Het bedrijf Tweensense van Hai Vo ontwikkelt virtuele maquettes in opdracht van bouwers en gemeentes. Na jaren ploeteren stroomt eindelijk het geld binnen, maar Vo ontdekte dat zakendoen niet zijn ultieme levensdoel is.
Delen
Het zakenleven is hard en biedt niet altijd ruimte voor gevoel. Hai Vo, oprichter van Tweensense, ontdekt dit nu klanten aan hem trekken en niet al zijn technisch personeel, nu tien man, meer mee kan komen. Plotseling komt hij voor de keuze te staan om mensen al dan niet te ontslaan, want klanten worden veeleisender.
“Dat is zwaar en dat leer je niet als ingenieur op de TU”, zegt Vo. “Ik doe het helemaal niet graag, want ik zie mijn sociaal-voelendheid juist als mijn sterkste kant.”
Zijn nieuwe zakenpartner Jan Prins hielp hem om een beetje nuchtere hardheid te rechtvaardigen en overtuigde hem van de noodzaak. “Ik moest leren af en toe mijn emotie uit te schakelen”, zegt Vo. “Het is óf zij, óf jij. Ik word er bij klanten op aangekeken als we een deadline niet halen.”
Het advies van zijn zakenpartner heeft Vo’s houding met lichte zielenpijn veranderd. “Ik mag nu ook voor mezelf kiezen en heb dat wel verdiend”, zegt Vo. “Ik heb jarenlang twee bedrijven moeten trekken zonder werkelijk geld te verdienen, heb eigen geld moeten investeren. Het feit dat ik nog steeds huursubsidie krijg, zegt wel iets over de hoogte van mijn inkomen.”
Een cursus hardheid kreeg Vo niet bij zijn studie technische bestuurskunde. “Wat ik vooral aan mijn studie heb gehad is presentatietechniek”, zegt hij. “Iedere maand moesten we een onderzoek doen en daarover een rapport afleveren. Dat rapport moest je dan publiekelijk verdedigen en ik heb nu zo vaak mijn eigen standpunten verdedigd, dat ik inmiddels bij een bedrijfspresentatie vol zekerheid het podium opstap. Naar klanten toe weet ik daardoor altijd een goed verhaal te houden.”
Prins, de nieuwe commerciële directeur van TweenSense, was negen jaar wethouder van het uit zijn voegen gebarste forenzendorp Capelle aan den IJssel. Hij hielp Vo aan één van zijn grootste opdrachten, die de opmaat werd voor meer: een 3D-presentatie van de nieuwe wijk Fascinatio in het datzelfde dorp. Dankzij de software van Vo kon de opdrachtgever als een soort deelnemer aan het schietspel ‘Doom’ door de wijk lopen. Zonder geweer, uiteraard. Zo kon hij aan de hand van de bewegende panorama’s kijken of de wijk, die al in 2D bestond op tekening, in 3D ook leefbaar lijkt.
Na het binnenhalen van de opdracht kwam Prins bij Tweensense werken. Een andere sleutelfiguur naast Prins, die eerder voor zakelijke vooruitgang zorgde, was Vo’s tweelingbroer. “Hij heeft een internetbedrijf en hielp me door moeilijke tijden heen”, zegt Vo. “Hij hielp me financieel toen ik al mijn geld in Tweensense stak en er nog nauwelijks aan verdiende. Mijn laptop kon ik vorig jaar dankzij hem kopen, anders had ik niet eens verder gekund. En hij hielp me aan contacten in de Oekraïne, waar hij informatici zijn internetklussen laat uitwerken.”
Bijbaan
Het bezoek aan de Oekraïne bracht Vo op een idee. “Dankzij de Oekraïners ben ik naast TweenSense ook aan outsourcing consultancy binnen mijn eigen bedrijf Noxis gaan doen. Dan hoefde ik niet meer op mijn bijbaan bij de TU-bieb te teren, want daar werkte ik om de inkomsten aan te vullen.” Een Oekraïens bedrijf vroeg Vo om commercieel advies, omdat het een goed technisch idee had, maar niet wist hoe het aan te bieden bij een Italiaans bedrijf.
“Ik ben juist goed in het contacten leggen en presenteren”, verklaart Vo zijn stap. “Dus adviseer ik het bedrijf hoe het Europese bedrijven moet benaderen. In ruil daarvoor deel ik in de winst van het project, want zelf had het bedrijf het nooit kunnen verkopen, zulke slechte brieven schreven ze. En hun Engels klopte niet. Ook konden ze mij personeel leveren dat de virtual-realityprogramma’s goedkoop uitwerkt. Inmiddels leer ik de Oekraïense taal, om me beter verstaanbaar te kunnen maken als ik het land weer bezoek.”
Het idee voor virtual-realityprogramma’s voor bouwprojecten kreeg Vo tijdens een reis voor zijn studie naar Zuid-Afrika. “Daar leerde ik het bedrijf Naledi 3D Factory kennen”, zegt hij. “Dat ontwikkelde software waarmee analfabeten een vak konden leren, aan de hand van virtual-realitymodellen. Ik dacht toen: als analfabeten in Afrika hier iets mee kunnen, dan moet er in Nederland ook een toepassing voor zijn.”
Tijdens zijn studie in september 2000 riep Vo Tweensense in het leven, nadat hij uit Zuid Afrika terugkwam. Het ploeteren voor zakelijk succes begon. Vo dacht meerdere malen over stoppen en zijn omgeving werkte ook niet altijd motiverend. Zijn ouders zagen weinig in zijn zakelijk avontuur. “Mijn vader had liever gezien dat ik arts werd en nog steeds ziet hij dat zo”, zegt Vo. “In de traditionele Vietnamese cultuur waar zij uit komen heeft dat meer aanzien. Zelf had hij talentvol academicus kunnen zijn in Vietnam, maar hij moest in de jaren tachtig met zijn gezin naar Nederland vluchten. De druk om zijn academische carriÈre af te maken heeft wel een tijd op mijn schouders gerust.”
Zelf zat Vo aan het begin van zijn studie vol ideeën over geld verdienen en grote auto’s. “Ik was ontzettend materialistisch, had een auto en gaf mijn vriendin dure cadeaus enzo. Ik verdiende toen redelijk, omdat ik veel bijwerkte. Ik kreeg een andere blik op de wereld door een bezoek aan Vietnam, mijn geboorteland. Ik bezocht anderhalve dag lang mijn kleine nichtjes en neefjes en ben daar zo getroffen door hun armoede, dat het mijn levensdoel veranderde. Vanaf toen wist ik dat ik mijn zakelijk talent wilde aanwenden om mensen in Vietnam aan een beter bestaan te helpen. Nu is het land door corruptie verpest, maar het is nog wel mogelijk om de mensen te helpen.”
Hoe precies, dat moet volgens Vo over zes jaar duidelijk worden. “Ik denk aan een hotelketen waarin je mensen tot een vak opleidt, of natuurlijk iets met virtual reality”, zegt hij. “Ik heb al iemand die me financieel wil steunen. De moeder van een Zuid-Afrikaanse vriend is een oude hippie met veel geld en ze heeft toegezegd dat ze me gaat sponsoren.”
Aan geloof in de goede afloop heeft Vo geen gebrek. “Ik ga dat doel hoe dan ook verwezenlijken”, zegt hij. “Telkens heb ik in mijn leven op het juiste moment een sleutelpersoon ontmoet, die me op weg hielp in de goede richting. Die hippie met geld is daar een voorbeeld van, net als Prins of mensen die ik op reizen heb ontmoet. Ze kwamen dan met een oplossing of met steun op een moment dat ik het even niet zag zitten. Omdat dat steeds gebeurt, weet ik zeker dat het Vietnam-project me gaat lukken.”
Naam: Hai Vo
Leeftijd: 25 jaar
Studie: technische bestuurskunde
Afstudeerrichting: Informatievoorziening
Afstudeerjaar: 2001
Verliefd/verloofd/getrouwd: Getrouwd met zijn werk en idealen
Loopbaan: Sinds 2000 heeft hij zijn eigen bedrijf Tweensense. Bovendien is hij sinds een jaar zelfstandig bedrijfsconsultant. Sinds 1999 parttime medewerker bij de TU-bieb aan de balie.
Salaris: Vo valt nog in de huursubsidiecategorie, maar zijn saldo is groeiende.
(Foto’s: Sam Rentmeester/FMAX)
Het zakenleven is hard en biedt niet altijd ruimte voor gevoel. Hai Vo, oprichter van Tweensense, ontdekt dit nu klanten aan hem trekken en niet al zijn technisch personeel, nu tien man, meer mee kan komen. Plotseling komt hij voor de keuze te staan om mensen al dan niet te ontslaan, want klanten worden veeleisender.
“Dat is zwaar en dat leer je niet als ingenieur op de TU”, zegt Vo. “Ik doe het helemaal niet graag, want ik zie mijn sociaal-voelendheid juist als mijn sterkste kant.”
Zijn nieuwe zakenpartner Jan Prins hielp hem om een beetje nuchtere hardheid te rechtvaardigen en overtuigde hem van de noodzaak. “Ik moest leren af en toe mijn emotie uit te schakelen”, zegt Vo. “Het is óf zij, óf jij. Ik word er bij klanten op aangekeken als we een deadline niet halen.”
Het advies van zijn zakenpartner heeft Vo’s houding met lichte zielenpijn veranderd. “Ik mag nu ook voor mezelf kiezen en heb dat wel verdiend”, zegt Vo. “Ik heb jarenlang twee bedrijven moeten trekken zonder werkelijk geld te verdienen, heb eigen geld moeten investeren. Het feit dat ik nog steeds huursubsidie krijg, zegt wel iets over de hoogte van mijn inkomen.”
Een cursus hardheid kreeg Vo niet bij zijn studie technische bestuurskunde. “Wat ik vooral aan mijn studie heb gehad is presentatietechniek”, zegt hij. “Iedere maand moesten we een onderzoek doen en daarover een rapport afleveren. Dat rapport moest je dan publiekelijk verdedigen en ik heb nu zo vaak mijn eigen standpunten verdedigd, dat ik inmiddels bij een bedrijfspresentatie vol zekerheid het podium opstap. Naar klanten toe weet ik daardoor altijd een goed verhaal te houden.”
Prins, de nieuwe commerciële directeur van TweenSense, was negen jaar wethouder van het uit zijn voegen gebarste forenzendorp Capelle aan den IJssel. Hij hielp Vo aan één van zijn grootste opdrachten, die de opmaat werd voor meer: een 3D-presentatie van de nieuwe wijk Fascinatio in het datzelfde dorp. Dankzij de software van Vo kon de opdrachtgever als een soort deelnemer aan het schietspel ‘Doom’ door de wijk lopen. Zonder geweer, uiteraard. Zo kon hij aan de hand van de bewegende panorama’s kijken of de wijk, die al in 2D bestond op tekening, in 3D ook leefbaar lijkt.
Na het binnenhalen van de opdracht kwam Prins bij Tweensense werken. Een andere sleutelfiguur naast Prins, die eerder voor zakelijke vooruitgang zorgde, was Vo’s tweelingbroer. “Hij heeft een internetbedrijf en hielp me door moeilijke tijden heen”, zegt Vo. “Hij hielp me financieel toen ik al mijn geld in Tweensense stak en er nog nauwelijks aan verdiende. Mijn laptop kon ik vorig jaar dankzij hem kopen, anders had ik niet eens verder gekund. En hij hielp me aan contacten in de Oekraïne, waar hij informatici zijn internetklussen laat uitwerken.”
Bijbaan
Het bezoek aan de Oekraïne bracht Vo op een idee. “Dankzij de Oekraïners ben ik naast TweenSense ook aan outsourcing consultancy binnen mijn eigen bedrijf Noxis gaan doen. Dan hoefde ik niet meer op mijn bijbaan bij de TU-bieb te teren, want daar werkte ik om de inkomsten aan te vullen.” Een Oekraïens bedrijf vroeg Vo om commercieel advies, omdat het een goed technisch idee had, maar niet wist hoe het aan te bieden bij een Italiaans bedrijf.
“Ik ben juist goed in het contacten leggen en presenteren”, verklaart Vo zijn stap. “Dus adviseer ik het bedrijf hoe het Europese bedrijven moet benaderen. In ruil daarvoor deel ik in de winst van het project, want zelf had het bedrijf het nooit kunnen verkopen, zulke slechte brieven schreven ze. En hun Engels klopte niet. Ook konden ze mij personeel leveren dat de virtual-realityprogramma’s goedkoop uitwerkt. Inmiddels leer ik de Oekraïense taal, om me beter verstaanbaar te kunnen maken als ik het land weer bezoek.”
Het idee voor virtual-realityprogramma’s voor bouwprojecten kreeg Vo tijdens een reis voor zijn studie naar Zuid-Afrika. “Daar leerde ik het bedrijf Naledi 3D Factory kennen”, zegt hij. “Dat ontwikkelde software waarmee analfabeten een vak konden leren, aan de hand van virtual-realitymodellen. Ik dacht toen: als analfabeten in Afrika hier iets mee kunnen, dan moet er in Nederland ook een toepassing voor zijn.”
Tijdens zijn studie in september 2000 riep Vo Tweensense in het leven, nadat hij uit Zuid Afrika terugkwam. Het ploeteren voor zakelijk succes begon. Vo dacht meerdere malen over stoppen en zijn omgeving werkte ook niet altijd motiverend. Zijn ouders zagen weinig in zijn zakelijk avontuur. “Mijn vader had liever gezien dat ik arts werd en nog steeds ziet hij dat zo”, zegt Vo. “In de traditionele Vietnamese cultuur waar zij uit komen heeft dat meer aanzien. Zelf had hij talentvol academicus kunnen zijn in Vietnam, maar hij moest in de jaren tachtig met zijn gezin naar Nederland vluchten. De druk om zijn academische carriÈre af te maken heeft wel een tijd op mijn schouders gerust.”
Zelf zat Vo aan het begin van zijn studie vol ideeën over geld verdienen en grote auto’s. “Ik was ontzettend materialistisch, had een auto en gaf mijn vriendin dure cadeaus enzo. Ik verdiende toen redelijk, omdat ik veel bijwerkte. Ik kreeg een andere blik op de wereld door een bezoek aan Vietnam, mijn geboorteland. Ik bezocht anderhalve dag lang mijn kleine nichtjes en neefjes en ben daar zo getroffen door hun armoede, dat het mijn levensdoel veranderde. Vanaf toen wist ik dat ik mijn zakelijk talent wilde aanwenden om mensen in Vietnam aan een beter bestaan te helpen. Nu is het land door corruptie verpest, maar het is nog wel mogelijk om de mensen te helpen.”
Hoe precies, dat moet volgens Vo over zes jaar duidelijk worden. “Ik denk aan een hotelketen waarin je mensen tot een vak opleidt, of natuurlijk iets met virtual reality”, zegt hij. “Ik heb al iemand die me financieel wil steunen. De moeder van een Zuid-Afrikaanse vriend is een oude hippie met veel geld en ze heeft toegezegd dat ze me gaat sponsoren.”
Aan geloof in de goede afloop heeft Vo geen gebrek. “Ik ga dat doel hoe dan ook verwezenlijken”, zegt hij. “Telkens heb ik in mijn leven op het juiste moment een sleutelpersoon ontmoet, die me op weg hielp in de goede richting. Die hippie met geld is daar een voorbeeld van, net als Prins of mensen die ik op reizen heb ontmoet. Ze kwamen dan met een oplossing of met steun op een moment dat ik het even niet zag zitten. Omdat dat steeds gebeurt, weet ik zeker dat het Vietnam-project me gaat lukken.”
Naam: Hai Vo
Leeftijd: 25 jaar
Studie: technische bestuurskunde
Afstudeerrichting: Informatievoorziening
Afstudeerjaar: 2001
Verliefd/verloofd/getrouwd: Getrouwd met zijn werk en idealen
Loopbaan: Sinds 2000 heeft hij zijn eigen bedrijf Tweensense. Bovendien is hij sinds een jaar zelfstandig bedrijfsconsultant. Sinds 1999 parttime medewerker bij de TU-bieb aan de balie.
Salaris: Vo valt nog in de huursubsidiecategorie, maar zijn saldo is groeiende.
(Foto’s: Sam Rentmeester/FMAX)
Comments are closed.