Gevoelshond

/strong>

,,Some might think it is a device for the barking mad”, gniffelde de BBC, en Harvard had er een grap-Nobelprijs voor over. In Japan is de Bow-lingual echter een doorslaand succes.

Het ‘blafvertaalapparaat’ bestaat uit een kleine draadloze microfoon aan de halsband, waarmee het geblaf naar een ontvangertje wordt gestuurd. De Bow-lingual ‘leest’ vervolgens de taal van de hond door diens geluiden te matchen met voorgeprogrammeerde golfpatronen. Het apparaat herkent frustratie, paniek, zelfexpressie, vreugde, droefheid en verlangen. Die emoties worden op de Bow-lingual zichtbaar in de vorm van plaatjes en zinnetjes als ‘je geeft me een standje’ en ‘ik verveel me’.

,,Om te bepalen hoe goed het apparaat werkelijk is, heb je een nadere analyse nodig”, zegt dr. Leon Rothkrantz, universitair hoofddocent Multimodale Communicatie bij ITS. Maar één ding weet hij wel: het ‘herkennen’ van emoties heeft heel veel te maken met de (mis)interpretaties van de eigenaar.

Rothkrantz: ,,In diverse winkels kun je software kopen die met behulp van stemopnames stress en andere gemoedstoestanden zou kunnen bepalen. Ik heb eens zoiets gekocht en het bleek dat het systeem de spreeksterkte en de toonhoogte kan bepalen. De gedachte was natuurlijk dat je harder gaat spreken en zelfs gaat schreeuwen als je boos bent, en zachtjes en op een lage toon als je bedroefd bent. In bepaalde gevallen klopt dat, maar we weten uit eigen ervaring dat er net zo veel tegenvoorbeelden bestaan.”

Rothkrantz kan zich voorstellen dat je bij een hond dezelfde technologie toepast. ,,Als ik een hond een stuk worst voorhoud gaat hij blaffen en als ik hem een schop verkoop gaat hij janken. Maar ook hier zijn er net zoveel uitzonderingen.”

Enige jaren geleden heeft een studente van Rothkrantz eens geprobeerd met een studente een neuraal netwerk te trainen op verschillende geluidsopnames van een baby, variërende van brabbelen tot huilen. ,,Inclusief verslaglegging kostte het haar een maand.”

ITS-hoogleraar prof. dr. Henk Koppelaar begrijpt het succes van de Bow-lingual. ,,Mensen willen een emotionele band hebben met hun huisdier.” Maar ook hij denkt niet dat emoties zo simpel kunnen worden herkend en benoemd. Projectie van het baasje ligt op de loer. ,,Emoties zijn natuurlijk ook contextgevoelig. Om nog maar niet te spreken van het feit dat honden erg verschillend van temperament zijn.”

Pas als het apparaatje kan leren, zou het werkelijke waarde hebben, denkt Koppelaar. ,,Maar ik ben ervan overtuigd dat zo’n meer verfijnde uitvoering er zal komen. Misschien al dit jaar. En je kunt je voorstellen dat zulke technologie uiteindelijk ook bij mensen gebruikt kan worden. Denk maar aan een verbetering van de leugendetector (lacht).”

Leer de zielenroerselen van uw hond beter te doorgronden met de Bow-lingual: een door een Japanse speelgoedfabrikant ontwikkeld apparaat dat de emoties achter het geblaf, gegrom en gejank van uw hond kan ‘vertalen’.

,,Some might think it is a device for the barking mad”, gniffelde de BBC, en Harvard had er een grap-Nobelprijs voor over. In Japan is de Bow-lingual echter een doorslaand succes.

Het ‘blafvertaalapparaat’ bestaat uit een kleine draadloze microfoon aan de halsband, waarmee het geblaf naar een ontvangertje wordt gestuurd. De Bow-lingual ‘leest’ vervolgens de taal van de hond door diens geluiden te matchen met voorgeprogrammeerde golfpatronen. Het apparaat herkent frustratie, paniek, zelfexpressie, vreugde, droefheid en verlangen. Die emoties worden op de Bow-lingual zichtbaar in de vorm van plaatjes en zinnetjes als ‘je geeft me een standje’ en ‘ik verveel me’.

,,Om te bepalen hoe goed het apparaat werkelijk is, heb je een nadere analyse nodig”, zegt dr. Leon Rothkrantz, universitair hoofddocent Multimodale Communicatie bij ITS. Maar één ding weet hij wel: het ‘herkennen’ van emoties heeft heel veel te maken met de (mis)interpretaties van de eigenaar.

Rothkrantz: ,,In diverse winkels kun je software kopen die met behulp van stemopnames stress en andere gemoedstoestanden zou kunnen bepalen. Ik heb eens zoiets gekocht en het bleek dat het systeem de spreeksterkte en de toonhoogte kan bepalen. De gedachte was natuurlijk dat je harder gaat spreken en zelfs gaat schreeuwen als je boos bent, en zachtjes en op een lage toon als je bedroefd bent. In bepaalde gevallen klopt dat, maar we weten uit eigen ervaring dat er net zo veel tegenvoorbeelden bestaan.”

Rothkrantz kan zich voorstellen dat je bij een hond dezelfde technologie toepast. ,,Als ik een hond een stuk worst voorhoud gaat hij blaffen en als ik hem een schop verkoop gaat hij janken. Maar ook hier zijn er net zoveel uitzonderingen.”

Enige jaren geleden heeft een studente van Rothkrantz eens geprobeerd met een studente een neuraal netwerk te trainen op verschillende geluidsopnames van een baby, variërende van brabbelen tot huilen. ,,Inclusief verslaglegging kostte het haar een maand.”

ITS-hoogleraar prof. dr. Henk Koppelaar begrijpt het succes van de Bow-lingual. ,,Mensen willen een emotionele band hebben met hun huisdier.” Maar ook hij denkt niet dat emoties zo simpel kunnen worden herkend en benoemd. Projectie van het baasje ligt op de loer. ,,Emoties zijn natuurlijk ook contextgevoelig. Om nog maar niet te spreken van het feit dat honden erg verschillend van temperament zijn.”

Pas als het apparaatje kan leren, zou het werkelijke waarde hebben, denkt Koppelaar. ,,Maar ik ben ervan overtuigd dat zo’n meer verfijnde uitvoering er zal komen. Misschien al dit jaar. En je kunt je voorstellen dat zulke technologie uiteindelijk ook bij mensen gebruikt kan worden. Denk maar aan een verbetering van de leugendetector (lacht).”