.” Vooral de visa en het carnet – een noodzakelijk document waarvoor je twintig mille borg moet betalen, zodat je je auto in India niet tegen winst kunt verkopen- vergden veel geduld. ,,Dat is een enorme regeltoestand”, aldus Martinot.
Droplul
,,Eigenlijk is dat het enige wat moeilijk is aan zo’n reis”, vervolgt Martinot. ,,Voor Iran bijvoorbeeld moet je twee maanden vooraf je visa aanvragen. Vandaag wilden we ze ophalen, maar dat lukte niet. ‘U hoeft toch alleen maar hier een stempeltje te zetten?’, vroeg ik. Zegt die droplul: ‘U moet mij niet gaan vertellen hoe ik mijn werk moet doen!’ Hij keek alsof hij een bom onder onze auto zou leggen als we niet snel weggingen. Dus konden we vertrekken. Nu hopen we dat we die visa in Ankara kunnen regelen.”
De noodzakelijke inentingen eisten minder rompslomp. ,,Dat kon gewoon bij de GG&GD, in Delft”, vertelt Ouwerkerk. ,,Die arts reageerde wel mooi. ‘Jongens, jongens, moet dat nou? Wat een onverantwoorde reis! Bereid dat toch nog wat langer voor! Jullie brengen me in de problemen….maar tsjonge, wat zou ik graag mee willen! Goed, doe nou je broek maar naar beneden… prik erin… en neem je wel condooms mee? Doe je het niet voor jezelf, doe het dan voor je vriendje.”’ Martinot kijkt op. ,,Zei hij dat? Maar voor geiten en konijnen hebben we toch geen condooms nodig? Daar zijn we voor ingeënt.”
De Eenden halen het wel, denken Mulder en Ouwerkerk. ,,Ik ben er het hele afgelopen jaar mee op en neer naar de Maasvlakte gereden”, zegt Mulder, ,,wat volgens mij meer is dan die hele rit naar India. Geen vuiltje aan de lucht dus. De wegen zijn ook niet zo verschrikkelijk slecht: er rijden ook wel trucks.”
Ouwerkerk: ,,Ongelooflijk hè, de cilinderinhoud is maar zeshonderd cc. En dat moet naar India! Ik ben met Eenden-Harry mijn Eend doorgelopen, en heb wat onderdelen vervangen. Harry vindt het echt geweldig; hij geeft bijvoorbeeld een koppelingsplaatje voor vijf gulden in plaats van vijftien. ‘Dan sponsor ik jullie ook een beetje, op mijn manier’, zegt hij dan. Verdere sponsoring is een survival-setje, dertig fotorolletjes en reserve-onderdelen. Olie, bougies, een V-snaar, remblokjes, een paar binnenbanden. Dan komen we er wel. In een maand naar Delhi.”
Eigenlijk wilde het groepje met een hele karavaan van zes, zeven eenden op reis. Maar op een minimaatje in Delta reageerde niemand. ,,Men moet zich niet zo laten beïnvloeden door de tempobeurs”, is Martinot’s goede raad. ,,Je moet gewoon doorstuderen tot het niet meer kan – en dan stoppen. Kijk naar mij.”
Het is de bedoeling dat in India vier mensen in het overgebleven Eendje gaan zitten (ze laten de andere achter bij de douane, aan de grens), naast de reserveonderdelen en de andere bagage. Er is geen imperiaal of iets dergelijks, maar ,,vergeleken met die treinen en bussen daar zitten wij nog altijd als koningen”, denken de reizigers.
De volgende ochtend. De laatste zaakjes worden geregeld. Nog een paar prikken, een paar visa, een laatste doorsmeerbeurt, even snoep kopen en een paar flessen cola. ’s Middags zal het vertrek zijn. Maar er is ’s middags nog geen vertrek. Toch nog iets mis met de visa. Nou, prima. Dat betekent dat er nog een radio kan worden geïnstalleerd, dat één Eend nog volledig nagekeken kan worden, en dat één van de tot het laatst toe twijfelende afstudeerders toch ook op het eerste traject mee kan. (M.P.)
Het thema van ‘Holland Duck Tour ’95’: ,,We wilden niet zo’n glad georganiseerde survival-tocht”
Als je een Eend hebt, of eigenlijk een Dyane, en nog wat studietijd over, dan is het niet meer dan logisch om daarmee naar India te reizen. De route van de ‘Holland Duck Tour ’95’ slingert zich tussen oorlogsgebieden en andere vuurhaarden door, maar ,,eigenlijk is het regelen van visa het enige wat moeilijk is aan zo’n reis”. Het verhaal over de voorpret van vier Delftenaren.
,,Voormalig Joegoslavië, Koerdistan, Iran, Azerbeidzjan, Afghanistan…”. Terwijl Sander Ouwerkerk met zijn vinger langs de kaart gaat, noemt hij de landen waar ze net wel of net niet doorheen zullen rijden. De namen moeten iedereen die wel eens een Journaaltje meepikt aardig vertrouwd in de oren klinken. Voor de lol ga je daar niet heen, zou je denken; als je zonodig op avontuur moet, net na je afstuderen, koop dan toch gewoon een stevige oude Landrover en rijd over de door studenten en de Paris-Dakar-karavaan platgetreden paden van de Sahara naar Ghana of Nigeria. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.
Ouwerkerk denkt er dus niet zo over. Hij en waarschijnlijk vier andere Delftenaren zullen waarschijnlijk de volgende dag, dinsdag 7 maart, in hoogstwaarschijnlijk twee Citroën Dyanes (zeg maar Eendjes met een plat dak) naar India vertrekken. Maar het kunnen ook drie Delftenaren zijn, het kan ook wel een dagje later worden en wie weet wordt Nepal de eindbestemming. Er zijn nog een paar kleine onzekerheden.
Het is twaalf uur, maandagnacht. De reizigers zitten rond een tafeltje vol halfvolle glazen en flessen jenever en whisky gebogen over de kaart van het Midden-Oosten. ,,We gaan boven de oorlog in Joegoslavië langs, tussen de oorlogen in Koerdistan en Azerbeidzjan door, en onder die in Afghanistan”, verduidelijkt Ouwerkerk. ,,Volgens het officiële reisadvies dat voor onze route geldt, hoeven we alleen maar in konvooi te rijden, dat valt dus best mee. Zeker vergeleken met het advies voor Swat Valley, in het noorden van Pakistan: ‘Don’t go there‘. Dat is die vallei waarvan de bewoners beweren 160 jaar oud te worden. Er durft alleen niemand heen om dat te controleren, en wij doen dat ook niet. Wel willen we, daar in de buurt, even de markt van Darra bezoeken. Daar kun je kalashnikovs en raketwerpers kopen alsof het bloemkolen zijn. Op de schietbaan mag je ze uitproberen.”
Ranzig
Ouwerkerk en Wietse Mulder, een andere deelnemer aan de ‘Holland Duck Tour ’95’, kwamen in oktober op het idee om het gat tussen hun afstuderen en het begin van hun burgerleven (per 1 juni beginnen ze) op te vullen door met hun Eendjes op pad te gaan. Ouwerkerk hield zijn praatje een paar weken geleden, Mulder is nog niet klaar. Hij houdt zijn afstudeervoordracht maandag en zal zich dan ook pas dinsdag in Istanboel bij de anderen voegen.
De anderen? In elk geval Ouwerkerk dus, en een Amsterdamsekennis van de zus van de vriendin van Mulder, die twee weken geleden besloot mee te gaan. Ook zeker is Kasper Martinot, die voor deze reis na negen jaar met z’n studie gestopt is, zelfs ,,de brui gegeven heeft aan een veelbelovende, internationale carrière” en bovendien niet terug zal gaan. Deze drie kennen elkaar zo’n anderhalve week. Maar verder is niets zeker. Twee eventuele deelnemers aan de reis, vriend en vriendin, zijn die maandagnacht nog hard bezig met afstudeerwerk; als dat de volgende dag afgerond is rijden ze meteen mee. Zo niet, dan vliegen ze ook naar Istanboel, volgende week.
,,Het klinkt misschien alsof het wat ranzig geregeld is, maar anders krijg je echt zo’n glad georganiseerde survival-tocht, en dat wilden we juist niet”, zegt Marc de Roos, die ook later komt. ,,En dan nog was die hele voorbereiding een stuk minder relaxed dan ik me had voorgesteld. Als je van tevoren die hele papierwinkel zou zien, al dat gezeik, dan zou je er meteen geen zin meer in hebben. Wekenlang ambassades aflopen, en wachten, en vragen, een stempeltje hier, een stempeltje daar.” Vooral de visa en het carnet – een noodzakelijk document waarvoor je twintig mille borg moet betalen, zodat je je auto in India niet tegen winst kunt verkopen- vergden veel geduld. ,,Dat is een enorme regeltoestand”, aldus Martinot.
Droplul
,,Eigenlijk is dat het enige wat moeilijk is aan zo’n reis”, vervolgt Martinot. ,,Voor Iran bijvoorbeeld moet je twee maanden vooraf je visa aanvragen. Vandaag wilden we ze ophalen, maar dat lukte niet. ‘U hoeft toch alleen maar hier een stempeltje te zetten?’, vroeg ik. Zegt die droplul: ‘U moet mij niet gaan vertellen hoe ik mijn werk moet doen!’ Hij keek alsof hij een bom onder onze auto zou leggen als we niet snel weggingen. Dus konden we vertrekken. Nu hopen we dat we die visa in Ankara kunnen regelen.”
De noodzakelijke inentingen eisten minder rompslomp. ,,Dat kon gewoon bij de GG&GD, in Delft”, vertelt Ouwerkerk. ,,Die arts reageerde wel mooi. ‘Jongens, jongens, moet dat nou? Wat een onverantwoorde reis! Bereid dat toch nog wat langer voor! Jullie brengen me in de problemen….maar tsjonge, wat zou ik graag mee willen! Goed, doe nou je broek maar naar beneden… prik erin… en neem je wel condooms mee? Doe je het niet voor jezelf, doe het dan voor je vriendje.”’ Martinot kijkt op. ,,Zei hij dat? Maar voor geiten en konijnen hebben we toch geen condooms nodig? Daar zijn we voor ingeënt.”
De Eenden halen het wel, denken Mulder en Ouwerkerk. ,,Ik ben er het hele afgelopen jaar mee op en neer naar de Maasvlakte gereden”, zegt Mulder, ,,wat volgens mij meer is dan die hele rit naar India. Geen vuiltje aan de lucht dus. De wegen zijn ook niet zo verschrikkelijk slecht: er rijden ook wel trucks.”
Ouwerkerk: ,,Ongelooflijk hè, de cilinderinhoud is maar zeshonderd cc. En dat moet naar India! Ik ben met Eenden-Harry mijn Eend doorgelopen, en heb wat onderdelen vervangen. Harry vindt het echt geweldig; hij geeft bijvoorbeeld een koppelingsplaatje voor vijf gulden in plaats van vijftien. ‘Dan sponsor ik jullie ook een beetje, op mijn manier’, zegt hij dan. Verdere sponsoring is een survival-setje, dertig fotorolletjes en reserve-onderdelen. Olie, bougies, een V-snaar, remblokjes, een paar binnenbanden. Dan komen we er wel. In een maand naar Delhi.”
Eigenlijk wilde het groepje met een hele karavaan van zes, zeven eenden op reis. Maar op een minimaatje in Delta reageerde niemand. ,,Men moet zich niet zo laten beïnvloeden door de tempobeurs”, is Martinot’s goede raad. ,,Je moet gewoon doorstuderen tot het niet meer kan – en dan stoppen. Kijk naar mij.”
Het is de bedoeling dat in India vier mensen in het overgebleven Eendje gaan zitten (ze laten de andere achter bij de douane, aan de grens), naast de reserveonderdelen en de andere bagage. Er is geen imperiaal of iets dergelijks, maar ,,vergeleken met die treinen en bussen daar zitten wij nog altijd als koningen”, denken de reizigers.
De volgende ochtend. De laatste zaakjes worden geregeld. Nog een paar prikken, een paar visa, een laatste doorsmeerbeurt, even snoep kopen en een paar flessen cola. ’s Middags zal het vertrek zijn. Maar er is ’s middags nog geen vertrek. Toch nog iets mis met de visa. Nou, prima. Dat betekent dat er nog een radio kan worden geïnstalleerd, dat één Eend nog volledig nagekeken kan worden, en dat één van de tot het laatst toe twijfelende afstudeerders toch ook op het eerste traject mee kan. (M.P.)
Het thema van ‘Holland Duck Tour ’95’: ,,We wilden niet zo’n glad georganiseerde survival-tocht”
Comments are closed.