Als opwarmertje voor de Technologiedag organiseerde de TU afgelopen vrijdag een middag over de goddelijke chaos. Hoogtepunt: het spel ‘Ordening en chaos’, met alumni als elementaire deeltjes.
br />
In de hal van industrieel ontwerpen kijken tientallen studenten neer op een schijnbaar chaotische parade van TU-alumni. De grote hal met verdiepingshoge omgang lijkt op een arena. De ruim honderd oud-studenten lopen met kleurige hoedjes heen en weer over een raster van zwarte tape. Aan de rand van het veld staat KPN Researcher dr. Nico Pals op een verhoogd katheder. Als een veldmaarschalk geeft hij de maat aan waarop de alumni moeten marcheren. Zodra een speler bij een rand van het raster komt, draait hij om en loopt verder in diagonale richting. Links- of rechtsom is afhankelijk van de geboortedatum. Komt een speler diagonaal aan bij de rand, dan draait hij om en gaat orthogonaal verder. Elke speler draagt drie hoedjes met zich mee: rood, geel en groen. Komen spelers tegelijkertijd op een vlak in het raster, dan is er een winnaar. Een rood hoedje wint van geel, geel wint van groen en groen van rood. De verliezende speler zet dezelfde kleur hoed op als zijn meerdere.
Toeschouwers kijken verwonderd toe. Zij zien wat de spelers missen: een verloop van kleuren. Het ene moment is er veel geel zichtbaar en bijna geen groen, het andere moment overheerst rood en lijkt geel verdwenen. Gelukkig voor de spelers hangt boven het speelveld een camera, zodat ze de beelden na afloop terug kunnen zien.
,,Intrigerend om de volstrekt serieuze blik van de deelnemers te zien wanneer ze bij de rand van het raster komen en bedenken welke kant ze opmoeten”, vindt prof.ir. Wim Dik, als voorzitter van de TU-lustrumcommissie de leider van de dag. ,,Op het moment dat de overweging gemaakt is, nemen sommigen zo’n ferme draai dat het lijkt of ze vroeger bij de infanterie hebben gezeten.”
Gastspreker Rolf Pixley legt uit dat het spel is afgeleid van de Game of Life, ontwikkeld door de wiskundige prof. John Conway van Princeton University. Life is, evenals het spel van Pals, gebaseerd op eenvoudige regels maar heeft complexe uitkomsten.
Het is een van de eenvoudigste vormen van self-organizing-systems en heeft de interesse van wetenschappers op verschillende gebieden. Dit simpele ‘spelletje’ helpt bijvoorbeeld verklaren hoe de doornen op een roos of de zwarte strepen van een zebra kunnen ontstaan uit een weefsel van levende cellen. Ook geeft het meer duidelijkheid over de diversiteit van het leven dat hier op aarde is ontstaan.
,,We wilden een spel bedenken waarvan ingenieurs de uitkomst niet konden voorspellen”, vertelt prof.ir. Jans Aasman, een van de organisatoren. ,,Macroprocessen zijn moeilijk te voorspellen en kunnen een boeiend verloop hebben. Als je zelf deel uitmaakt van dat proces kun je wel zien wat je doet, maar alleen degene die het geheel overziet kan het patroon zien.”
De uitkomst is niet zoals zou moeten. Uiteindelijk moest er slechts een kleur overleven. ,,Maar om dat te bereiken hadden we iets meer tijd nodig”, verklaart Aalsman. ,,En niet iedereen hield zich altijd aan de regels.”
Als opwarmertje voor de Technologiedag organiseerde de TU afgelopen vrijdag een middag over de goddelijke chaos. Hoogtepunt: het spel ‘Ordening en chaos’, met alumni als elementaire deeltjes.
In de hal van industrieel ontwerpen kijken tientallen studenten neer op een schijnbaar chaotische parade van TU-alumni. De grote hal met verdiepingshoge omgang lijkt op een arena. De ruim honderd oud-studenten lopen met kleurige hoedjes heen en weer over een raster van zwarte tape. Aan de rand van het veld staat KPN Researcher dr. Nico Pals op een verhoogd katheder. Als een veldmaarschalk geeft hij de maat aan waarop de alumni moeten marcheren. Zodra een speler bij een rand van het raster komt, draait hij om en loopt verder in diagonale richting. Links- of rechtsom is afhankelijk van de geboortedatum. Komt een speler diagonaal aan bij de rand, dan draait hij om en gaat orthogonaal verder. Elke speler draagt drie hoedjes met zich mee: rood, geel en groen. Komen spelers tegelijkertijd op een vlak in het raster, dan is er een winnaar. Een rood hoedje wint van geel, geel wint van groen en groen van rood. De verliezende speler zet dezelfde kleur hoed op als zijn meerdere.
Toeschouwers kijken verwonderd toe. Zij zien wat de spelers missen: een verloop van kleuren. Het ene moment is er veel geel zichtbaar en bijna geen groen, het andere moment overheerst rood en lijkt geel verdwenen. Gelukkig voor de spelers hangt boven het speelveld een camera, zodat ze de beelden na afloop terug kunnen zien.
,,Intrigerend om de volstrekt serieuze blik van de deelnemers te zien wanneer ze bij de rand van het raster komen en bedenken welke kant ze opmoeten”, vindt prof.ir. Wim Dik, als voorzitter van de TU-lustrumcommissie de leider van de dag. ,,Op het moment dat de overweging gemaakt is, nemen sommigen zo’n ferme draai dat het lijkt of ze vroeger bij de infanterie hebben gezeten.”
Gastspreker Rolf Pixley legt uit dat het spel is afgeleid van de Game of Life, ontwikkeld door de wiskundige prof. John Conway van Princeton University. Life is, evenals het spel van Pals, gebaseerd op eenvoudige regels maar heeft complexe uitkomsten.
Het is een van de eenvoudigste vormen van self-organizing-systems en heeft de interesse van wetenschappers op verschillende gebieden. Dit simpele ‘spelletje’ helpt bijvoorbeeld verklaren hoe de doornen op een roos of de zwarte strepen van een zebra kunnen ontstaan uit een weefsel van levende cellen. Ook geeft het meer duidelijkheid over de diversiteit van het leven dat hier op aarde is ontstaan.
,,We wilden een spel bedenken waarvan ingenieurs de uitkomst niet konden voorspellen”, vertelt prof.ir. Jans Aasman, een van de organisatoren. ,,Macroprocessen zijn moeilijk te voorspellen en kunnen een boeiend verloop hebben. Als je zelf deel uitmaakt van dat proces kun je wel zien wat je doet, maar alleen degene die het geheel overziet kan het patroon zien.”
De uitkomst is niet zoals zou moeten. Uiteindelijk moest er slechts een kleur overleven. ,,Maar om dat te bereiken hadden we iets meer tijd nodig”, verklaart Aalsman. ,,En niet iedereen hield zich altijd aan de regels.”

Comments are closed.